نتایج جستجو

أَقْبَلَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ وَ مَعَهُ‏ اَلْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ع‏ وَ هُوَ مُتَّكِئٌ عَلَى يَدِ سَلْمَانَ‏ فَدَخَلَ‏ اَلْمَسْجِدَ اَلْحَرَامَ‏

خَرَجَ‏ اَلْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ع‏ إِلَى‏ مَكَّةَ سَنَةً مَاشِياً فَوَرِمَتْ‏ قَدَمَاهُ فَقَالَ لَهُ بَعْضُ مَوَالِيهِ لَوْ رَكِبْتَ لَسَكَنَ عَنْكَ هَذَا

تفسير عياشى از اباعبداللّه عليه السلام نقل فرمود:صبر روزه است. و از ابى الحسن عليه السلام نقل كرده «ايصَّبْرُ الصِّوْمُ. اذا نَزَلَتْ بِالرَّجُلِ الشِّدَّةُ

عن احمد بن محمد بن عيسي عن محمد بن خالد البرقي عن القاسم بن يحيي عن جده الحسن بن راشد عن عبد الله بن سنان عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْبَصْرَةِ فَقَالَ لَهُ‏ شُرَيْحٌ‏ هَاتِ عَلَى مَا تَقُولُ بَيِّنَةً فَأَتَاهُ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ فَشَهِدَ أَنَّهَا دِرْعُ‏ طَلْحَةَ أُخِذَتْ غُلُولاً يَوْمَ اَلْبَصْرَةِ

خود از او در خورد مى‏كرد و متحمل مى‏شد، هميشه بر اين وضع بود تا روزى ابو الحسن موسى (ع) وارد مسجد شد و او هم در مسجد بود، چون چشم امام به او افتاد اشاره

آدرس: محمد بن يحيي العطار عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن ابي عمير عن الحسن بن محبوب عن داود الرقي عن العبد الصالح ع قال : عبد صالح (امام كاظم ع) فرمود:

إِلَيْهَا رَكْعَةً شُكْراً لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَمَّا أَنْ وُلِدَ اَلْحَسَنُ ع‏ أَضَافَ إِلَيْهَا رَكْعَتَيْنِ شُكْراً لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَمَّا

اَلنَّبِيِّ ص‏ فَقَالَ كَانَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ إِمَاماً ثُمَّ كَانَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ إِمَاماً ثُمَّ كَانَ‏ اَلْحُسَيْنُ ع‏ إِمَاماً ثُمَّ كَانَ‏ عَلِيُّ

كَمَا تَرَى فَقَالَ‏ آدَمُ ع‏ عِنْدَ ذَلِكَ يَا رَبِّ مَا هَذَا اَلْخَلْقُ اَلْحَسَنُ اَلَّذِي قَدْ آنَسَنِي قُرْبُهُ وَ اَلنَّظَرُ إِلَيْهِ فَقَالَ اَللَّهُ

پذيرش توبه‌اش، خداوند را به اين نام‌ها قسم داد: «بحّق محمّد وعلىّ و فاطمة و الحسن و الحسين» «2» البتّه برخى معتقدند، مراد از كلمات، همان جمله‌اى است كه در

نشدن متعلق براى «الخبیر» حکایت از اطلاق و دامنه گسترده آن دارد. ۱۱- عن أبى الحسن الرضا (ع): ... قال الله: «لا تدرکه الابصار ... » هذه الابصار لیست هى الأعین

لَمَّا اُحْتُضِرَ اَلْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ع‏ قَالَ‏ لِلْحُسَيْنِ‏ يَا أَخِي إِنِّي أُوصِيكَ بِوَصِيَّةٍ فَاحْفَظْهَا فَإِذَا أَنَا مِتُّ فَهَيِّئْنِي ثُمَّ

باشد; چون آنان داراى چنین دیدگاهى بودند. ۱۱- «عن صفوان بن یحیى قال: قلت لأبى الحسن(ع) أخبرنى عن الإرادة من الله ... فقال: ... الإرادة ... من الله تعالى ...

لِرَسُولِهِ‏ وَ عَدَاوَتُهَا لَنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ فَلَمَّا قُبِضَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ وَ وُضِعَ عَلَى اَلسَّرِيرِ ثُمَّ اِنْطَلَقُوا بِهِ إِلَى مُصَلَّى‏

و بر آن زد و نقش برداشت، گويا هم اكنون نقش مُهر او را در آن سنگ مى‏نگرم (الحسن بن على) به آن يمنى گفتم: آن حضرت را هرگز پيش از اين ديده بودى؟ گفت: نه به‏

بود به مجلس معاويه حاضر شد، پس توجه به او نموده گفت: اى ضراره از حضرت ابو الحسن عليه السّلام حكايتى بگو. ضراره گفت: مرا از اين سخن معاف دار. معاويه گفت:

در كتاب كافى شريف از حضرت صادق عليه السّلام: لا تعود الامامة فى اخوين بعد الحسن و الحسين ابدا، انّما جرت من علىّ بن الحسين كما قال اللّه: «و اولوا الارحام

بپردازید، و به رسولان من ایمان بیاورید و آنها را یاری کنید، و به خدا قرض الحسن بدهید [= در راه او، به نیازمندان کمک کنید]، گناهان شما را می‌پوشانم [= می

عَلِيٌّ ع‏ اَلْخَاتَمَ اَلْأَوَّلَ وَ مَضَى لِمَا فِيهَا ثُمَّ فَتَحَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ اَلْخَاتَمَ اَلثَّانِيَ وَ مَضَى لِمَا أُمِرَ بِهِ فِيهَا فَلَمَّا