نتایج جستجو

نعمت‌ و تفضل‌ ميشود و ‌اگر‌ وسيله‌ شقاوت‌ دنيا و آخرت‌ نمود بلاء و عذاب‌ ميشود مثلا چشم‌ ‌اگر‌ مصرف‌ خط قرآن‌ و اخبار و كتب‌ علميه‌ و بصورت‌ پدر و مادر

مُقيم مكه و اطراف آن نباشد- و از خدا پروا كنيد و بدانيد كه خدا سخت كيفر است. و حجّ و عمره را به تمام و کمال خالصانه برای خدا انجام دهید (و مراسم و مناسک ظاهری

از عذاب جهنم و اين دلالت دارد بر آنكه پذيرفتن توبه بر خداوند واجب نيست بلكه منوط باختيار و تفضّل الهى است و الّا احتياج بدعا و مسئلت ملائكه نداشت و از

مثل‌ تورات‌ موسي‌ و انجيل‌ عيسي‌ و زبور داود و صحف‌ آدم‌ و نوح‌ و شيث‌ و هود و صالح‌ و ابراهيم‌ ‌يعني‌ مزخرفاتيست‌ ‌که‌ مثل‌ بعض‌ مجلات‌ و كتب‌ ضلال‌ ‌است‌

شيث، و سى صحيفه بر اخنوخ، كه همان ادريس است؛ و او اولين كسى است كه با قلم خط نوشت، و ده صحيفه بر ابراهيم، و چهار صحيفه باقى: «تورات» و «انجيل» و «زبور»

تبعيد است، كيفر راهزنى و سرقت، قطع دست و پا است و كيفر قتل و راهزنى وسرقت مسلحانه، قطع دست و پا و به دار آويختن است. «2» اجراى احكام و حدود الهى، در سايه‌ى

‌از‌ مهالك‌، و عزّت‌ و غلبه‌ ‌بر‌ دشمن‌، و مثوبات‌ دنيوي‌ و اخروي‌ و سعادت‌ دارين‌ و هلاك‌ دشمن‌هاي‌ ‌آنها‌ و نزول‌ عذاب‌ ‌بر‌ ‌آنها‌ و عقوبات‌ اخروي‌

الكتاب ثبت و نزد خدا و پيغمبر و ائمه اطهار واضح و آشكار است و بهيچ وجه نميشود امرى را از خداوند و آن ذوات مقدّسه مخفى و مستور داشت و اين از علومى است كه

است و چون مرور و عبور نمايند و اتّفاقا بمعصيت يا امر قبيح و بيهوده‌ئى بر خورند بكمال متانت و بزرگوارى از آن صرف نظر و چشم‌پوشى كنند و داخل و واقف و خائض

حاضر ميشوند و خداوند تمام آيات وجود و علم و قدرت خود را بفرعون ارائه داد ولى او از فرط عناد و لجاج و غرور و نخوت تكذيب كرد و امتناع از قبول نمود و ظاهرا از

آفريده‌هاى آسمانى و زمينى و دريايى، يادى از آينده تاريخ و پيروزى حكومت حقّ و پر شدن جهان از عدل و داد و محكوميّت ظلم و ستم، يادى از برزخ و معاد و حوادث قبل از

جوانى، درآمد و خرج و مصرف و رسيدگى به فقرا و بدعت‌ها. «2» 1- انكار معاد سبب حسرت كفّار خواهد بود. «يا وَيْلَنا» 2- قيامت، روز حسرت و اقرار منكران است. يا وَيْلَنا

آشاميدند و از آن سير شدند و ابو لهب چون اين امر عجيب را ديد گفت محمد جادو كرد و پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم چيزى نفرمود و همه برخاستند و رفتند و روز

آنها عذاب شديد است چون معلوم ميشود از روز جزا غافل بودند و فراموش نمودند حساب و عذاب قيامت را با آنكه ما آسمان و زمين و موجودات آن دو را بيهوده و بدون

داده، وفا مى كند و اگر وعده عذاب به متخلفين داده، نيز وفا مى كند. و چطور ممكن است وفا نكند و حال آن كه او عزيز و داراى انتقام شديد است. و لازمه عزت مطلقه

