نتایج جستجو

مى‏رود مثل [حج:18]. در قرآن مجيد در غير اولى العقل نيز بكار رفته است مثل [نور:45]. «مَنْ يَمْشى عَلى بَطْنِهِ» خزندگان و «مَنْ يَمْشى عَلى اَرْبَعٍ» چهارپايان

قرآن همه از باب تفعيل آمده است و در عذاب دنيوى و اخروى هر دو بكار رفته مثل [نور:2]. كه درباره حدّ زناكاران است ايضاً [توبه:26]. استعمال آن در عذاب آخرت احتياج

آنكه بدنى باشد يا معنوى. [شعراء:80]. [بقره:10]. مريض: بيمار. مرضى: بيماران. [نور:61]. [مزّمل:20]. وَ فِي قُلُوبِهِم الّذِين اللّه مَا أَم أَن الْمُنَافِقُون

«اَلْزِموُا اَنْفُسَكُمْ» مواظب خودتان باشيد. و نيز معنى عهده و مسؤليت مى‏دهد مثل [نور:54]. برعهده اوست آنچه مأمور شده و برعهده شماست آنچه مأمور شده‏ايد. ايضاً به

تشعشع خود ميافتد و نور نافذ آن فضا را شكافته و به هر جاى ممكن مى‏رسد . بنابراين «طارق» مرحله اوّل تشكيل ستاره و «نجم» ابتداى ظهور نور قرمز و «ثاقب» مرحله

سبحان اللّه و سبيحانك به تصريح اهل لغت گاهى براى تعجب آيد مثل [اسراء:93]. [نور:16]. تسبيح در قرآن بنفسه منعدى شده مثل [اعلى:1]. و نيز باباء مثل [واقعة:74]

نصب نصو نصى نضخ نضد نضر نطف نطق نظر نعم نفخ نفر نفس نفع نقر نقض نن نهر نهى نور نوق نوم نکل ه ها هبو هدى هذا هل هلک هم هما همز هن هنء هو هوى هيم وتد وتر وجد

رفته، همان نور قوى است، اما کلمه «نور» که درباره «ماه» به کار رفته، نور ضعیف تر است. سومین نظر در این باره این است که: «ضیاء» به معناى نور ذاتى است، ولى

function. آنان می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند؛ ولی خدا نور خود را کامل می‌کند هر چند کافران خوش نداشته باشند! مى‌خواهند نور خدا را با دهان‌هاى

مى‏باشد ولى نور از پيروى حق است و آن يكى است و ميان اجزاء آن اختلافى نيست. *** [نور:35]. نور در «اَللَّهُ نُورُ السَّمواتِ وَ الْاَرْض» غير از نور در «مَثَلُ

آنها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند! مى‌خواهند نور خدا را با دهان‌هاى

نعوذبالله منها. اين كلمه تنها يكبار در قرآن مجيد آمده است. ها هم ب ف جهنم جبه نور فى جنب على ظهر حمى يوم ذا

كار رفتن ضياء در شمس و نور در قمر اكتسابى بودن نور قمر از خورشيد است در آيه [نوح:16]، [فرقان:61]. ملاحظه مى‏شود باز به قمر نور اطلاق شده و به خورشيد سراج

آیات شامل این کلمه «وَهّاج» از مادّه «وَهَج» (بر وزن کرج) به معناى نور و حرارتى است که از آتش صادر مى شود بنابراین، ذکر این وصف براى این چراغ پر فروغ آسمانى

اله وله ا قرع سوع دين انن ليل قدر نا علم ايى عقب سجن سقر طرق علو حطم فصل او نور لم على وزن درى ثم ام هم غدو ذا کسب رقم رحم ويل نزل ى اذ کلا کذب وعد قد بعد

انتم شىء شرک عند سوى ذکر کتب سئل اخذ امن ذا رحم هذا بين بنو هو رود عمل غيب نور الا جنن حقق نزل عن انث صدق سمع نذر انس نصر ذلک وکل دون جىء کيد کذب ريب شکر

از نور شما استفاده كنيم ايشان جواب ميدهند مراجعه بپشت سر خودتان بنمائيد و نور را از آنجا طلب نمائيد و مقصودشان عود بدنيا است و طعن بآنها كه اين نور از

نامگذارى اصطلاح سوره ۲ سوره نور: اهمیت سوره نور ۵; تعالیم سوره نور ۴; فلسفه نزول سوره نور ۸; نزول دفعى سوره نور ۱; ویژگیهاى سوره نور ۱، ۴ قرآن: سهولت فهم قرآن

معناى موقعى است که نور آفتاب در آسمان و زمین پهن مى شود. به معناى اوائل روز نیز آمده، یعنى آن موقعى که خورشید در آسمان بالا بیاید و نور آن بر همه جا مسلط

به شدّت تمام به آتش جهنّم دفع و انداخته مى‏شوند مثل تنه زدن و انداختن كسى. نور جهنم الى هذه لعب يوم الذى ف دعع ب خوض التى کون فى کذب يتم لا حضض على دين ذلک