نتایج جستجو

کسانى که از خشم و غضب پر مى شوند، و از اِعمال آن خوددارى مى نمایند به کار مى رود. کظم‌ (۶ بار) (بروزن فلس) مجراى تنفس چنانكه راغب و ديگران گفته‏اند ايضا كظم

در مورد افراد و اشیایى که پشت سر یکدیگر قرار مى گیرند این کلمه به کار مى رود. ردف‌ (۳ بار) تبعيّت «ردفه ردفاًتبعه»: (اقرب) [نمل:72]. بگو شايد بعضى از آن

این از صفاتى است که مخصوص خداوند مى باشد، و در مورد دیگران کمتر به کار مى رود. باید توجّه داشت که «مجید» در آیه فوق، طبق قرائت مشهور، مرفوع است، و از اوصاف

کلمه «شِرْعَة» و «شریعه» از مادّه «شَرْع»، راهى را مى گویند که به سوى آب مى رود و به آن منتهى مى شود، و این که دین را شریعت مى گویند از آن نظر است که به حقایق

در مورد افراد و اشیایى که پشت سر یکدیگر قرار مى گیرند این کلمه به کار مى رود. تبعيّت «ردفه ردفاًتبعه»: (اقرب) [نمل:72]. بگو شايد بعضى از آن چه به عجله

است. این دو کلمه (خلق و خرق) گاهى در مطالب ساختگى و دروغین نیز به کار مى رود، منتها دروغ هایى که حساب شده است و با مطالعه ساخته مى شود. اما به «خلق و اختلاق»

اند: این که به «طلا»، «ذهب» گفته مى شود، براى آن است که به زودى از دست مى رود و بقایى ندارد (مادّه «ذَهاب» در لغت به معناى رفتن است). ذهب‌ (۵۶ بار) طلا

لذا، به طور کلى این واژه در هر گونه حرکتى که با سهولت انجام مى شود به کار مى رود. نشط (۲ بار) [نازعات:2-1]. نشط به معنى كندن و خارج شدن و غيره آمده است «نَشَطَ

عقل و ایمان است. و در این حالت، علم و دانش انسان به گناه، گر چه از بین نمى رود، اما تحت تأثیر آن غرائز سرکش قرار گرفته و عملاً بى اثر مى گردد، و هنگامى که

مجازات کردن قبلاً دستگیر مى کنند، این کلمه، به عنوان کنایه از مجازات به کار مى رود. اخذ (۲۷۳ بار) وَ رَبّک کَذٰلِک عَزِيز فَأَخَذْنَاهُم تَتْبِيب کُلّهَا مُقْتَدِر

بر اسم «فاعل» و «مفعول» نیز اطلاق شده است، و در مفرد و جمع هر دو به کار مى رود، یعنى به یک فرد مراقب و نگهبان یا جمعیت مراقبین و نگهبانان هر دو اطلاق مى

در موردى که هسته خرما از گوشت آن جدا مى شود و به بیرون مى افتد، به کار مى رود. فسق‌ (۵۴ بار) ال وَ اللّه الْقَوْم لا يَهْدِي الّذِين عَلَى مَا فِي قَال

مى‏سازد. قرآن كريم در معناى رود صريح است مثل [كهف:33]. تفجير و شكافتن راجع به رود است نه آب جارى ايضا [بقره:74]. از بعضى سنگها رود شكافته شود.ايضا [اسراء:91]

«حافره» به عنوان کنایه در حالت نخستین استعمال شده; زیرا انسان از راهى که مى رود، زمین را با پاى خود حفر مى کند و جاى پاى او باقى مى ماند و هنگامى که باز مى

«صدر» (سینه) در اینجا روح و فکر است و این کنایه در بسیارى از موارد به کار مى رود. صدر (۴۶ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) سينه. [شرح:1]. جمع آن صدور است نحو [آل عمران:119]

محل خود را به زودى ترک مى گویند، این کلمه به معناى ناپایدار نیز به کار مى رود، و «ودیعه» را از این نظر «ودیعه» مى گویند که باید محل خود را ترک گوید و به

ندامت و اندوه بر گذشته، گویى پرده هاى جهل کنار رفته، این تعبیر به کار مى رود. ولى عرب هنگامى که زیاد متأثر شود خودِ «حسرت» را مخاطب قرار داده و مى گوید:

که «مجنون» چنان است که گویى عقلش پوشیده شده، این تعبیر درباره او به کار مى رود، و به هر حال نکته قابل ملاحظه اینجاست که گویا مى خواهد این حقیقت را بیان کند

مادّه «کَرَم» در اصل به معناى هر چیز پر ارزش است، گاه در مورد انسان به کار مى رود، گاه گیاهان، و گاهى حتى نامه توصیف به «کریم» مى شود مانند سخن ملکه «سبأ» در

نخستین به روح و جان باز مى گردد، و آلودگى ها که بر خلاف فطرت است، از میان مى رود، «عید» گفته شده است. و از آنجا که روز نزول «مائده» روز بازگشت به پیروزى، پاکى