روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۰۴۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح-بَابُ الْأَكْلِ وَ الشُّرْبِ فِي آنِيَةِ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ غَيْرِ ذَلِكَ مِنْ آدَابِ الطَّعَام

روي عن محمد بن الوليد الكرماني قال :

وَ أَكَلْتُ بَيْنَ يَدَيْ‏ أَبِي جَعْفَرٍ اَلثَّانِي ع‏ حَتَّى إِذَا فَرَغْتُ وَ رُفِعَ اَلْخِوَانُ ذَهَبَ اَلْغُلاَمُ يَرْفَعُ مَا وَقَعَ مِنْ فُتَاتِ اَلطَّعَامِ‏ فَقَالَ لَهُ مَا كَانَ فِي اَلصَّحْرَاءِ فَدَعْهُ وَ لَوْ فَخِذَ شَاةٍ وَ مَا كَانَ فِي اَلْبَيْتِ فَتَتَبَّعْهُ وَ اُلْقُطْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۹

محمّد بن وليد كرمانى گويد: من در نزد حضرت جواد عليه السّلام غذا مى‏خوردم چون فارغ شدم و سفره را برمى‏چيدند، پيشخدمت رفت تا آنچه در اطراف سفره است برگيرد، امام فرمود: اگر خوانى در صحرا گسترده بود هر چه در سفره باقى مانده بگذار و براى حيوانات صحرائى رها كن، و سفره‏اى كه در خانه گسترده باشد هر چه از آن ريخته برگير و دانه دانه از زمين برچين.