نتایج جستجو

تهديد. بعضى از قاريان، دو كلمۀ «لا يُعَذّبُ» و «لا يُوثِقُ» را، به فتحه «ذال» و فتحه «ثاء» قرائت كرده اند و آن دو را صيغه مجهول دانسته اند كه بنابراين،

جَاءَهُمْ نَذِيرٌ مَّا زَادَهُمْ إِلّا نُفُوراً»: راغب مى گويد: «كلمۀ «جَهد» به فتحه جيم - و «جُهد» - به ضمه جيم - به معناى طاقت و مشقت است. تا آن جا كه مى گويد:

«أُولَئِكَ فِى جَنّاتٍ مُكرَمُون»، نامشان آمده. و يا از «مُخلَصِين» - به فتحه لام - باشند، كه در آيه «إلّا عِبَادَ اللّهِ المُخلَصِين... وَ هُم مُكرَمُون»،

(۷۲)، پيغمبران هستند كه انذار كنندگان امت هاى گذشته بودند. و «مُنذَرِين» - به فتحه ذال - در آيه (۷۳)، امت هاى گذشته هستند. «إلّا عِبَادَ اللّه» - اگر مراد از

العَزِيزِ الرَّحِيم»، وصف قرآن است، كه چون از وصفيت قطع شده، بايد آن را به فتحه خواند. و مصدر «تنزيل»، به معناى مفعول است. و حاصل معنا، اين مى شود كه: منظورم

صفحه ۴۵۹ «وَ زَرَابِىُّ مَبثَوثَةٌ»: كلمۀ «زرابى» جمع «زربيه» است، كه هم با فتحه اول و هم با ضمه و هم با كسره آن خوانده مى شود. و «زربيه» به معناى بساط فاخر

كفَرُوا إِلى جَهَنَّمَ ...»: كلمه «سِيقَ»، ماضى مجهول از مصدر «سَوق» - به فتحه سين و سكون واو - است، و به طورى كه در مجمع البيان گفته، به معناى به حركت

بدارند، و معنايش همان معناى نكال است ، و جمع آن مثلات - به ضمه و ميم و يا فتحه آن ، و ضمه ثاء - مى آيد، و بعضى آيه قرآن را، هم مثلات - به ضمه ثاء - خوانده

اللَّهِ أَوْثَاناً وَ تخْلُقُونَ إِفْكاً ...»: كلمه ((اوثان (( جمع وثن - به فتحه واو، و ثاء - است ، كه به معناى بت است ، و كلمه ((افك (( به معناى هر چيزى

نهى واقع شده، معناى «لا تَدعُوا إلى السّلم» را مى دهد. و كلمه «سَلم» - به فتحه سين - به معناى صلح است. و جمله «وَ أنتُمُ الأعلَونَ» جمله اى است حاليه. مى

را گويند كه قبلا آب در آن بوده و سپس خشك شده است ، و كلمه ((درك (( - به دو فتحه - به معناى تبعه و اثر هر چيز است و اگر در جمله ((فغشيها ما غشى (( غشيان را

((غضبان (( صفت مشبهه از ماده غضب است ، و همچنين كلمه ((اسفا(( كه از اسف با دو فتحه و به معناى اندوه و شدت غضب است ، و كلمه ((موعد(( به معناى وعده ، و ((اخلاف

«وَ لا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى ...»: راغب گفته: كلمۀ «وَزَر» - به فتحۀ واو و زاء - به معناى ملجأ و پناهگاهى است از كوه، كه در مواقع ضرورت به آن

امام صادق «عليهم السلام» روايت شده، كه خوانده اند: «لا مُستَقَرّ لَهَا» - به فتحۀ راء -. و در الدرّ المنثور آمده كه سعيد بن منصور، احمد، بخارى، مسلم، ابوداوود،

گردد، معناى رسيدن به چيزى را مى دهد. و نيز در مفردات گفته: كلمه «كَره» - به فتحه كاف - به معناى مشقتى است كه از خارج و به اكراه و اجبار ديگران بر آدمى تحميل

بَعْدُ»: دو كلمه قبل و بعد، در صورتى كه به چيزى اضافه شوند، حركات سه گانه فتحه و كسره و ضمه را مى گيرند، و در صورتى كه اضافه نشوند، و مضاف اليه آنها منوى

بمنظور مبالغه در كلام آمده ، و در بعضى قرائتها آن را (حسنا) بفتحه حاء و نيز فتحه سين خوانده شده است ، كه بنا بر آن قرائت ، صفت مشبهه ميشود، و بهر حال معناى

اينها بر اساس قرائنى بود كه گفتيم ، البته بعضى از قاريان جمله مورد بحث را با فتحه نون و با همزه خوانده اند كه بنابراين قرائت كلمه مورد بحث از ماده (ن سين ء

نقطه آتش قرار دارند». «الظّانِينَ بِاللّهِ ظَنَّ السَّوء» - كلمه «سَوء» - به فتحه سين و سكون واو - مصدر و به معناى قبح است. به خلاف كلمه «سُوء» - به ضمّ سين

انس بگيرند، كه قهرا ديدن چنين چيزى ديدنى است قوى . و كلمه ((قبس (( - با دو فتحه - به معناى شعله است كه به وسيله نوك چوب يا مانند آن از آتشى ديگر گرفته شود،