نتایج جستجو

علتش غير معلوم باشد و لذا گفته شده كه تعجّب بر خداوند صحيح نيست زيرا او علّام غيوب است. [صافات:12] بلكه تو از انكار آنها تعجّب كردى و آنها از روى بى‏اعتنائى

فَإِنّمَا أَمّا مِثْلُه لَکُم يَقْطَع فَاسْتَجَاب بِذَات لَدُنّا لَمّا زَبَد عَلاّم الْوَيْل أَضِل خَلْفِه سُلْطَانا الصّدُور مَتَاع مِمّا رَبّهِم يَنْفَع تَنْزِيل

از«اَلْحَقَّ» قرآن است يعنى خدا قرآن را نازل مى‏كند و به قلبم مى‏اندازد و او علّام الغيوب است. [سباء:53]. مراد از قذف غيب ظاهرا ايرادات واهى بر معاد است وچون

إِبْرَاهِيم دُولَة الْجَنّة فِيه تَتّبِعَن قَوْلِهِم يَدَيْه بَعْدِه کَلِمَتُه عَلاّم السّمَاوَات در حال بارگیری...

أَتاكَ‌: و آيا آمد تو را «استفهام براى تفخيم و تنبيه بر آنكه اين از وحى ملك علام است نه از سخن پيغمبر و مراد از آن خبر است» يعنى البته آمده است به تو، حَدِيثُ

عرضه نميدارند و ميگويند خدايا تو ستّار العيوبى و بندگانت را بآن امر فرمودى و علام الغيوبى حاجت باظهار ما ندارى و براى اين كرام الكاتبين خوانده شده‌اند و آنها

عظيمى است به عاصيان و متجاسرين فرامين حضرت سبحان به مخاطره و ورود غضب ملك علام كه به محض اراده، در همان حال معصيت محو صورت يا مسخ حقيقت آنان گردد مانند

عرضه نميدارند و ميگويند خدايا تو ستّار العيوبى و بندگانت را بآن امر فرمودى و علام الغيوبى حاجت باظهار ما ندارى و براى اين كرام الكاتبين خوانده شده‌اند و آنها

عرضه نميدارند و ميگويند خدايا تو ستّار العيوبى و بندگانت را بآن امر فرمودى و علام الغيوبى حاجت باظهار ما ندارى و براى اين كرام الكاتبين خوانده شده‌اند و آنها

عرضه نميدارند و ميگويند خدايا تو ستّار العيوبى و بندگانت را بآن امر فرمودى و علام الغيوبى حاجت باظهار ما ندارى و براى اين كرام الكاتبين خوانده شده‌اند و آنها

عرضه نميدارند و ميگويند خدايا تو ستّار العيوبى و بندگانت را بآن امر فرمودى و علام الغيوبى حاجت باظهار ما ندارى و براى اين كرام الكاتبين خوانده شده‌اند و آنها

برزخ «آهسته با هم گفتگو می‌کنند (بعضی می‌گویند:) شما تنها ده شبانه روز در علام برزخ) توقف کردید» و نمی‌دانند چقدر طولانی بوده است (یَتَخافَتُونَ بَیْنَهُمْ

و وعده الهى تخلف پذير نيست، پس دعا را وسيله وصول به آن قرار داده. 2- ذات علام الغيوب در ازل آنچه اصلح و انسب به احوال و مآل عالم و آدم باشد همه را بالتفصيل

عرضه نميدارند و ميگويند خدايا تو ستّار العيوبى و بندگانت را بآن امر فرمودى و علام الغيوبى حاجت باظهار ما ندارى و براى اين كرام الكاتبين خوانده شده‌اند و آنها

اعمال كه اگر در عشرى از اعشار به مقدار ذره‌اى از ذرات شايبه‌اى باشد، البته علّام الغيوب عالم به آن، و بر وفق عدل مجازات خواهد داد. يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ

