نتایج جستجو

در ازاء آن باغ‌هائى در بهشت به تو خواهد داد. حاکم صاحب المستدرک از علماء عامه از عامر بن عبدالله بن زبیر او از پدرش روایت کند که درباره ابوبکر در ازاء

مساله امامت كرده همانند كارى است كه در نبوت كرده است ، گاه مى فرمايد: و آتيناه الحكم صبيا (ما به يحيى در كودكى فرمان نبوت و عقل و درايت داديم ) و گاه در باره

شأن نزول و ترجمه این آیه در سوره لقمان گفته شده است. حاکم و دیگران از علماء عامه از ابن عباس نقل نمایند که قریش به یهودیان گفته بودند، چیزى به ما بگوئید که

امرى عظيم حكم خواهد فرمود كه بركت آن در اقطار شام منتشر گردد و آن اعطاى منصب نبوت و مزيت به تكليم و اظهار معجزات و آيات بيّنات باشد در دست او. وَ سُبْحانَ

حقوق والدین ۴; رد دعوت والدین ۷ در صحیح مسلم و صحیح ترمذى و دیگران از علماء عامه از سعد بن ابى وقّاص روایت شده که گفت: مادرم به من گفت: آیا خداوند امر به

كه بعد از انكار و تكذيبشان محكوم به عذاب شده بودند اشراف و بزرگان قوم نوح عامه مردم را عليه پيامبراشان مى شورانند. نزول عذاب الهى و آغاز آن با صيحه اى آسمانى

بزرگترین اجتماع عبادی- سیاسی هفته در آیات گذشته بحثهای فشرده‌ای پیرامون توحید و نبوت و معاد، و نیز مذمت یهود دنیا پرست آمده بود در اینجا به گفتگو پیرامون یکی

محفوظ نوشته شده بود ...» منظورشان اشاره به روايت مستفيضهاى است كه از طرق عامه و خاصه وارد شده مبنى بر اينكه قرآن تماما از لوح محفوظ به آسمان دنيا نازل

بنت حضرت محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم. «1» تتمه: زمخشرى كه از علماى عامه است، در كشّاف ذكر نموده كه در طى اين دو، تمثيل است به حفصه و عايشه كه در

و نشور و حساب و جزا باشد براى خدا آسان است پس ايمان بياوريد بتوحيد خدا و نبوّت پيغمبر او و ولايت اماميكه منصوب است از طرف خدا براى بيان احكام چون در چند

مقطّعه‌ قرآن‌ مانند الم‌، الر، المص‌، حم‌ و امثال‌ اينها اقوال‌ مفسّرين‌ ‌از‌ عامّه‌ و خاصّه‌ مختلف‌ ‌است‌ ‌که‌ بعضي‌ ‌از‌ ‌آنها‌ تفسير برأي‌ و استنباط و اجتهاد

پروردگارشان. وَ مَنْ‌ يُطِعِ‌ اللَّهَ‌ وَ الرَّسُولَ‌... (۳) موفق بن احمد از علماى عامه مرفوعاً از ابن عباس نقل نماید که گفت: عده اى از رسول خدا صلى الله علیه و

و صلاح و سكون او و در اكرام او كوتاهى نكرديم تا به اين جا رسيد كه ادّعاء نبوّت و اطلاع از اخبار سماوى نمود و عقلاء ما را نسبت بسفاهت و خدايان ما را دشنام

به ربيع حاجت داده بود) از عامه بغداد كه مرجع نقل روايات و احاديث بود، به من گفت: من يكى از معروفترين به فضيلت از خاندان نبوت را را ديدم و هرگز در فضل و

محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۵۱. تفسير جامع البيان. تفسير ثعلبى و تفسير مجمع البيان. تفسير روض الجنان

بود، و موقع حركت آمدند و معذرت خواستند و قسم خوردند. و اين دال است بر صحت نبوت پيغمبر ما، زيرا خبر داد به اعتذار و قسم آنها از وقوع، و مخبر مطابق شد با

اين كتاب پيرامون نبوت داشتيم فرق ميان رسول و نبى را بيان كرديم ، و قضاوتى كه در آيه مورد بحث سخن از آن رفته از خواص رسالت است ، نه نبوت . وَ يَقُولُونَ

محقق گرديد، جزم حاصل شود كه معصوم است، زيرا طريق علم به تحقيق عصمت در نبى، نبوت او مى‌باشد. 2- اگر انبياء معصوم نباشند، هر آينه منتفى شود فايده بعثت، و لازم

عبارت است از: انذار مردم از طريق القاء الهى، و نبوت هم همين است. پس «وحى»، القائى است الهى به غرض ‍ نبوت و انذار. «وَ تُنذِرَ يَوْمَ الجَْمْع لا رَيْبَ

