نتایج جستجو

مى‌گفتند: پيامبر بشرى مثل ماست و ادّعاى رسالتش افترا بر خداست، در مسئله امامت نيز چنين نسبتى را دادند. اين آيه مى‌فرمايد: اگر پيامبر بر خدا افترا ببندد

تمام امت پيغمبر؛ و لكن آنچه از اهل بيت وحى وارد شده آنست كه اين آيه شريفه خاصه خاتم الاوصياء، حضرت ولى عصر حجة بن الحسن عجل اللّه فرجه و شيعيان آن سرور

(مانند زيد بن على) بودند. در صورتى كه امامت بكوچكتران از او (بواسطه كوچكتر بودنشان) نرسيد؟ فرمود: صاحب امر امامت بسه خصلت شناخته مى‏شود كه مختص باوست و

محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۱. طبرى و فريابى از مفسرين عامه نيز از مجاهد نقل نمايند كه چهار

نماز گفته شد و جبرئيل بازوى حضرت را گرفت و مقدم داشت بر تمام انبياء براى امامت بر ايشان و او نماز خواند و همه اقتدا كردند و بعد از نماز خزانه دار سه ظرف

موهبت هايى كه خداوند فقط به او ارزانى داشته است - از قبيل سبقت در اسلام و امامت - او را به خود نسبت داده. و در دومى، پروردگار را به خودش و ديگران نسبت داده،

تنها درباره آن افرادى از ذريه ات مستجاب است كه ستمكار نباشند، چون عهد من (امامت ) به ستمكاران نمى رسد. و نيز مانند تصرفى است كه در آن دعاى ديگرش كرده و آن