نتایج جستجو

حين حيى حکم خرج خسر خسف خشع خشى خضد خضر خطء خفض خفى خلد خلف خلق خلو خنس خوض خوف خير خيم دبر دخل درى دعع دعو دلو دمدم دنو دهق دهم دهن دون دين ذات ذلک ذنب ذهب

محفوظتر مى‏كند و آن لباس معنوى است. * [نحل:112]. نسبت لباس به خوف و جوع ظاهراً از آن جهت است كه خوف و گرسنگى به همه آن شهر گسترش يافته و همه را فرا گرفته بود

بيمى نخواهند داشت ممكن است مراد از درك رسيدن فرعون باشد و از «وَ لا تَخشى» خوف گذشتن از دريا. يعنى اى موسى در دريا راهى بزن و نترس از رسيدن فرعون و بيم نكن

سبز و بقيه خشك. لا فى اخر خضر سبع سنبل لعل سبل ى هم بحر يا الا ها عجف ايى خوف رطب ف درک طرق رجع کتب ارض الى هو ملء بين ل انس فتو خشى الذى تبع ظلم کم هن

حلقم انتم اذا وله من اذ اله حتى لولا ما قصر حين نظر الله نحن يسر قرب لو شىء خوف ان حلل کذب علم ه حرم حصر سجد نن لم

الى بغى ايى جهد فى ربب سبل قرب رجو وله دعو الذين اله رحم کم لعل الله وقى خوف انن فلح اول حول عذب امن

حالتى است كه از خوف به انسان عارض مى‏شود و در جاى خوف به كار مى‏رود (راغب) [طه:67] موسى در نفس خويش احساس خوف كرد. تخوّف به معنى ظهور خوف است (راغب) [نحل:46-47]

کون وثق بين اول سوء نا صلو هو لن خشى لم قول سيب يدى نقض حمى ظلم نصر قد اتى خوف اخر الا کفر سرى نکر سلط اوى لکن اخذ طوف رسل هدى رئى ائى بحر لعل ولى کما اهل

ف هم لا فى انن ى لوم ه من ب کم ما ذلک اله ن وله الله نفس ا هو غير بسط ذکر خوف ل بغى قول بعض فضل ان کون ورى على نا ربب ملک يمن اول قسم حسر لو ک دحر جهنم

«غَيْرَ مُتَجانِفِ»به معنى غير متمايل است . ف من اثم وصى غير او ل خمص فى خوف صلح انن وله ضرر بين الله علم اله هم سمع دين غفر لا سلم رحم اسلام

ظلم خلق رسل لم کما لما مثل ارض يمن او رضو ام جمع ارث خير کفر عبد بل غير جزى خوف انتم زوج کرم دعو فوز حسن

آیات شامل این کلمه «رهبانیت» از مادّه «رهبه»، به معناى «خوف و ترس» است که در اینجا خوف و ترس از خدا منظور است، و به گفته «راغب» در «مفردات»، ترسى است آمیخته

شامل این کلمه «یَفْرَقُونَ» از مادّه «فَرَق» (بر وزن شَفَق) به معناى شدت خوف و ترس است. «راغب» در کتاب «مفردات» مى گوید: این ماده در اصل به معناى تفرق

قول علم قوم هما ردد على دلل اذا انن عسى ها عجب حرج ک مع نفق کون عجز انا هم خوف امم غدو کيف غرر قد جىء کفر کما اسو رقب انتم الذين رتع وجد کى ذکر لما لعب يوسف

رجو را گاهى خوف گفته‏اند در صحاح آمده: گاهى رجاء و رجو به معنى خوف آيد. در قاموس نيز در بعضى جاها آن را گفته است راغب گويد علت اين آنست كه خوف رجا متلازم

آیات شامل این کلمه بعضى از مفسران، «حاذرون» را از مادّه «حَذْر» به معناى خوف و ترس از توطئه آنها تفسیر کرده اند. و بعضى از «حَذَر» به معناى هوشیارى، بیدارى

