نتایج جستجو

معبودهاى مشركان را دشنام نگوئيد آنها هم از روى جهل خدا را كه معبود شماست دشنام گويند. در مجمع از قتاده نقل شده: مسلمانان بت‏هاى مشركان را دشنام مى‏دادند خدا

ناخشنودى خدا ۳ ; ناخشنودى خدا ۱، ۲ ; هشدار خدا ۱۲ دشنام: احکام دشنام ۴ ; حرمت دشنام ۴ ; دشنام جایز ۵ ; سرزنش دشنام ۲ ذکر: آثار ذکر ۱۵ ظالمان:۱۴ افشاگرى از ظالمان

از استماع سخن لغو ۴; اهمیت اجتناب از سخن لغو ۳ متقین: تکذیب متقین ۸، ۹; دشنام به متقین ۲; رنجهاى دنیوى متقین ۸; متقین در بهشت ۱; مشکلات دنیوى متقین ۲

انسان نباشد معفّو است مثل ديوانه كه شخصى را دشنام مى‏دهد و در غير آن مؤاخذه است چون كسى كه مست مى‏شود و دشنام مى‏دهد. هم الذين يوم صلو سئل غمر ايان رئى منع

خواستار نادانان نيستيم. و هنگامی که یاوه بشنوند از آن روی می‌گردانند (و دشنام را با دشنام پاسخ نمی‌گویند و بلکه) می‌گویند: اعمال ما از آن ما، و اعمال شما از

امام رضا «عليه‏السلام» نقل كرده فاحشه آن است كه اهل شوهرش را اذيت كند و دشنام دهد. [اعراف:33]. فواحش جمع فاحشه است و آن چهار بار در قرآن مجيد آمده است

خواهید بود) و یا اگر از (کردار و گفتار) بد چشم‌پوشی کنید (و دهن خویش را به دشنام نیالائید و گذشت نمائید، کار خداپسندانه‌ای نموده‌اید و همچون ذات باری، عفو

امام رضا «عليه‏السلام» نقل كرده فاحشه آن است كه اهل شوهرش را اذيت كند و دشنام دهد. [اعراف:33]. فواحش جمع فاحشه است و آن چهار بار در قرآن مجيد آمده است

تَسُبُّوا»: دشنام ندهید. «الَّذِینَ»: کسانی را که. اگر مراد از (الَّذِینَ) خود مشرکان باشد، معنی چنین می‌شود که دشنام به معبودها و بتهای مشرکان در اصل دشنام به

امام رضا «عليه‏السلام» نقل كرده فاحشه آن است كه اهل شوهرش را اذيت كند و دشنام دهد. [اعراف:33]. فواحش جمع فاحشه است و آن چهار بار در قرآن مجيد آمده است

گفتند: ما قبلا به وسيله اين لفظ پيامبر را مخفيانه دشنام مي‌داديم اكنون كه مسلمين آن را بكار مى برند ما نيز دشنام خود را با اين لفظ آشكارا عنوان خواهيم كرد تا

مى‌گزارد [بداند كه‌] در حج آميزش [با همسران‌] و نافرمانى خدا- به گفتن دروغ و دشنام و مانند اينها- و ستيزه نيست. و هر كار نيكى كه كنيد خدا آن را مى‌داند و توشه

اى پادشاه عده اى از قوم ما كه از آئين و دين ما برگشته اند و به خدايان ما دشنام مي‌دادند، اينك نزد تو آمده اند و به ديار تو پناهنده شده اند. از تو مي‌خواهيم

كه چرا عيسى را دشنام مى‌دهى و اسم بندگى بر او مى‌نهى، اين از تو پسنديده نيست. حضرت فرمود: العياذ باللّه كه نام عبد اللّه بر عيسى دشنام باشد، او بنده خدا

و گناه دیگران را نادیده می‌گیرند و به پخش آن نمی‌پردازند. یا این که اگر دشنام و حرفهای زشتی از کسی شنیدند، به بزرگی خود می‌بخشند. وَ الَّذِينَ‌ هُمْ‌ عَنِ‌

