نتایج جستجو

‌که‌ ميآمد بنوح‌ ايمان‌ بياورد ميرفت‌ و بمشركين‌ خبر ميداد ‌آنها‌ ‌در‌ مقام‌ اذيت‌ بآن‌ ايمان‌ آورنده‌ ‌بر‌ ميآمدند، و عيال‌ لوط نامش‌ و ابله‌ بوده‌ و خيانتش‌

9 - صفحه 162 شده صداى خود را بلندتر از صداى آنها قرار ندهيد، سفرى كه سبب اذيّت آنان مى‌شود، حرام است و بايد در آن سفر نماز را كامل خواند. 5. در اسلام، بعضى

‌تعالي‌ فرمود (بايد اعلام‌ بجنگ‌ ‌با‌ ‌من‌ دهد ‌هر‌ ‌که‌ بنده‌ مؤمن‌ مرا اذيت‌ نمايد) و ‌در‌ حديث‌ ديگر فرمود 5» «اذا ‌کان‌ يوم القيمة ينادي‌ مناد ‌اينکه‌

ميباشد و مراد ‌از‌ امساك‌ بمعروف‌ اينست‌ ‌که‌ غرض‌ زوج‌ ‌از‌ رجوع‌ اضرار و اذيت‌ بزوجه‌ نباشد بلكه‌ مقصود اصلاح‌ و ائتلاف‌ و سازش‌ ‌با‌ يكديگر ‌باشد‌، ‌که‌

را سنگسار مى كنيم ، و يا گفتند: تو را از ديار خود تبعيد مى كنيم ، و آزار و اذيت او وعده كمى كه به او ايمان آورده بودند را به نهايت رساندند و نمى گذاشتند

الهى؛ و هر وحش و طير داخل شود، مأمون باشد از اينكه به هيجان آورند او را يا اذيت شود تا خارج شود از حرم. 2- مراد آيه، امر است، يعنى اگر كسى واجب الحد باشد

دل و موافق با رضا نمى بيند. پس اندوه و ترس و هر سوء ديگر و هر چيزى كه مايه اذيت باشد در چنين كسى راه ندارد. بلكه او از سرور و ابتهاج و امنيت به مرحله اى

‌در‌ ظاهر اظهار محبت‌ و وداد ميكند و صورت‌ خوبي‌ جلوه‌ ميدهد و ‌در‌ باطن‌ اذيّت‌ ميكند و ضرر ميزند مثل‌ منافقين‌ ‌که‌ اظهار ايمان‌ كردند و ‌در‌ زمره‌ مؤمنين‌

‌باشد‌ احدي‌ ‌از‌ ‌آنها‌ پي‌ نبرد و نشناسد ‌که‌ ‌در‌ تعقيب‌ ‌شما‌ بيايند و اذيت‌ كنند چون‌ ‌در‌ مقام‌ هستند. (آیه 19)- بیداری بعد از یک خواب طولانی! به خواست

«وَاقِى»، اسم فاعل از مصدر «وِقَايَة» است، به معناى حفظ كردن چيزى از هرچه آن را اذيت كند و به آن ضرر بزند. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۴۹۶ و معناى آيه اين

رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ فَقَالَ لَعَنَكِ اَللَّهُ فَمَا تُبَالِينَ‏ مُؤْمِناً آذَيْتِ أَمْ‏ كَافِراً ثُمَّ دَعَا بِالْمِلْحِ فَدَلَكَهُ فَهَدَتْ ثُمَّ قَالَ‏

ايشان بپيونديد به چيزى كه بهتر باشد از باز داشتن آزار از ايشان، كه ايشان را اذيّت نكنيد».

در كشتن غلامان و لشكر خود كه: اى آقاى من، حمد از براى خدايى كه او را از اذيّت ما مشغول گردانيد؛ زيرا كه خبر به من رسيد كه او تو را تهديد مى‏كرده و شاخْ

بطوريكه گفته اند - به معناى ضرراست ، ليكن اين حرف قابل خدشه است ، چون اگر اذيت ضرر بود، بايد صحيح باشد در مقابل نفع استعمال شود، همانطور كه كلمه ضرر در

باشد. (حتى یبلغ الهدى مَحلّه) ۸ - مُحرمى که بیمار باشد و یا از ناحیه سَر در اذیّت است، مى تواند قبل از قربانى کردن، سرش را بتراشد. (و لا تحلقوا رءوسکم ...