تبليغ هر سه مقارن هم اتفاق افتاد، و در مقام تفسير و توضيح اين سخن گفته است : نبوت با نزول قرآن آغاز شد و رسولخدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) تنها در يك شب

بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۱. طبرى و فريابى از مفسرين عامه نيز از مجاهد نقل نمايند كه چهار آيه اول درباره مؤمنين نازل

آیات» غرض اين سوره، بيان اصول سه گانه دين است. چيزى كه هست، نخست از مسأله «نبوت» شروع كرده، حال مردم را در قبول و ردّ دعوت انبياء بيان مى كند، و مى فرمايد

باغهاى بهشت با خيال آسوده قدم بزند، در حاليكه جمعى از مؤ منين بدين او، و به نبوت او، و شيفتگان بفضائل و مناقب او، در دركات جهنم در غل و زنجير باشند؟ و در

نقش وحى ۱۷ البرهان فی تفسیر القرآن. کتاب المناقب از موفق بن احمد از علماى عامه. کتاب المناقب از موفق بن احمد و کتاب مقاتل الطالبین از على بن حسین بن محمد

است. اگر منظور خدا هدايت مردم از طرق خارق العاده، يعنى از راه نبوت و وحى است، بايد اين نبوت و وحى را با خارق العادۀ ديگرى تأييد كند، تا مردم آن را بپذيرند،

و ترک الصلاة متعمداً و نقض العهد و قطیعة الرحم...; عمروبن عبید (از علماى عامه) وارد بر امام صادق(ع) شد و گفت: دوست دارم گناهان کبیره را از قرآن بشناسم

زائد ‌بر‌ سهام‌ شد و همين‌ ‌است‌ معناي‌ (‌لا‌ عول‌ و ‌لا‌ تعصيب‌) ‌بر‌ خلاف‌ عامه‌ ‌که‌ كسر و اضافه‌ ‌را‌ ‌بر‌ تمام‌ ورثه‌ تقسيط ميكنند بلي‌ يك‌ مورد ‌است‌

نفس را داشته اند. مثلا برهمانيت كه مذهب هند قديم بوده گو اينكه در توحيد و نبوت با اديان صاحب كتاب مخالف است ليكن همين كيش همه مردم - و مخصوصا خود براهمه

انتسابى است كه با خدا دارند، چون خدا ايشان را برگزيده ، و به نبوت اختصاصشان داده ، و نبوت ، خود يكى از امور معنوى است ، و گرنه در دنيا خوشگل تر و خوش ‍

است، كه اساس دعوت حقۀ اسلام را تشكيل مى دهد و آن، عبارت است از» وحدانيت خدا، نبوت خاتم الانبياء «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» و معاد. و چون چنين لازمه اى

اوست به توحيدش و به معارف حقى كه از توحيد او سرچشمه مى گيرد. مانند: معاد، نبوت و غير آن دو. و كلمۀ «عِزّة»، به معناى امتناع و زير بار نرفتن است. و كلمۀ

مسلمين و يهود واقع شد، آن روزها بود كه كار دشمنى را بدانجا رساندند كه به كلى نبوت را انكار نموده - و بنا بر حكايت قرآن كريم - گفتند: «ما انزل اللّه على بشر

سابق بيانش ‍ گذشت ، براى اين بود كه مقام ، مقام دعوت و هدايت بوده و هدايت عامه با چنين مقامى مناسبت بيشترى داشت . اين آن نكاتى است كه دقت در آيه ما را بدان

مرحوم فيض كاشانى در تفسير صافى مى گويد: اين روايت از روايات معروف در ميان عامه و خاصه است . البته اين سه تفسير منافاتى با هم ندارند، ممكن است هر سه در معنى

است، و يا چون ولى نعمت است و شكرش واجب است، همه به يك معنا است. و از طرق عامه از امام صادق عليه السلام روايت شده كه در تفسير آيه «إيّاك نعبد» الخ، فرموده:

بار بود كه به چنين منظره اى بر مى خورد و نمى دانست كه از طرف خدا مبعوث به نبوت و هدايت خلق شده ، لذا وقتى به خانه درآمد از شدت خستگى آن شب را تا به صبح

معجزه از قبيل مثال هاى بالا بود، عقل هيچ عاقلى آن را نمى پذيرفت، و با آن به نبوّت كسى، و هيچ مسئله اى ديگر استدلال نمى كرد، و اصلا احدى يافت نمی شد كه آن را

خدا و رسالت محمد (ص) داد خدا او را به بهشت برد براى اقرار او كه ايمان تصديق نبوت بود و خدا كسى را كه پيرو محمد (ص) مرد عذاب نكرد مگر آنكه مشرك به خداى رحمان