آن دارد و نظر و تأمل نمايد و به وعظ و زجر آن منتفع شود، نه اين جماعت مشركان كه مانند مردگانند در عدم استماع و انتفاع و عدم اجابت دعوت و عدم تأمل و تفكر در

بدون حجّت و دليلى كه خداوند براى آنها اقامه نموده باشد بصرف تقليد و تعصّب و لجاج و عناد مجادله و گفتگو و اعتراض نمايند در ادلّه توحيد خدا و معجزات انبيا

از نحوست و شومى موسى و اتباع او است و قمى ره فرموده حسنه در اينجا صحّت و سلامت و امنيّت و وسعت است و سيّئه در اينجا جوع و خوف‌ جلد 2 صفحه 465 و مرض است

علم‌ و اجتهاد و سخاوت‌ و تواضع‌ و شجاعت‌ و زهد و خوف‌ ‌از‌ ‌خدا‌ و توكّل‌ و انقياد و تسليم‌ و ورع‌ و تقوي‌ و امثال‌ اينها ‌را‌ بنمايد ‌با‌ اينكه‌ متّصف‌ بآنها

را بر ما به حلم و علم و عقل و كمال و جمال و ملك. وَ إِنْ كُنَّا لَخاطِئِينَ‌: و اگر هر آنچه بوديم ما گناهكار و بد كردار در آنچه بوديم. و اين دلالت دارد

باز زد و کبر ورزید و (هماره) از کافران بود. و گفتیم: «ای آدم! تو و همسرت در (این) باغ، آرام و قرارگیر، و از هر کجای آن هر چه (خوردنی) خواهید پاکیزه و فراوان

می‌کاهیم؟ (از سرزمین اینان می‌کاهیم و بر سرزمین آنان می‌افزائیم، و اقوام و تمدّنها و حکومتهائی را نابود می‌کنیم و اقوام و تمدّنها و حکومتهای دیگری را جایگزین آنها

زياد شود و بركات نازل گردد، و اعمال زشت باعث مى شود بلاها و محنتها پشت سر هم بر سر انسانها فرود آيد و نقمت و بدبختى و هلاكت به سوى او جلب شود، و اين نكته

كه قسم دروغ و راست زياد ميخورد و در انظار خوار و حقير شده و عيّاب و غيّاب و طعّان يعنى عيب‌جو جلد 5 صفحه 249 و غيبت كن و طعنه زن بمردم است و كارش دو بهم

هدايت‌ و ارشاد و امر بمعروف‌ و نهي‌ ‌از‌ منكر و اعانت‌ ‌در‌ امر دين‌ ‌از‌ هدايت‌ و ارشاد و امر بمعروف‌ و نهي‌ ‌از‌ منكر و اعانت‌ ‌در‌ امر دين‌ و چه‌ ‌در‌

خطاكار و جفا كردار و هستيم اميدوار به گذشت تو و عفو پروردگار و حضرت در جواب فرمود تعيير و توبيخ و سرزنش و ملامتى بر شما نيست امروز كه خداوند بمن عزت و قدرت

بت‌پرستى و قماربازى و ظلم و جور و خونريزى و زناكارى و رباخوارى و خوردن مردار و خون و گوشت خوك منع فرمود و بعدل و احسان و تفقد خويشان و اقامه نماز و اداء زكوة

خطاكار و جفا كردار و هستيم اميدوار به گذشت تو و عفو پروردگار و حضرت در جواب فرمود تعيير و توبيخ و سرزنش و ملامتى بر شما نيست امروز كه خداوند بمن عزت و قدرت

زندگي‌ ‌از‌ شكنجه‌ و ظلم‌ و اسارت‌ فرعونيان‌ بدولت‌ و عزت‌ و رياست‌ و سلطنت‌ رسانيد، شايسته‌ و سزاوار ‌است‌ ‌که‌ بسوي‌ ‌او‌ بازگشت‌ نموده‌ و دستور ‌او‌

زندگى دنيا و سپس مرحلۀ مرگ و آنگاه مرحلۀ حيات برزخى. (و سپس مرگ در برزخ و هنگام دميدن صور)، و در آخر، انتقال به زندگى آخرت و حساب و جزا. و اين سوگندها،

ريختن آن است، و اما در مورد شلاق عذاب، كنايه است از عذاب پشت سر هم و شديد. و نكره آوردن كلمۀ «عَذاب»، به منظور بزرگ جلوه دادن آن است. و معناى آيه اين است

