نتایج جستجو

كه كتاب به ايشان ارث برسد». و نيز در معناى كتاب اختلاف كرده اند، كه بعضى گفته اند: «مراد از آن، قرآن است». بعضى ديگر گفته اند: «جنس كتاب هاى آسمانى، و

تصديق كتب و پيامبران خدا نازل شده ، طبعا اهل كتاب هم به آن ايمان خواهند آورد، براى اينكه اگر ايشان به كتاب آسمانى ، و پيغمبر خود ايمان آورده اند، به خاطر همين

در تفسير آيه : «اءفمن كان على بينة من ربه و يتلوه شاهد منه ، و من قبله كتاب موسى اماما و رحمة » از نظر خواننده خواهد گذشت . اين بود اختلافات مفسرين ، و

همسر فرعون در آغاز كه با فرعون ازدواج كرد به موسى ايمان نياورده بود، اصولا موسى هنوز متولد نشده بود، بعدا كه موسى مبعوث شد ايمان آورد و چاره اى جز ادامه زندگى

در طب معروف بود، روزى اين طبيب به يكى از دانشمندان اسلامى گفت : من در كتاب آسمانى شما چيزى از طب نمى يابم ، در حالى كه دانش مفيد بر دو گونه است : علم اديان

أنزَلَ اللّهُ مِن كِتَابٍ» - در اين جمله مى فرمايد: بگو به تمامى كتاب هايى كه خدا نازل كرده، ايمان دارم. و در تصديق و ايمان به كتب آسمانى مساوات را اعلام

اساسى است . پيوندهاى مادى (نسب ، خويشاوندى ، دوستى و رفاقت ) در مكتبهاى آسمانى هميشه تحت الشعاع پيوندهاى معنوى است . در اين مكتب نور چشمى و امتياز خويشاوندى

و همچنين در داستان هود و صالح آورده ، و در داستان موسى و فرعون فرموده «فقال له فرعون انى لاظنك يا موسى مسحورا». و اما اينكه فرمود: نتيجه ايمان مؤ منين يارى

پيامبر و كتاب او است ». از اين حديث بخوبى استفاده مى شود كه اين فريضه بزرگ قبل از هر چيز يك برنامه الهى است و بعثت پيامبران و نزول كتب آسمانى همه جزء اين

گردد، آيا اين سخن بدان معنى نيست كه مقدرات و سرنوشت شما با محتواى اين كتاب آسمانى پيوند و رابطه نزديك دارد؟! آيا مفهوم اين كلام آن نيست كه نه تنها حيات

عمده اين دو كتاب است، رها كرده. قرآن كريم در آيات بسيارى با خبرهاى غيبى خود تحدّى كرده. يعنى به بشر اعلام نموده كه: اگر در آسمانى بودن اين كتاب ترديد داريد،

خداى تعالى در قرآن درباره موسى (عليه السلام ) فرمود: «و كتبناله فى الالواح من كل شى ء». از اينجا مى فهميم كه پس همه چيز را براى موسى ننوشته ، بلكه از هرچيزى

جاويدان پيدا كند!. و اين از روشنترين قرائنى است كه گواهى ميدهد، تورات فعلى كتاب آسمانى نيست بلكه ساخته مغز بشر كم اطلاعى است كه علم و دانش را براى آدم عيب مى

«أُدعُونِى أستَجِب لَكُم: مرا بخوانيد، تا اجابتتان كنم». و در كتاب توحيد، به سندى كه به امام موسى بن جعفر «عليه السلام» دارد، از آن جناب روايت كرده كه فرمود:

دين اسلام از دين نوح و موسى و عيسى (عليهماالسلام) كامل تر است، ولى آيا يك فرد مسلمان معمولى، از نظر كمالات معنوى، به پايه نوح موسى و عيسى (عليهماالسلام)

جواب قسم است و ضمير «إنّهُ» به قرآن بر مى گردد، و معنايش اين است كه: به آسمانى چنان و زمينى چنين سوگند، كه قرآن سخنى جدا سازندۀ بين حق و باطل است، و كلامى

همانند آغاز سوره گذشته و بسيارى از سوره هاى ديگر قرآن با بيان اهميت اين كتاب بزرگ آسمانى شروع مى شود، تا مردم به محتويات آن بيشتر توجه كنند، و با ديده دقيقترى

در اولى مى فهماند كه امامان آنچه ميكنند خيرات است ، و موجى باطنى و تاءييد آسمانى است ، و اما در وحى اين دلالت نيست ، يعنى نمى فهماند كه اين خيرات از امامان

نكرده است . چون به هر موضوعی كه متعرّض شده، از قبيل مرگ و زندگى و حوادث ديگر آسمانى و زمينى، آن را مستند به علتى كرده است، هرچند كه در آخر به منظور اثبات توحيد،

رانده زمين و آسمان مى شود، نه در زمين ماوايى دارد كه در آن قرار گيرد و نه آسمانى كه بر سرش سايه افكند. مويد اين مطلب انزجار و تنفر شديدى است كه مسلمين صدر