نتایج جستجو

بديد كه جائيكه دريا است من چيستم* گر او هست حقّا كه من نيستم چو خود را بچشم حقارت بديد* صدف در كنارش بجان پروريد سپهرش بجائى رسانيد كار* كه شد نامور لؤلؤ شاهوار

فوز بزرگى است نسبت به منفعت حيازت در تركه؛ چه اين از حطام دنيا و در نهايت حقارت و دنائت است نسبت به امور عاليه و درجات رفيعه اخرويه. تخصيص طاعت در قسمت ميراث

به حضرت عزت؛ و چون ايشان را مدخليتى نيست در اين عالم جسمانى كه در نهايت حقارت است، پس نسبت به خزاين سبحانى چگونه توانند دخالت نمايند در آن، و اگر چنانچه

بديد كه جائيكه دريا است من چيستم* گر او هست حقّا كه من نيستم چو خود را بچشم حقارت بديد* صدف در كنارش بجان پروريد سپهرش بجائى رسانيد كار* كه شد نامور لؤلؤ شاهوار

قرار نميدهد خدا پيش خود وزن و مقدار و سنگينى و اعتبارى براى آنها بلكه بنظر حقارت و ناچيزى در آنروز بآنها نظر ميفرمايد و بنابراين وزن بمعناى مقدار و اقامه

گرچه سياهىِ طبيعى عيب نيست، (نظير سياهى مو و چشم) امّا سياهى عارضى نشانه‌ى حقارت و ذلّت است. «وُجُوهُهُمْ مُسْوَدَّةٌ» 3- روسياهى واقعى و سياهى دل در قيامت

بديد كه جائيكه دريا است من چيستم* گر او هست حقّا كه من نيستم چو خود را بچشم حقارت بديد* صدف در كنارش بجان پروريد سپهرش بجائى رسانيد كار* كه شد نامور لؤلؤ شاهوار

قرار نميدهد خدا پيش خود وزن و مقدار و سنگينى و اعتبارى براى آنها بلكه بنظر حقارت و ناچيزى در آنروز بآنها نظر ميفرمايد و بنابراين وزن بمعناى مقدار و اقامه

آنها براى فقرشان بود زيرا اهل دنيا بكسانيكه دستشان از مال دنيا تهى است بچشم حقارت نظر ميكنند چون مهمّ در نظر خودشان را نزد ايشان نمى‌بينند چنانچه قمّى ره فرموده

يكجا جمع كرد و بر بلندى بر آمد و عرض عظمت و حشمت و بسط مملكت خود و اظهار حقارت حضرت موسى عليه السلام نمود؛ چنانچه حق تعالى فرمايد: وَ نادى‌ فِرْعَوْنُ فِي

و آیه شریفه با بیان این که در آخرت، او داراى گردنبند لیفى خواهد بود; اوج حقارت او را بیان کرده است. تعبیر «جید» گرچه با «عنق» به یک معنا است; ولى در موارد

تاريخ را با اطرافيان و ياوران متملّق آنان در دوزخ بيان مى‌كند. آرى احساس حقارت و خود كم بينى افرادى را به جمع شدن دور طاغوت‌ها وادار مى‌كند ولى اين امر

و آن و مراعات قوانين شرق و غرب توجّه دارند و در مجالس كفّار، نوعى ضعف و حقارت و تنهايى و خجالت بر آنان سايه مى‌افكند و گاهى كار به آن جا مى‌رسد كه به خاطر

ندامت و خسران و حسرت و حرمان و تأسف دوستان و شماتت دشمنان و معروفيت ببخل و حقارت در انظار و خفت در پيشگاه خداوند قهار شيطان و اتباعش هم ميگويند ما بتو دستورى

قرار نميدهد خدا پيش خود وزن و مقدار و سنگينى و اعتبارى براى آنها بلكه بنظر حقارت و ناچيزى در آنروز بآنها نظر ميفرمايد و بنابراين وزن بمعناى مقدار و اقامه

و اكرام و افضال و انعام است كه دنيا و آنچه در آن است در جنب آن در نهايت حقارت و پستى است. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوجِ

با سختى، تأسّف و حسرت است. 1- به خاطر امكانات و برخوردارى ديگران، احساس حقارت نكنيم. «لا تُعْجِبْكَ» 2- مال و فرزند، گاهى مايه‌ى آزمايش و عذاب است، نه

إِلَّا أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ). و برای مجسم کردن حقارت تلاشهای آنها تعبیری از این رساتر به نظر نمی‌رسد و در واقع کوششهای یک مخلوق

23 11- فرعون از فرزند پسر محروم بود. لذا با پذيرش نوزاد از آب آورده، به حقارت و عجز خود بيشتر پى برد. «نَتَّخِذَهُ وَلَداً» 12- گاه ايجاد علاقه و محبّت

مِثْلُها. سوم آنكه از باب تسميه لازم به اسم ملزوم باشد، يعنى خدا وارد مى‌سازد حقارت و خوارى استهزا را برايشان. چهارم از باب تسميه سبب كه استهزاء است به اسم مسبّب