نتایج جستجو

بچه يتيم بحد بلوغ رسيد ديگر احكام دوران يتيمى از محجوريت تصرف در اموال و نصب ولى براى او و امثال آن از او برداشته مى‏شود). نضر بن قرواش جمّال [شتردار]

با امام بر حق كسى را كه امام بر حق نيست شريك داند، به خدا مشرك است. (زيرا نصب امام خاص به خدا است و عقيده به امام غير منصوب از طرف خدا شركت در كار مخصوص

المؤمنين و امامان از فرزندان او عليهم السلام را مى‏طلبند، و ايشان را براى مردم نصب مى‏كنند. پس، چون شيعيان ايشان، ايشان را ببينند، مى‏گويند: «الْحَمْدُ لِلَّهِ

۳- ياد آور شد آنچه را رسول خدا (ص) در باره على (ع) راجع به وصيت به وى و نصب او به خلافت فرموده و آنچه به آنها مى‏رسد از گرفتارى و مصيبت. ۴- يادآور شد

او، و طريقى منتهى‏ بغفران او است. كه بر حدّ استواء كمال و مجتمع عظمت و جلال نصب شده است، خدا دو هزار سال قبل از دحو الأرض آن را مخلّد و جاويد ساخته، و سزاوارترين

متعفّن. و هيچ مؤمنى از ايمان خود برنمى‏گردد و بيرون نمى‏رود، و هيچ ناصبى از نصب و عداوت خويش دست برنمى‏دارد. و خدا را در باب ايشان خواست و مشيّت است، كه آنچه

هر عضو ديگرى حالت خشوع درونى را مى نماياند. «عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ»: مصدر «نصب» - كه اسم فاعل «نَاصِبَه» از آن مشتق است - به معناى تعب و كوفتگى است، و در

الصابرين فى الباساء» كلمه (صابرين ) را منصوب آورد، يعنى نفرمود (صابرون ) و نصب آن به تقدير مدح است تا به عظمت امر صبر اشاره كرده باشد، بعضى هم گفته اند كه

مروا باية فيها تشويق ركنوا اليها طمعا و تطلعت نفوسهم اليها شوقا، و ظنوا انها نصب اعينهم ، و اذا مروا باية فيها تخويف اصغوا اليها مسامع قلوبهم و ظنوا ان زفير

و رفع راء كفور- است. و بنا بر قرائت ديگر كه نجازى- با نون و كسر زاى آن و نصب راء كفور- است، معنى اين مى‏شود كه: جزا نمى‏دهم، مگر كفور را. (مترجم) الکافی

فارسى در آخر آن كلمه تر مى آيد مى گويند بالاتر، پايين تر و...) مفعول به را نصب نمى دهد، ناگزير آن را به فعل ((يعلم (( تبديل كرده اند و بعضى از مفسرين گفته

(و اذكر عبدنا ايوب اذ نادى ربه انى مسنى الشيطان بنصب و عذاب ). «نصب » (بر وزن عسر) و «نصب » (بر وزن حسد) هر دو به معنى بلا و شر است . از اين آيه اولا مقام

مَحْمُوداً تَنْصُرُ بِهِ دِينَكَ وَ تَقْتُلُ بِهِ عَدُوَّكَ وَ تُبِيرُ بِهِ مَنْ نَصَبَ حَرْباً لآِلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّكَ وَعَدْتَ ذَلِكَ وَ أَنْتَ‏ لاََ تُخْلِفُ

كَانَ مِنَّا وَ كُنَّا مِنْهُ وَ مَنِ اِعْتَزَلَنَا كَفَفْنَا عَنْهُ وَ مَنْ نَصَبَ لَنَا جَاهَدْنَاهُ وَ نَصَبْنَا لَهُ عَلَى بَغْيِهِ وَ رَدِّهِ إِلَى اَلْحَقِّ

اَلدُّنْيَا وَ مَا فِيهَا حَتَّى كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى عَرْشِ رَبِّي وَ قَدْ نُصِبَ لِلْحِسَابِ وَ حُشِرَ اَلْخَلاَئِقُ لِذَلِكَ وَ أَنَا فِيهِمْ‏ وَ كَأَنِّي

آزار برساند. و كلمه «سرر» جمع «سرير» است كه به معناى تخت (مبل) است. و كلمه «نصب» به معناى تعب و خستگى است كه از خارج به آدمى روى دهد. خداى تعالى در اين دو

در امر ولايت عهدى وارد ميشوم، بشرط آنكه امر و نهى نكنم و فتوى و حكم ندهم و نصب و عزل ننمايم و هيچ امرى را كه پا برجاست دگرگونش نسازم و از همه اين امور مرا

از عبوديت محض چيزى نيست. بنابراين، بر او لازم است كه خود را در مقام عبوديت نصب كرده، و آن را نسبت به خداى تعالى اظهار بدارد، و اين، همان «عبادت» است. پس

فروگذار نكردم. پرسيدند: جوابت را داد؟ گفت: به آن بتى كه بچه هاى قبيله ما آن را نصب كردند، من از گفتار او چيزى نفهميدم، جز اين جمله را كه گفت: «أنذَرتُكُم صَاعِقَةً

تقدير ((ان يريكم (( باشد، مويد اين احتمال اين است كه بعضى كلمه مزبور را با نصب خوانده اند ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۳ احتمال هم دارد از باب حذف مضاف