نتایج جستجو

بحث، صبر را مطلق آورده، و بيان نكرده كه صبر در چه مواردى محبوب است، و نتيجه اين اطلاق آن است كه: مراد از «صبر»، اعم از صبر بر اطاعت خدا و صبر از معصيت

مرتكب سرقت شد و در نتيجه بازداشت گرديد. پس مراد از قريه اى كه در آن بودند على الظاهر همان كشور مصر، و مراد از كاروانى كه به اتفاق آن كاروان نزد پدر آمدند

مفصل كه كافى آن را از محمد بن يحيى از احمد بن محمد از داوود عجلى از زراره از حمران ، از ابى جعفر (عليه السلام ) روايت كرده و در آن آغاز خلقت انسان و گواه

زندگى دنيا است . بعضى ديگر گفته اند: مراد از ((معيشت ضنك ((، عذاب آتش روز قيامت ، و مراد از جمله ((نحشره (( عذابهاى قبل از دخول در آتش ‍ است . اين وجه نيز صحيح

معنا از احمد در كتاب زهد، ابن ابى حاتم ، و بيهقى در شعب الايمان ، نيز از ثابت از آن جناب روايت شده و بنابراين روايت ، مراد از تسبيح معنايى وسيعتر از معناى

و فرزند نگردد، و با از دست دادن آن زمام صبر از دست ندهد. چهره پاك اين پيامبر بزرگ را كه مظهر صبر و شكيبائى است ، تا آن پايه كه صبر ايوب در ميان همه ضرب

ايمان دوم بعد از ايمان اولشان صبر نموده و كلفت و مشقت مخالفت با هوى را كه در هر دو ايمان هست ، تحمل نمودند بعضى از مفسرين گفته اند: ((مراد از دو اجر اين است

آمَنُوا و عَمِلُوا الصَالِحَات». و مراد از «ايمان»، ايمان به خدا، و مراد از ايمان به خدا، ايمان به همه رسولان او، و مراد از ايمان به رسولان او، اطاعت و پيروى

كنند و در معانى الاخبار به سند خود از موسى بن اسماعيل بن موسى بن جعفر (عليه السلام ) از پدرش از جدش از آباى گرامش از على (عليه السلام ) روايت كرده كه در

سرزمينى ميان شام و حجاز در گرفت ، و روم از ايران شكست خورد، و ظاهرا مراد از كلمه ((ارض (( سرزمين حجاز و مراد از ((ادنى الارض (( نزديكيهاى اين سرزمين است

ديگر گفته اند: «مراد از آن، فتح مكّه است»، از آن قول بعيدتر است و سياق آيه، اين معنا را مى رساند كه مراد از آن، اين است كه شك و ترديد را از بعضى مؤمنان كه

ببينم ، و از او از راه بپرسم ، ولى همين كه نزديك مى شود خداى تعالى از كنار سمت راست آن بيابان كه از نظر شكل با زمينهاى اطراف فرق داشته ، از طرف درختى كه

تنها نظرش اين است كه اين موهبت را از من سلب مكن، و همچنان آن را ادامه بده. مراد از «الّذين أنعمت عليهم » و نيز در معانى از على عليه السلام روايت آورده كه

باشد، و خلاصه ترس او از ناحيه همان ما ((خيل اليه (( بوده ، يعنى از آنچه به نظرش رسيده ترسيده نه از فرار و تفرقه مردم ، زيرا اگر ترسش از اين بود، هرگز راضى

عبداللّه بن سنان، از آن جناب نقل كرده اند. بعضى از مفسران گفته اند: مراد از «سيما»، اثر خاكى است كه در پيشانى دارند. چون مؤمنان همواره بر خاك سجده مى كنند،