نتایج جستجو

خود از او در خورد مى‏كرد و متحمل مى‏شد، هميشه بر اين وضع بود تا روزى ابو الحسن موسى (ع) وارد مسجد شد و او هم در مسجد بود، چون چشم امام به او افتاد اشاره

اَلْبَصْرَةِ فَقَالَ لَهُ‏ شُرَيْحٌ‏ هَاتِ عَلَى مَا تَقُولُ بَيِّنَةً فَأَتَاهُ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ فَشَهِدَ أَنَّهَا دِرْعُ‏ طَلْحَةَ أُخِذَتْ غُلُولاً يَوْمَ اَلْبَصْرَةِ

فرمود: «لاتَعْدُ وَلاتَجْعَلْ لِلْاَيَام صُنْعاً فى حُكْمِ اللهِ، قالَ الْحَسَنُ: بَلى يا مَوْلاىَ» ديگر چنين مگو و روزها را در كار خدا دخيل ندان، گفت:

إِلَيْهَا رَكْعَةً شُكْراً لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَمَّا أَنْ وُلِدَ اَلْحَسَنُ ع‏ أَضَافَ إِلَيْهَا رَكْعَتَيْنِ شُكْراً لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَمَّا

اَلنَّبِيِّ ص‏ فَقَالَ كَانَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ إِمَاماً ثُمَّ كَانَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ إِمَاماً ثُمَّ كَانَ‏ اَلْحُسَيْنُ ع‏ إِمَاماً ثُمَّ كَانَ‏ عَلِيُّ

بار) نضر و نضارت به معنى طراوت و زيبايى است. راغب گويد: «اَلنَّضْرَةُ: اَلْحُسْنُ كَالنِضارَةِ» در مصباح نيز آن را زيبايى و نضير را زيبا گفته است در نهج

بار) نضر و نضارت به معنى طراوت و زيبايى است. راغب گويد: «اَلنَّضْرَةُ: اَلْحُسْنُ كَالنِضارَةِ» در مصباح نيز آن را زيبايى و نضير را زيبا گفته است در نهج

كَمَا تَرَى فَقَالَ‏ آدَمُ ع‏ عِنْدَ ذَلِكَ يَا رَبِّ مَا هَذَا اَلْخَلْقُ اَلْحَسَنُ اَلَّذِي قَدْ آنَسَنِي قُرْبُهُ وَ اَلنَّظَرُ إِلَيْهِ فَقَالَ اَللَّهُ

تفسير عياشى از اباعبداللّه عليه السلام نقل فرمود:صبر روزه است. و از ابى الحسن عليه السلام نقل كرده «ايصَّبْرُ الصِّوْمُ. اذا نَزَلَتْ بِالرَّجُلِ الشِّدَّةُ

لَمَّا اُحْتُضِرَ اَلْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ع‏ قَالَ‏ لِلْحُسَيْنِ‏ يَا أَخِي إِنِّي أُوصِيكَ بِوَصِيَّةٍ فَاحْفَظْهَا فَإِذَا أَنَا مِتُّ فَهَيِّئْنِي ثُمَّ

لِرَسُولِهِ‏ وَ عَدَاوَتُهَا لَنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ فَلَمَّا قُبِضَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ وَ وُضِعَ عَلَى اَلسَّرِيرِ ثُمَّ اِنْطَلَقُوا بِهِ إِلَى مُصَلَّى‏

و بر آن زد و نقش برداشت، گويا هم اكنون نقش مُهر او را در آن سنگ مى‏نگرم (الحسن بن على) به آن يمنى گفتم: آن حضرت را هرگز پيش از اين ديده بودى؟ گفت: نه به‏

پذيرش توبه‌اش، خداوند را به اين نام‌ها قسم داد: «بحّق محمّد وعلىّ و فاطمة و الحسن و الحسين» «2» البتّه برخى معتقدند، مراد از كلمات، همان جمله‌اى است كه در

نشدن متعلق براى «الخبیر» حکایت از اطلاق و دامنه گسترده آن دارد. ۱۱- عن أبى الحسن الرضا (ع): ... قال الله: «لا تدرکه الابصار ... » هذه الابصار لیست هى الأعین

عَلِيٌّ ع‏ اَلْخَاتَمَ اَلْأَوَّلَ وَ مَضَى لِمَا فِيهَا ثُمَّ فَتَحَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ اَلْخَاتَمَ اَلثَّانِيَ وَ مَضَى لِمَا أُمِرَ بِهِ فِيهَا فَلَمَّا

آدرس: محمد بن يحيي العطار عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن ابي عمير عن الحسن بن محبوب عن داود الرقي عن العبد الصالح ع قال : عبد صالح (امام كاظم ع) فرمود:

باشد; چون آنان داراى چنین دیدگاهى بودند. ۱۱- «عن صفوان بن یحیى قال: قلت لأبى الحسن(ع) أخبرنى عن الإرادة من الله ... فقال: ... الإرادة ... من الله تعالى ...

بود به مجلس معاويه حاضر شد، پس توجه به او نموده گفت: اى ضراره از حضرت ابو الحسن عليه السّلام حكايتى بگو. ضراره گفت: مرا از اين سخن معاف دار. معاويه گفت:

در كتاب كافى شريف از حضرت صادق عليه السّلام: لا تعود الامامة فى اخوين بعد الحسن و الحسين ابدا، انّما جرت من علىّ بن الحسين كما قال اللّه: «و اولوا الارحام

بپردازید، و به رسولان من ایمان بیاورید و آنها را یاری کنید، و به خدا قرض الحسن بدهید [= در راه او، به نیازمندان کمک کنید]، گناهان شما را می‌پوشانم [= می