اى پادشاه عده اى از قوم ما كه از آئين و دين ما برگشته اند و به خدايان ما دشنام مي‌دادند، اينك نزد تو آمده اند و به ديار تو پناهنده شده اند. از تو مي‌خواهيم

تو آقا و بزرگتر مائى برادرزاده‌ات عقلاى ما را سفيه خوانده و خدايان ما را دشنام ميدهد ما خدمت تو رسيديم براى آنكه حكم كنى ميان ما و او و او حضرت رسول را

فطرت از آن بیزار و طبع سلیم از آن گریزان است. مثل: همجنس‌گرائی، کشف عورت، دشنام و سخنان رکیک، استهزاء و تمسخر. «فَمَا کَانَ جَوَابَ ...»: (نگا: عنکبوت /

ارتباط به حق تعالى احترامش واجب، و استخفاف به آن موجب كفر است؛ قولى باشد مثل دشنام دادن و بد گفتن و رد كردن، يا فعلى باشد مثل پاره نمودن يا به زمين انداختن

و نميشنوند اهل بهشت در آن كلام لغو و بيهوده و بى‌فائده و زيادى و باطل و دشنام و امثال اينها را بلكه ميشنوند تحيّت و درود و سلام ملائكه و خودشان را بيكديگر

اى پادشاه عده اى از قوم ما كه از آئين و دين ما برگشته اند و به خدايان ما دشنام مي‌دادند، اينك نزد تو آمده اند و به ديار تو پناهنده شده اند. از تو مي‌خواهيم

و پيغمبر قبول فرمود و قبيله خزرج از انصار زيد بن ارقم را ملامت نمودند و دشنام دادند كه چرا چنين افترائى بسيّد آنها بسته و او نزد پيغمبر صلّى اللّه عليه

یعنى کسانى که نماز می‌خواندند و روزه می‌داشتند و نسبت به امیرالمومنین‌ على دشنام و ناسزا مى گفتند، نازل شده است که هیچ اعمالى از آنان مورد قبول قرار نخواهد

یعنى کسانى که نماز می‌خواندند و روزه می‌داشتند و نسبت به امیرالمومنین‌ على دشنام و ناسزا مى گفتند، نازل شده است که هیچ اعمالى از آنان مورد قبول قرار نخواهد

تو آقا و بزرگتر مائى برادرزاده‌ات عقلاى ما را سفيه خوانده و خدايان ما را دشنام ميدهد ما خدمت تو رسيديم براى آنكه حكم كنى ميان ما و او و او حضرت رسول را

آیه برآشفتند و داد می‌زدند و می‌گفتند: محمد به خدایان ما سخن زشت مى گوید و دشنام مى دهد. پیامبر بعد از قرائت آیه به راه افتاد، کفار در گفتگوى خود باقى بودند

یعنى کسانى که نماز می‌خواندند و روزه می‌داشتند و نسبت به امیرالمومنین‌ على دشنام و ناسزا مى گفتند، نازل شده است که هیچ اعمالى از آنان مورد قبول قرار نخواهد

و پيغمبر قبول فرمود و قبيله خزرج از انصار زيد بن ارقم را ملامت نمودند و دشنام دادند كه چرا چنين افترائى بسيّد آنها بسته و او نزد پيغمبر صلّى اللّه عليه

افرادی که سطح فکر و اخلاق آنها بسیار پایین است، رو برو می‌شوند، از آنها دشنام می‌شنوند، هدف تهمتشان قرار می‌گیرند، سنگ در راهشان می‌افکنند. راه پیروزی

تُبّعاً فإنّه کان قد أسلم...; از رسول خدا(ص) روایت شده است که فرمود: تُبّع را دشنام ندهید; زیرا او تسلیم [امر خدا] شده بود...». اقوام پیشین: تاریخ اقوام پیشین