كيستند؟ حضرت بيان فرمود: 1- زنى است كه نمى‌پوشاند موى خود را از مردان. 2- اذيت كننده شوهر. 3- منع كننده از فراش. 4- معلق به پاها آن كه بدون اجازه شوهر از

انجيل و قرآن، يا بر ايمان به قرآن، پيش از نزول، يا تلاوت آن يا بر دين خود يا اذيّت كافران). ابوالجارود مى‏گويد كه پس حضرت فرمود كه: «خدا شما را عطا فرموده،

نمود. چون‏ بنى‏عبّاس و صالح بن على و غير ايشان كه براى تحريص صالحِ طالح بر اذيّت و آزار امام عليه السلام رفته بودند، اين را شنيدند، نوميد برگشتند.

و بعضى از مردمند كه مى گويند به خدا ايمان آورديم ولى همين كه به خاطر خدا اذيت مى شوند شكنجه مردم را همسنگ عذاب خدا مى كنند و چون از طرف پروردگارت نصرتى

كرد: حسن بصرى عقيده دارد كسانى كه علم را كتمان كنند گند شكمشان اهل دوزخ را اذيت كند. امام فرمود: بنا بر اين مؤمن آل فرعون هلاك شده است!! (در صورتى كه قرآن

پاكيزگان‌ ‌از‌ بندگانش‌ ‌را‌ بجانب‌ ‌شما‌ مايل‌ گردانيده‌ ‌که‌ متحمل‌ خواري‌ و اذيت‌ ميشوند و قبور ‌شما‌ ‌را‌ تعمير نموده‌ و بسيار بزيارت‌ ‌شما‌ ميآيند ‌در‌

انسان به مراتب برتر و بالاتر از ثروت و مال است . نكته ديگر اينكه منت گذاردن و اذيت كردن در آيه با كلمه «ثم » كه معمولا براى فاصله بين دو حادثه (و به اصطلاح

تفسير كرده اند. بعضى نيز به ضلالت و گمراهى و لجاج و عناد مشركان . و بعضى به اذيت و آزار فوق العاده آنها. و بعضى به اندوه ناشى از وفات عمويش ابو طالب و همسرش

تا آنجا كه راهى براى دين دارى خود مى يابد، ديندارى را از دست نداده ، بر هر اذيت و جفايى صبر كند، و چون كارد به استخوانش رسيد، و ديگر نتوانست مراسم دينى خود

روايات متعدد چنانكه گفتيم هاروت و ماروت دو فرشته الهى بودند كه براى مبارزه با اذيت و آزار ساحران به تعليم مردم پرداختند، آيا براستى فرشته مى تواند معلم انسان

قريش، نزد ابى طالب «عليه السلام» آمده، گفتند: برادرزاده ات، ما و خدايان ما را اذيت كرد، او را بخوان و به او دستور بده تا دست از خدايان ما بر دارد، تا ما نيز،

به آيندۀ مشهودى كه همه آن را به زودى، خواهند ديد كه آن افرادى كه مؤمنان را اذيت مى كنند، چنين و چنان مى شوند، تا آخر دو آيه. از اين جا روشن مى گردد كه شهادت

براى اينكه خداى عزوجل بزرگتر از آن است كه در حقش فقر و احتياج و يا تاثر و اذيت تصور شود، و سخن كوتاه آنكه خداى سبحان برى از هر نقص است ، پس هر اثر خوبى

كرده مى گويد: «اى كسانى كه ايمان آورده ايد مانند كسانى نباشيد كه ((موسى » را اذيت و آزار كردند، اما خدا او را از همه نسبتهاى ناروا مبرا و پاك نمود، تفسير نمونه

پيغمبر اكرم (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) زير پا گذارده شد؟! چرا هر گونه اذيت و آزار نسبت به او و يارانش روا مى داشتند، و حتى خونشان را مباح مى شمردند؟

اشاره شده ، يكى نفاق ايشان است ، كه در ظاهر اظهار ايمان مى كنند، تا خود را از اذيت و طعن و قتل حفظ كنند، و دوم اين است كه خواستند حقيقت و منويات درونى خود را