آیات شامل این کلمه «وَجَل» همان حالت خوف و ترسى است که به انسان دست مى دهد و سرچشمه آن یکى از این دو چیز است: گاهى به خاطر درک مسئولیت ها و احتمال عدم

حال سفر و خوف و مراعات كنيد حدود آنرا يا بنابر تحقيق سابق چون مطمئن شديد از تعرض دشمن پس بر پا داريد نماز را بنحويكه مأمور بوديد پيش از خوف همانا نماز

۲(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... «طوفان» از مادّه «طوف» (بر وزن خوف) به معناى موجود گردنده و طواف کننده است; سپس به هر حادثه اى که انسان را احاطه

لعل او نفس الى حلل بطل خبر غضض خلد غلل دمر ظلم نور اذ طير جبل ذهب حصن قرب خوف صبر صوب حبب لقى انت کبر دنو ا

ءامنهم من خوف) نکره بودن «خوف»، بر شدّت آن دلالت دارد. ۱۲ - امنیت، فراهم آورنده زمینه مناسب براى عبادت خداوند است. (فلیعبدوا ... و ءامنهم من خوف) ۱۳ - خداوند،

نعمت و مرگ و تصادف‏ها دارد و آن باعث خوف اوست. تنها زندگى آخرت است كه در آن از لحاظ حال نقصان و اندوه و از لحاظ آينده خوف و زوال و كم شدن نيست جمله فوق چندين

روی تضرع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد کن؛ و از غافلان مباش! و پروردگار خويش را در ضمير خود و به آرامى هر صبح و شام با خوف و زارى ياد كن

فرا مى گیرد و نه بر امرى محزون مى شوند. (من أسلم ... ولا خوف علیهم و لا هم یحزنون) برخى «لا خوف علیهم ...» را مخصوص قیامت دانسته و جمله «فله أجره» را -

از شى‏ء مخوف در وقايه و حفظ - قرار دهيم اين حقيقت تقوى است سپس خوف را تقوى و تقوى را خوف گويند...» تقوى در اصل و قوى است واو به تاء عوض شده است [بقره:197]

نماز خوف را به آيه شريفه، تعليم آن حضرت نمود: وَ إِذا كُنْتَ فِيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ: و چون باشى تو اى پيغمبر در ميان آنها به وقت خوف از دشمنان،

ايضاً به معنى عذاب، خوف، قدرت، و سختى جنگ آمده است (اقرب الموارد)نا گفته نماند: جامع تمام معانى همان سختى و ناپسند است. عذاب، جنگ، خوف همه از مصاديق سختى

از مردم بريده و مشغول عبادت خدا شود در اثر خوف از خدا (الميزان) راغب گويد: آن افراط در تعبد است از فرط خوف. ليكن در اسلام رهبانيت نيست بلكه رهبانيت اسلام

و هرگز از احدی جز آن کسی که خدا از او راضی است شفاعت نکنند و آنها دائم از خوف (قهر) خدا هراسانند. خدا همه گذشته آنان و آینده شان را می داند، و جز برای کسی

تو به مکّه برگشت بزرگى است نه آنطور که از آن خارج شده‏اى. آن حضرت در حال خوف و مخفیانه از مکّه خارج شد و فاتح و مظّفر بر آن بازگشت. و چون این آیه بعد از

نموده، امر خود را تفويض به او كنيد، و خوف و رجاى ايشان نباشد مگر به او، و اعتماد بر مخلوق نكنند، و قطع علاقه اميدوارى و خوف از آنها نمايند؛ چه همه مقهور و مغلوب

است آميخته به خوف چون با «من» متعدى شود معنى خوف در آن ظاهرتر است و چون با «فى» باشد معنى اعتنا در آن آشكارتر مى‏باشد. طبرسى فرموده: اشفاق خوف از وقوع مكروه

حال بارگیری... «رِدْء» به معناى «معین و یاور» است. ى ن صدق مع ه انن ف رسل خوف لسن ان کذب من

