روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۱۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن الحسن بن علي الوشا عن عمر بن ابان عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال سمعته يقول قال رسول الله ص :

طُوبَى لِعَبْدٍ نُوَمَةٍ عَرَفَهُ اَللَّهُ وَ لَمْ يَعْرِفْهُ اَلنَّاسُ أُولَئِكَ مَصَابِيحُ اَلْهُدَى وَ يَنَابِيعُ اَلْعِلْمِ يَنْجَلِي عَنْهُمْ كُلُّ فِتْنَةٍ مُظْلِمَةٍ لَيْسُوا بِالْمَذَايِيعِ اَلْبُذُرِ وَ لاَ بِالْجُفَاةِ اَلْمُرَاءِينَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۶۳

از ابى بصير، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: خوشا بر بنده گم نام، خدا او را شناسد و مردم او را نشناسد، آنانند چراغهاى هدايت و سرچشمه‏هاى دانش، به واسطه آنها هر فتنه تيره و تارى بر طرف گردد، فاش كن و پرده بردار از اسرار نيستند و ناسپاس و رياكار و خود نما نيستند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۱۹

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: خوشا حال بنده گمنامى كه خدا او را شناسد و مردم او را نشناسند، اينها چراغهاى هدايت و چشمه‏هاى دانشند، هر فتنه تاريك و سختى از بركت آنها برطرف شود آنها نه فاش‏كننده و پخش‏كننده اسرارند و نه خشن و رياكار.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۵۹

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از حسن بن على وشّاء، از عمر بن ابان، از ابوبصير از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: خوشا حال بنده مؤمن بى‏نام و نشانى كه خدا او را شناخته و مردم او را نشناخته‏اند. اين گروه، چراغ‏هاى راه هدايت و چشم‏هاى علم‏اند كه هر فتنه تارى از ايشان منكشف مى‏شود، و اسرار را آشكارا نمى‏سازند و آنها را در ميان مردم پراكنده و فاش نمى‏كنند، و جفاكار و رياكننده نيستند».