آن مذمت بتان يا از مخالفت و رغبت به آنان است. لَأَرْجُمَنَّكَ‌: هر آينه دشنام دهم تو را يا سنگسارت كنم تا هلاك شوى، يا از من دور شوى و گرد من نگردى. و

شخص گفت؟ الحال دوست دارم با من بيائيد برويم نزد او، تا بشنويد جواب مرا از دشنام او. گفتند: مى‌آئيم، و دوست داشتيم جواب او را مى‌دادى پس حضرت حركت كرد و مى‌خواند:

كند. ناگاه ابن نبتل وارد شد، و ازرق بود. حضرت فرمود: چرا تو و اصحاب تو مرا دشنام مى‌دهيد؟ او سوگند خورد و ياران خود را آورد، سوگند خوردند كه هرگز اين بى‌ادبى

را به سبب احترام بر آنها، و استخفاف ننمايند اولياء مرا به كشتن يا زدن يا دشنام و اهانت و عدم متابعت و اعراض از مواعظ ايشان، زيرا خاصه ذات احديت من است سطواتى

ضلالت آنان؛ و اين موجب شود تشويش قلوب و ايجاد حرارتى در نفوس را به حدى كه دشنام و زدن و كشتن در ميان آيد بين طايفه مبطل و محق، در اين صورت لازم آيد جلوگيرى

و نميشنوند اهل بهشت در آن كلام لغو و بيهوده و بى‌فائده و زيادى و باطل و دشنام و امثال اينها را بلكه ميشنوند تحيّت و درود و سلام ملائكه و خودشان را بيكديگر

و نميشنوند اهل بهشت در آن كلام لغو و بيهوده و بى‌فائده و زيادى و باطل و دشنام و امثال اينها را بلكه ميشنوند تحيّت و درود و سلام ملائكه و خودشان را بيكديگر

بن حجّاج، از امام كاظم (ع) كه در باره دو مردى كه به هم دشنام مى‏دادند فرمود: آنكه آغاز به دشنام كرده است ستمكارتر است و گناهِ‏ خودش و طرفش به گردن او است

بنامش نخواند و جلوش راه نرود و پيش از او ننشيند و باعث دشنام او نشود (كارى نكند كه مردم پدرش را دشنام دهند). على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى بن عبيد، از يونس

و پيغمبر قبول فرمود و قبيله خزرج از انصار زيد بن ارقم را ملامت نمودند و دشنام دادند كه چرا چنين افترائى بسيّد آنها بسته و او نزد پيغمبر صلّى اللّه عليه

بر دل و زبانش مهر زنند و اعضا و جوارحش بر او گواهى خواهند داد. اى فرزند دشنام مده به مردم كه چنان است كه به پدر و مادر خود داده باشى. اى فرزند هر روز كه

كينه زايد و دشنام خُرد باشد. و نيز فرمود عليه السلام امير المؤمنين عليه السلام فرموده: مبادا شوخى كنيد كه كينه آورد و دشمنى بجاى گذارد، و آن دشنام كوچك است

يقول : امام صادق (ع) مى‏فرمود: شوخى، دشنام كوچك است. عنبسه عابد گويد: شنيدم حضرت صادق عليه السلام ميفرمود: شوخى دشنام كوچك است. حميد بن زياد، از حسن بن محمد،

كه فرمود: به راستى خدا دشمن دارد دشنام گو و دشنام جو را. ز امام باقر عليه السّلام روايت شده كه فرمود: خدا دشمن دارد دشنام گوى دشنام‏جو را. محمد بن يحيى،

ص : رسول خدا (ص) فرمود: راستى اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد. و از حضرت باقر حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: دشنام اگر بصورتى در آيد صورت بدى است. على

شنيدن انواع نيش‌ها و تحقيرها آماده كرد. «وَ لَتَسْمَعُنَّ ...» 5- تحقير و دشنام و هجو و آزار ديدن از دشمن، يكى از وسايل آزمايش اهل ايمان است. «لَتُبْلَوُنَّ