علو و ديكتاتورى داشت و بر اهل زمين مسلط بود، و در حكمرانيش نه تنها رعايت عدالت را نميكرد، بلكه ستمگرى را از حد گذرانده بود و براى ظلم و شكنجه حد و مرزى

قال : امام صادق (ع) فرمود: هر كه بد خلق است، خود را شكنجه كند. و نيز فرمود: هر كه خوى او بد است خود را شكنجه دهد. از او، از محمد بن اسماعيل بن بزيع، از عبد

آتش سوخته و شكنجه شوى جز آنكه دلت وابسته به ايمان به خداى واحد باشد و پدر و مادر خود را فرمانبر باش و به آنها احسان كن چه زنده باشند و چه مرده و اگر به تو

شعيب و موسى جريان يافت ، و جمعى استقامت ورزيده و جمعى ديگر هلاك شدند و در امت هاى حاضر و آينده نيز جريان خواهد داشت ، و خدا به كسى ظلم نكرده ، و نمى كند،

همان توبيخ و سرزنش و تهديد و انذار و رسوا ساختن آنها، و يا در بعضى از موارد تاءليف قلوب آنها است ، چه اينكه «جهاد» معنى وسيع و گسترده اى دارد، و هرگونه تلاش

داشته، بر مى شمارد. و نيز، بيان مى كند كه چگونه دشمنان تكذيب گر آنان را عذاب كرد. چيزى كه هست، در اين آيات، جانب رحمت و بشارت بر جانب عذاب و انذار، غلبه دارد

بردار كه من تو را عذاب نخواهم كرد». حضرت فرمود كه: «الياس عرض كرد كه اگر بفرمايى كه تو را عذاب نمى‏كنم و بعد از آن مرا عذاب كنى، چه شود و من چه كنم؟ آيا من

آخرت، و آن خداى سبحان است، كه در دنيا، انبيا و رسولان، متصدّى ابلاغ دعوت اويند و از طرف او مبعوث اند، و از ناحيه او، مؤيد به حجت ها و معجزات اند، و در آخرت

پنداشتند، كه سليمان آن سلطنت و ملك عجيب را، و آن تسخير جن و انس و وحش و طير را، و آن كارهاى عجيب و غريب و خوارقى كه ميكرد، بوسيله سحر كرد، كه البته همه آن

بلافاصله كلمه عذاب تكرار مى شد تناسب نداشت ، رحمت كجا و عذاب غليظ كجا، لذا نجينا بار ديگر تكرار شده تا ميان اين دو فاصله بيفتد و چيزى از شدت عذاب و تاكيد روى

الله شيئا). و در پايان آيه مى فرمايد: «آنها عذاب دردناك دارند»(و لهم عذاب اليم ). اين تفاوت در تعبير كه در اينجا «عذاب اليم » و در آيه قبل «عذاب عظيم » ذكر

كه هنوز جنگى نكرده بودند و شكست نخورده بودند. و معناى آيه اين است كه: اين كفار، لشكرى ناچيز و اندك و بى مقدار و شكست خورده اند، و از آن احزابى هستند كه همواره

سوارى و باركشى و گوشت و شير و پوست و كُركش و حتى از بول و پشكلش استفاده مى كنند. آيا هيچ انسان عاقلى به خود اجازه مى دهد كه احتمال معقول بدهد كه شتر و اين

. بر عكس جهل و گناه و لجاجت و جدال و مراء و همنشينى با بدان و فاجران و مجرمان و دنياپرستى و هواپرستى باعث تنگى روح و قساوت قلب مى شود. و اينكه قرآن مى

قرآن شريف و شرايع و احكامى است كه خداى تعالى، بر پيغمبرش نازل، و خلق را مأمور به اطاعت و انقياد از آن كرده، و كفار نسبت به آن كراهت داشته و از پيروی اش،

مردمى متكبّر و طاغى بوديم. پس ما و شما، هر دو، دست به دست هم داديم و يكديگر را بدبخت نموده، راه رشد را رها كرده و راه ضلالت را پيموديم، و كلمۀ عذاب بر ما حتمى

(صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) عرض ‍ كرد: پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) فرمود: لو وضعوا الشمس فى يمينى و القمر فى يسارى ما اردته ، و لكن كلمة يعطونى

