روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۶۳۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ حَدِّ الْوُضُوءِ وَ تَرْتِيبِهِ وَ ثَوَابِه

و قال امير المومنين ع :

لَوْ لاَ أَنِّي رَأَيْتُ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ يَمْسَحُ ظَاهِرَ قَدَمَيْهِ لَظَنَنْتُ أَنَّ بَاطِنَهُمَا أَوْلَى بِالْمَسْحِ مِنْ ظَاهِرِهِمَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۴

و امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: اگر چنين نبود كه من ديده باشم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله پشت پاهايش را مسح ميفرمود حتما گمان ميكردم كه داخل و كف پاها سزاوارتر از پشت آنها به مسح كشيدن است. (اگر وضوى رسول خدا (ص) را نديده بودم مثل ديگر مردمان عامّه، فكر ميكردم كف پا بمسح كردن سزاوار است). و هر گاه در مواضع وضوى شخصى (مواضعى كه شستن آن در وضو واجب است) زخمى يا دملى يا جراحتى باشد كه باز كردن آنها اذيّتى باو ندارد پس بايد براى وضو آن را بگشايد و بشويد. و اگر باز كردن آنها براى او زيان دارد بايد دستش را بر جبائر (يعنى روى همان پانسمان، گچ گرفتگى و يا لايه‏اى كه روى زخم است) مسح نمايد، و آن را نگشايد (لايه را برنگيرد) و آزارى به جراحتش نرساند.