آيه نازل شد، پيغمبر جبرئيل را سؤال از آن. گفت: نمى‌دانم، تا سؤال نمايم ملك علام را. پس برفت و به اندك زمانى باز آمد، و عرض نمود: اى پيغمبر، بتحقيق خداى تعالى

نازل شده، زيرا در اين آيات اخبار است به آنچه بعد واقع شود و كسى به غير از علّام الغيوب عالم نبود؛ و خبر با مخبر مطابق شد كه پس از مدت چند سالى روميان بر

به معلوم، و كشف و تبين و ثبوت نزد مكلف و اتمام حجت است، و الّا ذات احديت علام الغيوب احاطه علميه دارد به تمام موجودات از ذره تا درّه و از ثرى تا ثريا و

ذلّت‌، مرض‌، صورت‌ ظاهرش‌ بلا ‌است‌ و ‌در‌ باطن‌ عين‌ تفضل‌ و عنايت‌ ‌است‌ و علام‌ الغيوب‌ ‌از‌ ظاهر و باطن‌ ‌هر‌ چيزي‌ مطلع‌ ‌است‌ و كساني‌ ‌که‌ ‌از‌ جانب‌

نباشد، بلكه به حسب مصلحت و حكمت بود، زيرا پيغمبر داراى صفات خاصه‌اى است كه جز علّام الغيوب كسى نداند، مانند عصمت و غير آن. پس تعيينش از جانب او خواهد بود. بعد

4- شريعت آن حضرت عارى از جميع عيوب و برى از نسبت ناشايسته به ساحت حضرت علّام الغيوب و عدم دعوت به غير مالك الملوك، و با آنكه بلاد عظيمه را مالك شد، جز

تمامى عالم از آوردن آيه‌اى به مثل آن عاجزند، پس چنين كلامى جز از جانب ملك علّام نباشد. و چون چنين است، چگونه آن را اساطير الاوّلين مى‌گويند. إِنَّهُ كانَ

مرتبه به مرتبه كه اين تغييرات بتدريج و انتظام، البته برهانى است بر تدبير ملك علّام. اول مرتبه انسان عاجز و ضعيف و بى‌عقل، بعد قوى و توانا و عالم و عاقل به طورى

لازم آيد بقاء جمعى بدون احكام، و آن باعث اغراء به جهل، و صدور آن از ملك علّام محال است. خلاصه رسول را بزبان قوم فرستاد براى بيان احكام. فَيُضِلُّ اللَّهُ

پرنده و چرنده و درنده، اهلى و وحشى، صحرائى و دريائى؛ و در عالم وجود به غير علام الغيوب تدبير امر آنها را نتواند. زيرا حق تعالى عالم است به كيفيت طباع و اعضاء

يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَ نَجْواهُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ» و آيه 80 سوره زخرف‌ «أَمْ يَحْسَبُونَ أَنَّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ

‌بر‌ ‌او‌ پوشيده‌ و پنهان‌ نيست‌ ‌تا‌ بوسيله‌ آزمايش‌ كشف‌ شود بلكه‌ ‌او‌ علّام‌ الغيوب‌ و عالم‌ السرّ و الخفيات‌ ‌است‌ و ‌از‌ ظاهر و باطن‌ و سرّ و علن‌

تعبير از آن به سنخ و بعضى تعبير به وجه و گروهى روحش گويند، امرى است كه غير علام الغيوب علم به آن ندارد. پس در آمدن آنچه در اين نشأة به صورت عرض است، در نشأة

گفتارشان كه مى گويند: ترجمه تفسير الميزان جلد ۶ صفحه : ۲۹۱ «انك انت علام الغيوب - بدرستى توئى علام الغيوب » دلالت دارد بر اينكه اين بيان تعليل مى كند نفى را و

«بگو پروردگار من حق را مى افكند كه او علام الغيوب است و از تمام اسرار نهان آگاه است » (قل ان ربى يقذف بالحق علام الغيوب ). با توجه به اينكه «يقذف » از