تمام بهشت و دوزخ و عرش و كرسى و حجاب و آسمانها و زمينهاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشيد و ماه و فرشتگان همگى بر او رحمت مى

صاعقه ها و رگبارهاى خطرناك و طوفانها از طرف بالا، و زلزله ها و شكافهاى ويرانگر زمينى و طغيان رودها و درياها از طرف پائين ، را در بر مى گيرد. و نيز عذابهاى

به معناى اندوه فراوان و شديد است ، « و نجيناه و اهله من الكرب العظيم و ما او و اهل او را از آن اندوه بزرگ نجات داديم » و « كربة » و « غمة » به يك معنا است

خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم»، در آن ها قرابتى داشت. پس رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» دعا كرد، و دست هايشان باز شد. و آيات «يس وَ القُرآنِ

عليه و آله و سلم ) در شب معراج در ميان آنان فرود آمد و به دين اسلام دعوتشان كرد، و آنان به وى ايمان آورده و مسلمان شدند، و رسول خدا (صلى الله عليه و آله

اين قرار بود، «و اورثناها» و آن خانه ها و قصرها و نهرها و گنجينه ها و مقام كريم را به بنى اسرائيل ارث داديم چون فرعون و لشكريانش غرق شدند و بنى اسرائيل بعد

اليه و آله و سلم ) و قرآن پرسش كنند، آنان اظهار كردند كه : ما به او و كتاب او ايمان داريم و او را تصديق مى كنيم ، و از حرف لغو مشركين روى گرداندند «و لقد

عطا نفرموده بود، و حال آن‏كه باد و مورچه و آدميان و جنّيان و شياطين و همه سركشان، او را فرمان مى‏بردند، و آب را در زير زمين نمى‏شناخت (و نمى‏دانست كه آن

در انواع لذتها و گسترش نفوذ و سلطنت ، و بدست آوردن مقام و رسيدن به هر آرزوى ديگرى صرف كنم ، و سزاوار هم نيست كه كسى در كارم مداخله كند و اين پندار غلطى

حكومت مى كند و تدبير همه چيز بدست او است و در همه جا حضور دارد، تمام اسرار و نهانيها را ميداند، و لذا در جمله بعد مى گويد: چنين پروردگارى پنهان و آشكار شما

داشتن حكومتى نيرومند و ثروتى سرشار و امكاناتى وسيع در اوج قدرت مى زيستند، و اين قدرت عظيم آنها را مغرور كرد و آلوده انواع گناه و ظلم و ستم شدند «در اين هنگام

نكنيد. زهرى و عروة بن زبير و مسور بن مخرمه، در روايتى گفته اند: رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم»، از مدينه بيرون آمد و حدود هزار و چند نفر از اصحابش

خوردن و آشاميدن نعمتهايى دارد اجلش كوتاه و عذابش نزديك مى گردد. و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه و ابن راهويه و بزار و ابو يعلى و ابن جرير و ابن منذرو

يا اعراب آن را نگويى و يا نقطه ها و كلمات آن را جا به جا كنى. و اين، عمل ناپسندى است، و گاهى هم در سربسته حرف زدن و به طور فحوى و كنايه سخن گفتن استعمال

طرف سعادت و شقاوت ، يعنى انسانيكه هم ذاتش صالح و سعيد است ، و هم عملش صالح است ، و انسانيكه هم ذاتش شقى است ، و هم عملش فاسد و طالح است ، و اما بالنسبه

همينطورند. و همين خوى ، باعث شده كه عقل و اراده شان در تحت فرمان و انقياد حس و ماده قرار گيرد، و جز آنچه را كه حس و ماده تجويز كند، جائز ندانند، و بغير آنرا

كردند، و اين باعث مى شد بنى اسرائيل دو دسته شوند، يكى مؤ من و مطيع و ديگرى مشرك و نافرمان و اين دو دستگى باعث مى شد كه وحدت كلمه شان از بين برود و اتفاق

نيز داراى نور و حيات خوانده و كافر را مرده و بى نور، و نظير آن آيه : «فمن اتبع هداى فلا يضل و لايشقى ، و من اعرض عن ذكرى فان له معيشة ضنكا، و نحشره يوم القيمة