روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۹۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن عبد الله بن المغيره عن غير واحد من اصحابنا قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَّ اَلْعَبْدَ اَلْوَلِيَّ لِلَّهِ يَدْعُو اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِي اَلْأَمْرِ يَنُوبُهُ‏ فَيَقُولُ لِلْمَلَكِ اَلْمُوَكَّلِ بِهِ اِقْضِ لِعَبْدِي حَاجَتَهُ وَ لاَ تُعَجِّلْهَا فَإِنِّي أَشْتَهِي أَنْ أَسْمَعَ نِدَاءَهُ وَ صَوْتَهُ وَ إِنَّ اَلْعَبْدَ اَلْعَدُوَّ لِلَّهِ لَيَدْعُو اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِي اَلْأَمْرِ يَنُوبُهُ فَيُقَالُ لِلْمَلَكِ اَلْمُوَكَّلِ بِهِ اِقْضِ لِعَبْدِي حَاجَتَهُ وَ عَجِّلْهَا فَإِنِّي أَكْرَهُ أَنْ أَسْمَعَ نِدَاءَهُ وَ صَوْتَهُ قَالَ فَيَقُولُ اَلنَّاسُ مَا أُعْطِيَ هَذَا إِلاَّ لِكَرَامَتِهِ وَ لاَ مُنِعَ هَذَا إِلاَّ لِهَوَانِهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۷۷

امام صادق (ع) فرمود: راستى بنده‏اى كه دوست خدا است، به درگاه خدا عز و جل براى امرى كه بدو رخ داده است و گرفتار شده دعا مى‏كند و خدا بدان بنده‏اى كه به او موكّل است مى‏فرمايد: حاجت بنده مرا برآور و در آن شتاب مكن، زيرا من دوست دارم كه فرياد و آوازش را بشنوم و راستى بنده‏اى دشمن خدا است و به درگاه خدا عز و جل دعائى مى‏كند در باره پيشامدى كه بدان گرفتار شده است و بدان فرشته‏اى كه به او گمارده است گفته شود برآور [براى بنده‏ام‏] حاجتش را و شتاب كن، زيرا من خوش ندارم فرياد و آوازش را بشنوم. فرمود: پس مردم مى‏گويند: به اين (دومى) عطا نشده است، مگر براى ارجمندى او و از آن (اوّلى كه دوست خدا است) دريغ نشده مگر براى خوارى و زبونى او (نزد خدا با اينكه اين قضاوت مردم بر خلاف حقيقت است).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۴۶

و نيز آن حضرت عليه السلام فرمود: همانا بنده‏اى كه دوست خدا است در پيش آمدى كه براى او رخ داده دعا كند، و خدا بفرشته‏اى كه موكل باو (يا بآن دعا) است فرمايد: حاجت بنده مرا بر آور ولى در (دادن) آن شتاب مكن زيرا كه من ميل دارم صدا و آواز او را بشنوم. و همانا بنده‏اى دشمن خدا بدرگاه خداى عز و جل در باره اتفاقى كه براى او پيش آمده دعا كند پس بفرشته موكل بر او (يا بر آن دعا) گفته شود: حاجتش را برآور و در (دادن) آن شتاب كن زيرا من خوش ندارم آواز و صدايش را بشنوم. فرمود: پس مردم (كه خبر از اين جريان ندارند بآن كه حاجتش زود برآورده شده) گويند: باين داده نشده جز براى گرامى بودنش (نزد خدا، و بآن كه در اجابتش تأخير شده گويند:) از او دريغ نشده جز براى زبونى و خواريش.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۴۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از عبداللَّه بن مغيره، از چند نفر از اصحاب ما روايت كرده و گفته است كه: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «بنده‏اى كه دوست خداى- تعالى- است، خداى- تعالى- را مى‏خواند در امرى كه بر او وارد مى‏شود، پس به فرشته‏اى كه بر او موكّل است گفته مى‏شود كه: از براى بنده من حاجتش را بگير و به او مده، و آن را تعجيل مكن، كه من خواهش دارم كه ندا و آواز او را بشنوم. و به درستى كه بنده‏اى كه دشمن خدا است، خداى- تعالى- را مى‏خواند در امرى كه به او مى‏رسد، پس به فرشته‏اى كه به او موكّل است گفته مى‏شود كه: حاجتش را روا كن و آن را شتاب ده، كه من ناخوش دارم كه ندا و آواز او را بشنوم». حضرت فرمود: «پس مردم مى‏گويند كه: به اينك عطا نشد، مگر به جهت گرامى بودنش، و اين منع نشد، مگر به جهت خواريش».