نبوّت و اطلاع از اخبار سماوى نمود و عقلاء ما را نسبت بسفاهت و خدايان ما را دشنام داد و جوانان ما را فاسد كرد و جماعت ما را متفرق ساخت و گمان كرد پدران ما

جواب گفت كه: هر كه متعرّض مردمان شود و ايشان را دشنام دهد، با آنكه مى‏داند كه او را وا نمى‏گذارند و دشنام او را ردّ مى‏كنند، اين همان است كه پروا ندارد از

السّلام فرمود:مى‏گويد: بخدا سوگند اگر عثمان را به دشنام ياد كنيد من نيز تا اين مرد اين جا است على را دشنام دهم. نيز پدرم فرمود: كسى از بنى اميه نميرد مگر

الإِثْمِ»: گناه آشکار. گناهی که با اندام ظاهری بدن انجام می‌پذیرد. مانند: زدن، دشنام‌دادن، دزدی، زنا. «بَاطِنَهُ»: گناه پنهان. گناهی که به قلب و درون مربوط می‌گردد

همچنين هر كس به بدكار شريك شود، از روشهاى او بياموزد، هر كه ستيزه‏جو است، دشنام خورد و هر كه به محلهاى بدى رود، متهم گردد، و هر كه با همنشين بد جفت شود،

مسلمانان در یک مجلس مى نشستند، قرآن را استهزا مى کردند و به رسول خدا (ص) دشنام مى دادند. ۱۰- جواز معاشرت و مجالست با کافران، آنگاه که آیات الهى را استهزا

روايت كرده كه فرمود: هر كس در مجلسى بنشيند كه در آن مجلس بيكى از امامان حق دشنام داده شود و اين شخص بتواند دفاع كند و نكند خداى عز و جل در دنيا جامه خوارى

قال ابو عبد الله ع : امام صادق (ع) فرمود: دشنام و هرزه گوئى و بد زبانى از نفاق و دوروئى است. و نيز فرمود: دشنام دادن و بدزبانى و هرزه گوئى از (نشانه‏هاى)

خدا دشمن مى‏دارد دشنام گوى بى‏آبروى و گداى مبرم را. و از حضرت باقر عليه السلام حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند دشمن دارد دشنام دهنده بدزبان و گداى

فرمود (ص): اى عايشه! اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد. و نيز از آن حضرت روايت شده كه رسول خدا (ص) بعايشه فرمود: اگر دشنام گوئى مجسم ميشد، صورت بدى بود

خود، دشنام دهد، خدا بركت از روزى او بردارد و او را به خود واگذارد و زندگى او را تباه سازد. و امام عليه السلام فرمود: هر كس ببرادر مسلمان خود دشنام دهد خدا

را براى قرائت نماز بلند می‌کرد. مشرکین وقتى که مى شنیدند به خدا و پیامبر دشنام می‌دادند و نیز بخارى در صحیح خود از عائشه و ابن مردویه در تفسیر خود از ابوهریرة

۱۴ صفحه ۳۷۶ مسلمانى حق ندارد كه دشنام را پاسخ به مثل بدهد، بلكه تنها مى تواند از طريق قاضى شرع احقاق حق كند و مجازات دشنام دهنده را بخواهد. به هر حال هدف

امر به عاقبت است. و رباترين رباها دروغ است، و آنچه آمد نيست نزديك است، و دشنام مؤمن فسوق است، و كشتن مؤمن كفر، و خوردن گوشت او به غيبت معصيت خدا، و حرمت

آنكه چون پدرش او را بخواند (به جاى اجابت و اطاعت) به او لعن كند و او را دشنام دهد، و آنكه فرزند مطيع و فرمانبرِ خود را به ناحق بزند. زبير كناسى گويد: امام

أَلْفَاظِ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمُوجَزَةِ الَّتِي لَمْ يُسْبَقْ إِلَيْهَا : دشنام گفتن بمؤمن فسق است، جنگ با مؤمن كفر است، خوردن گوشتش- يعنى غيبتش- معصيت خداوند