از شى‏ء مخوف در وقايه و حفظ - قرار دهيم اين حقيقت تقوى است سپس خوف را تقوى و تقوى را خوف گويند...» تقوى در اصل و قوى است واو به تاء عوض شده است [بقره:197]

يك بار در قرآن مجيد يافته است. کم يدى علم ه ل من الله نيل صيد وله اله شىء خوف ب

كلام اللّه نيامده است. ک الى ها من جنح اول بيض يدى غير سوء خرج سير عود س رهب خوف ذانک جيب لا فى ف بره

اخو لا رضع ب امم ربب خول ان وله ه دخل حجر هجر اله کتب هون الله قطع على عذب خوف يتم بول رجو زوج اجر نشز فحش ها قعد يدى حکم نکح حفظ مع مرء انن علم اللاتى حلل

اجماع حاصل شده كه خوف قلب واجب نيست، بلكه مستحب است، و ايضا صلاة داخل است در آن تمام فرائض و نوافل، و انفاق نيز همچنين است، و ايضا خوف، شرط ايمان نيست،

آيه چنين است: يا مى‏ترسند كه خدا و رسول بر آنها ستم كند. ام الله ان اله هم خوف وله على ريب رسل مرض ه بل قلب اول فى

می‌کنند! |از بسترهاى خواب [براى عبادت شب‌] پهلو تهى مى‌كنند و پروردگارشان را با خوف و رجا مى‌خوانند و از آنچه روزيشان كرده‌ايم انفاق مى‌كنند پهلوهايشان از خوابگاهها

اين صخخ دخل حمر جىء ملء وزر لعل عور قسر انا لما اخو بل ربب قسور ولى کان زوج خوف انس امم ظلم نعم رعب قمر عرض ذلک خلق زيد ثم قطر ابو شمس متع فعل غفر هى شىء

۱۰(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... من هم استبرق ه ب فى سندس بصر خوف کم کود ف رئى طمع ثوب قمر خضر ها رعد جنن ايى وکء ذهب ک على لبس سمو جعل کفر

رجز ذوق اذا رود نبء ذکر مسس امر ارض کذب حمم دخل بين نزل نظر صوب هى ابراهيم خوف عاد ذا ذو ن قلب سوع سخر هدى توب ضلل

هؤلاء ک عمل هو دعو خلق قد نور موسى ربب نظر الذى شرک جنن ولى ضلل ائى شدد دون خوف ذکر انس هن تبع قتل لبس وقى اوى رسل غنى هذا نن حزن فقر انتم بصر غير کتب جعل

امن علم کون الا ى نا ربب قوم يوم الى شىء لو ا عن کفر ظلم اتى ايى نفس هدى هن خوف هو انس اذا نن ارض اخذ بين يا ملک کتب اخر رسل ولى وقى سمع عبد نصر دعو کثر لکن

برمی‌دارد، و آب از آن تراوش می‌کند؛ و پاره‌ای از خوف خدا (از فراز کوه) به زیر می‌افتد؛ (اما دلهای شما، نه از خوف خدا می‌تپد، و نه سرچشمه علم و دانش و عواطف انسانی

انتم فرج رجع عذب نکر جزى قلب عرض الم رود نهى قدم يقن او عرف ولد هما وحى کفر خوف سبل

بل سفن الا قمر نا نن دنو نخل صور دعو خرج زين کذب رجل ظهر يا مثل رحم ايى عن خوف ليل عزل طلع سمو طلق وعد الذى ثم وسم دين انن خضر رئف حيى سلط وجف رسل کفر خلف

نظر خلق بنو صفف بين کتب خلد لقى نفس صلو عرج الذى نبو يا دکک غمم اخذ ذلک قضى خوف نور خصم حمد عن وسم طيب قرن حفف عشو حزن نعم قرب خمس

است. قول ک ى يوم ضلل شدد ندو اخذ اخو س ب ندى کون ما کذب شرک ان جعل هم نفس خوف الذين کما ل زعم خلق سلط لا ف ارض