وسيله كفر و نفاق است. و بعضى گفته اند: مراد تنها ابطال صدقات به وسيله منّت و اذيت است، همچنان كه فرموده: «لا تُبطِلُوا صَدَقَاتِكُم بِالمَنّ وَ الأذَى». و

اند كه منظور از اين جمله، اين باشد كه: در رزق مردم باايمان و صالح، منّت و اذيت نيست و دهندۀ رزق، عمل خود را با منّت نهادن مكدر نمى كند. ممكن است ما نيز

است ، بنابراين معناى آيه چنين مى شود كه : اين مؤ منين از اهل كتاب آزار و اذيت مردم را به وسيله مدارا و حلم و حوصله از خود دور مى كردند، و بقيه الفاظ آيه

طريق مشروع ، و انفاق آن نيز در طريق مشروع ، و خالى بودن از هر گونه منت و اذيت و آزار بوده باشد، چرا كه مجموعه اين اوصاف در عنوان تقوى جمع است . بعضى نيز

بيان مى كنند، و هم بر بى ادبى بنى اسرائيل دلالت مى كند، كه پيغمبر خود را اذيت كردند، و باو نسبت دادند: كه ما را مسخره مى كنى ، و با آن توضيح خواهى هاى

غمگين گشت ، چون او فرزند نداشت و به همين جهت همواره ابراهيم را در خصوص هاجر اذيت ميكرد، و غمناكش مى ساخت . ابراهيم نزد خدا شكايت كرد، خداى عز و جل به او وحى

اموال آنها دراز كرده به تصرف خود در - آوردند و به هر كس ‍ دست مى يافتند، از اذيت و آزار زبانى و بدنى فروگذار نمى كردند. و به هنگامى كه به مدينه آمدند، در

عاجز بود و حال آنكه قبل از هجرتش و همچنين بعد از آن در راه خدا و در برابر اذيت ها و شكنجه هاى مردم آنچنان صبر كرد كه خداى تعالى به مثل آيه «و انك لعلى خلق

كنند، اين سخن نيز ايذاء ديگرى بود، ولى به هر حال مفهوم آيه عام است و هر گونه اذيت و آزار را شامل مى شود. تفسير نمونه جلد ۱۷ صفحه ۴۰۴ سرانجام ششمين و آخرين

گونه عملى است كه با اصول بندگى سازگار نيست ، از مخالفت و نافرمانى گرفته ، تا اذيت و آزار فرستادگان پروردگار، و يا ادعاى الوهيت و ربوبيت و مانند آن . و از آنجا

باشد به اينكه انفاق بايد به صورتى زشت و شر نباشد، مانند انفاق تواءم با منت و اذيت ، همچنانكه در جاى ديگر به اين نكته تصريح كرده مى فرمايد: «ثم لا يتبعون ما

اى كه با كنيزش از عقب نزديكى مى كند، بايد بدانى كه زن لعبتى است كه نبايد اذيت شود، و كشتزار است همانطور كه خدا كشتزارش خوانده . مولف : روايات در اين معانى

رَحْمَةٌ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» «۱»؛ يعنى: آن گروه كه در مصيبت اذيّت دشمنان و غيبت امام زمان صبر و شكيبايى مى‏ورزند بر ايشان است رحمت‏هاى بسيار

به احكام خمسه تقسيم مى شود، يعنى گاه حرام است و اين در صورتى است كه موجب اذيت و آزار و هتك حيثيت مسلمانى گردد (همانگونه كه در آيات فوق به آن اشاره شده

بلكه منظور اين است كه او پـدر و مـادر خـود را بـه خـاطـر طـغـيـان و كـفـرش اذيـت و آزار فـراوان دهـد ولى تـفـسـيـر اول نزديكتر به نظر مى رسد. به هر حال آن

قرابت و خويشاوندى داشته. و نيز آن حضرت را مورد بغض و كينه خود قرار ندهند و اذيت ننمايند. پس بنابر اين تفسير، كلمه «قُربَی» به معناى خويشاوند نيست، بلكه به

دعوت مداوم و شبانه روزى قومش را در تمامى مدت عمر - كه قريب هزار سال بوده - و اذيت و آزارى كه در برابر آن از آنان ديده و بذل جهدى كه در راه خدا كرده و اينكه