يُسْبَقْ إِلَيْهَا و قال رسول الله ص : و رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: دشنام گفتن بمؤمن فسق است، و جنگيدن با او كفر است، و خوردن گوشتش (بصورت غيبت) از

فرمود: اى سماعه! اين چه جنجالى بود كه ميان تو و شتردارت پديدار گشته، مبادا دشنام گو و بد زبان و لعنت فرست باشى، در پاسخ گفتم: به خدا كه چنين بوده است، زيرا

حكايت نمودم: كه خدا جسم است، حضرت فرمود: خداى تعالى را چيزى مانند نيست، چه دشنام و ناسزائى بزرگتر است از گفته كسى كه خالق همه چيز را بجسم يا صورت يا مخلوقش

زده‏اند، مگر از غالب شدن بر من از روى ستم، و آنكه از من جدايى كنند و مرا دشنام دهند؛ پس آيا ايشان را وا گذارم؟ حضرت فرمود كه: «در آن هنگام، خدا همه شما

كرد و آن را بر پيشانى مبارك خويش زد و فرمود: «سُبْحانَ اللَّهِ» مادرش را دشنام و نسبت به زنا مى‏دهى، و من چنان مى‏ديدم و اعتقاد داشتم كه تو را ورع و پارسايى

ابن جریح نقل کند که ابوقحافه پدر ابوبکر به رسول خدا‌ صلی الله علیه و آله دشنام داده بود. ابوبکر لطمه شدیدى به صورت او زد و او را انداخت. جریان قضیه به گوش

گويد: مسلم بن عقبة نسبت بعلى بن الحسين بسختى خشمناك بود و او و پدرانش را دشنام ميداد ولى چون آن حضرت را بنزد او بردند همين كه چشمش بدان حضرت افتاد لرزه

راه تسليت نسبت به اذيتهائى كه مشركين به آن جناب مى كردند، و پروردگار او را دشنام داده ، به دين او طعنه مى زدند و به خدايان دروغين خود افتخار مى كردند، به

لجوج نيست . بعضى ديگر از مفسران گفته اند كه جمله راعنا در لغت يهود يكنوع دشنام بود و مفهومش اين بود «بشنو كه هرگز نشنوى » اين جمله را تكرار مى كردند و مى

بگوئيد، كه بهترين سخنى باشد كه شما دوست ميداريد بشما بگويند، چون خداى عز و جل دشنام و لعنت و طعن بر مؤ منان را دشمن ميدارد، و كسى را كه مرتكب اين جرائم شود،

افرادى كه سطح فكر و اخلاق آنها بسيار پائين است ، روبرو مى شوند، از آنها دشنام مى شنوند، هدف تهمتشان قرار مى گيرند، سنگ در راهشان مى افكنند. راه پيروزى

احتمال نيز از سوى بسيارى از مفسران داده شده كه «رجم » به معنى متهم ساختن و دشنام دادن است ، زيرا اين واژه در اين معنى نيز به كار مى رود و در حقيقت پيشگيرى

در مقام ظهور و وضوح امرى مى‏زنند). و از جانب تو خبر به ما رسيد كه ما را دشنام مى‏دهى، و پرده حرمت ما را مى‏درى، و بر ما نفرين مى‏كنى. پس چه تو را بر اين

السلام ) به هنگام بازگشت از ميدان جنگ نهروان ، مطلع شد كه معاويه آشكارا او را دشنام مى دهد و يارانش را به قتل مى رساند، حضرت برخاست و خطابهاى ايراد كرد و در

(۴). كهف، ۵۰. (۵). نور، ۲۳ و ۲۴. يعنى: «به درستى كه آنان كه رمى مى‏كنند و دشنام به زنا مى‏دهند زنان محصنه را، كه بى‏خبران‏اند از آنچه در باره ايشان مى‏گويند،