نتایج جستجو

الا و له باب يصعد منه عمله و باب ينزل منه رزقه فاذا مات بكيا عليه : «هيچ مؤ منى نيست مگر اينكه درى در آسمان دارد كه عملش از آن بالا مى رود، و درى كه روزيش

روايت كرده كه فرمود: امام على بن الحسين (عليهماالسلام ) عزل (بيرون ريختن منى در خارج رحم ) را اشكال نمى كرد، و در استدلال براى آن آيه (( و اذ اخذ ربك من

پديد مى آيد. و كلمۀ «علق»، به معناى خون بسته شده است. يعنى اولين حالتى كه منى در رحم به خود مى گيرد. پس آيه شريفه، به تدبير الهى وارد بر انسان اشاره دارد

حدى براى اسلام . چرا كه نسبت فوق از يكسو نسبت يك عمل نامشروع به انسان مؤ منى است و از سوى ديگر هتك مقام نبوت است لذا بايد دوبار حد قذف (هر بار ۸۰ تازيانه

و از وى پرسيد: حالت چطور است اى حارثه ؟ عرضه داشت : يا رسول اللّه (ص ) مؤ منى هستم حقيقى ، حضرت فرمود: براى هر چيزى حقيقتى و نشانه ايست ، نشانه اينكه ايمانت

الى حين». نهم اين كه به او و خلق خود فرمود: «اهبطوا منها جميعا فاما ياتينكم منى هدى فمن تبع هداى فلا خوف عليهم و لا هم يحزنون». دهم اين كه به انسان فرمود:

اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ بامير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ فرمودند«1» «اسمع‌ منّي‌ ‌ يا ‌ ابا الحسن‌ و ‌ما اقول‌ الا ‌ما امرني‌ ربّي‌ ‌ما ‌من‌ رجل‌ يعين‌ امرأته‌

تفسير الميزان جلد ۶ صفحه : ۳۸۸ رب انهم اضللن كثيرا من الناس فمن تبعنى فانه منى و من عصانى فانك غفور رحيم . ربنا انى اسكنت من ذريتى بواد غير ذى ذرع عند بيتك

علاقمند و دوستدارش مى شد همچنان كه خداى تعالى فرموده : ((و القيت عليك محبة منى : محبتى از خودم بر تو افكندم (( به همين سبب زن قبطى كه موكل بر مادر موسى بود

يقضى بالحق (( و نيز فرموده : ((ان الحكم الا لله (( «فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكم مِّنى هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَاى فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشقَى»: در اين قسمت از آيه

را دارا بوده اند، و شرط ديگر مستحب است ، يعنى چيزى است كه سزاوار است هر مؤ منى خود را داراى آن بسازد. پس معناى كلام موسى (عليه السلام ) اينست كه : اى قوم