رَبِّ زِدْنِي عِلْماً» بگو: پروردگارا! علم مرا زياد كن. اوّلين معلّم، خداوند علّام و عليم است، «عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ» «2»، «الرَّحْمنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ‌

معتبر نمى داند، آنگاه با جملات «تعلم ما فى نفسى و لا اعلم ما فى نفسك انك انت علام الغيوب » علم خداى خود را از اينكه دستخوش جهل و آميخته با آن شود منزه نموده

ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ‌: و فوق هر صاحب علمى اعلمى مى‌باشد تا منتهى شود به ذات علام الغيوب كه عالم است به جميع معلومات از جزئى و كلى ظواهر و بواطن و از ذات احديت

الاطلاق جعل احكام شرعيه فرموده به حكم و مصالح عامه نظام عالم امكان كه جز ذات علام الغيوب كسى را اطلاعى نيست. ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ‌: اين حساب مستقيم صحيح

پيشى گيريد و مبادرت كنيد بسوى خيرات كه اتباع احكام اسلام و امتثال اوامر ملك علام است، يا پيشى و سبقت گيريد به امم ماضيه به فعل طاعات و اعمال صالحه؛ و در اين

چيزى كه به آن اطمينان و يقين حاصل شود در حقيقت ايمان ايشان، چه اين مخصوص علام الغيوب است. پس شما را در اين امر امتحان كافى است، و لذا مدار احكام شرع، بر

خبرم ، زيرا تو علام الغيوب و با خبر از تمام رازها و پنهانى ها هستى (ان كنت قلته فقد علمته تعلم ما فى نفسى و لا اعلم ما فى نفسك انك انت علام الغيوب ) ۴ -

الهام حضرت ربّ العزّة، به زبان امّت، اين كلام ميمنت فرجام را به عرض ملك علّام رسانيد. و گفته‏اند كه: هر يك از اين كلام، بر وجه خضوع و خشوع است و مجرّد

گفته‌اند اخفاء آنست‌ ‌با‌ اصابة مكروه‌ بنحوي‌ ‌که‌ طرف‌ نداند و ‌با‌ خداوند علام‌ الغيوب‌ چگونه‌ ميتوان‌ خدعه‌ نمود! و جواب‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ اشكال‌ نيز بچند

غيوب و پنهانيها هستى (قالوا لا علم لنا انك انت علام الغيوب ). و به اين ترتيب سر و كار شما با چنين خداوند علام الغيوب و با چنين دادگاهى است ، بنابراين در گواهيهاى

تفسير امام (عليه السلام ) كه گفتند: ما علمى بماسواى تو نداريم بدرستى كه تويى علام الغيوب ، اين است كه ما را علمى به چيزى از ماسواى تو نيست و اگر علمى به چيزى

خواست علم به آن تواريخ را جزء علم غيب معرفى نموده بگويد: اينگونه مطالب را جز علام الغيوب كسى نمى داند. «الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ الاَرْض مَهْداً... لاَيَتٍ لاُولى

برزخ برده اند در صحنه قيامت نيز آشكار مى شود، و با اينكه مى دادند خداوند علام الغيوب است ، و چيزى بر او مخفى نيست ، ولى باز بر طبق عادت گذشته سوگند دروغين

انتهائى ندارد. و در جاى ديگر مى فرمايد و من قال فيم ؟ فقد ضمنه ، و من قال علام ؟ فقد اخلى منه كائن لا عن حدث ، موجود لا عن عدم ، مع كل شى ء لا بمقارنة و

نفس من است و اين منم كه به چيرهايى كه در نزد تو است آگهى ندارم . براستى تو علام الغيوبى .(۱۱۶) ترجمه تفسير الميزان جلد ۶ صفحه : ۳۴۶ من به مردم چيزى جز آنچه