نتایج جستجو

المؤمنين عليه السّلام مثال آورده شده و از براى من دسّيها باوّلى و دوّمى در بيعت با آن حضرت و لامى كه معمولا در جواب قسم ميآورند براى طول كلام حذف شده و بعضى

ظهور دعوت و ايمان اوس و خزرج (كه جماعت انصار مركّب از آن دو قبيله‌اند) و بيعت آنها با حضرت ختمى مرتبت در خانه عبد المطلب واقع گرديد و نداى شيطان در منى

مسلمانان جدائى گزيند و بيعت امام را بشكند و بگسلد نزد خدا عز و جل دست بريده آيد. و فرمود: هر كه از جماعت مسلمين دورى گزيند و بيعت امام را بشكند، دست بريده

عَظِيماً» كه ترجمه اش گذشت. و از آن، بر مى آيد كه بيعت كنندگان در آن روز، همه بر بيعت خود وفا نكردند و بعضى، بيعت خود را شكستند. چون شرط كرده بود كسانى اجر عظيم

دين بر آنها ميچرخيد» و از بيعت (با خليفه اول) سرباز زدند تا آن هنگامى كه بزور امير مؤمنان عليه السّلام را آوردند و از آن حضرت بيعت گرفتند، و اين است معناى

مى‌شمرد. وَ عِبادُ الرَّحْمنِ‌ ... لا يَزْنُونَ‌ «2» و دورى از اين گناه را شرط بيعت با پيامبر مى‌داند. إِذا جاءَكَ‌ ... وَ لا يَزْنِينَ‌ «3» برخى از مفاسد اجتماعى

زير درخت به ايشان ارزانى داشته. و بيعت حديبيه، در زير درختى به نام «سمره» واقع شد، و همه مؤمنانى كه با آن جناب بودند، بيعت كردند. از اين جا معلوم مى شود كه

باشيد و خدا بى‏شمشير و خونريزى امامت ظاهره را به شما عطا كند، زيرا با شما بيعت شده و به نام شما سكّه زدند، فرمود: كسى از ما ائمه نيست كه مرجع نامه‏ها گردد

عبد اللَّه آمده كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله هنگامى كه با زنان مهاجره بيعت ميكرد و از آنان پيمان ميگرفت ظرف آبى طلبيد و دست مبارك خويش در آن آب فرو

پيرامون آن جناب دور مى كردم، تا يكى يكى، بيعت كنند، و در آن روز، نفرمود بر سرِ جان با من بيعت كنيد، بلكه فرمود: بر اين بيعت كنيد كه فرار نكنيد. زهرى و عروة بن

كفر خود را مينمود و بعد از رحلت حضرت رسول (ص) خواست با امير المؤمنين (ع) بيعت كند آن حضرت از قصد او مطلع شد و قبول نفرمود و خلفاء او را بحكومت شام قانع

عليه و آله و سلّم»، مردم را دعوت به بيعت فرمود. عثمان، عبد اللّه را آورد، و عرضه داشت: يا رسول اللّه! با عبداللّه بيعت كن. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه

عرضكردم: قربانت. عمار چگونه بود؟ فرمود: خدا رحمت كند: با اليقظان عمار را كه بيعت كرد و شهيد گشته شد. من با خود گفتم: چيزى بهتر از شهادت نيست (پس چرا عمار

گويد: اين آيه درباره طايفه عرينيان آمده كه با رسول خدا صلی الله علیه و آله بيعت كردند ولى در دل نفاق و كفر داشتند و به پيامبر گفتند: در شهر مدينه نمى توانيم

فرموده از در آن داخل شو، مائيم باب اللّه و بيوتى كه از جانب او است، پس هر كه بيعت كند ما را و اقرار كند به ولايت ما، پس بتحقيق از در خانه وارد شده؛ و هر كه

به على (ع) كرد. يهودى: اگر اين مرد چنان است كه تو مى‏گوئى تو را چه رسد كه بيعت مردم را بپذيرى؟ با اين كه اين مرد داناتر از همه شماها است. عمر در برابر اين

روايت كرده‏اند كه چون پس از كشته شدن عثمان مردم با امير مؤمنان عليه السّلام بيعت كردند آن حضرت بمنبر رفته و فرمود: ستايش خدائى را است كه برتر است و برترى

ممكن است كسانى در آن سوگند و اين بيعت نيز خلاف بگويند اما مقيد بودن بسيارى از مردم حتى مشركان در آن زمان به مساءله بيعت و سوگند به خدا سبب مى شد كه افراد

حاضر بودم سر جنازه ابو بكر در روزى كه مُرد و حضور داشتم هنگامى كه با عُمَر بيعت شد، در آن روز على (ع) در گوشه‏اى نشسته بود، كه يك جوان يهودى زيباروى، ارجمند

حَتَّى يَكْبَرَ ثُمَّ يُجْبَرُ عَلَى قِيمَتِهَا فَإِنْ مَاتَ وَلَدُهَا بِيعَتْ فِي اَلْمِيرَاثِ إِنْ شَاءَ اَلْوَرَثَةُ