نتایج جستجو

ماه رمضان سال گذشته در روز معيّنى روزه گرفتى، پس در سال آينده از تاريخ آن روزه پنج روز را بشمار، و روز پنجم را روزه بدار.

مرد، و صرف‏كننده طعام يعنى كسى كه روزه ندارد- در مكّه بمانند روزه‏دار در غير مكّه است، و روزه داشتن يك روز در مكّه با روزه يك سال در غير آن شهر برابر است،

چند سالگى مى‏بايد به روزه گرفتن گمارده شود؟ فرمود: زمانى كه به سنّ پانزده سالگى و يا چهارده سالگى رسيد، پس اگر قبل از اين خود روزه گرفت او را بحال خود گذار،

ببويد؟ فرمود: نه. گفتند پس شخص روزه دار آيا مى‏تواند آن را ببويد؟ فرمود: نه. گفتند آيا بوئيدن نافه مشك و دخنه «۲» براى روزه دار جايز است؟ فرمود: آرى. گفتند:

دين‌ ‌ يا ‌ ظلمي‌ ‌را‌ رواج‌ ميدهند ‌آنها‌ ميميرند و ‌در‌ نامه عملشان‌ همه‌ روزه‌ ثبت‌ ميشود و فرداي‌ قيامت‌ نائل‌ بمثوبات‌ ‌آنها‌ ‌ يا ‌ بعقوبات‌ ‌آنها‌

جاى ميدهيد از كينه و الحاد و نفاق با من و پيروانم و نميدانم اين مهلت چند روزه كه خدا در دنيا بشما داده براى آنستكه استحقاق شما براى عذاب كامل گردد يا معلوم

آنستكه بعضى از آنها گوش ميدهند و ميفهمند و ميدانند ولى تكبر و عناد و رياست دو روزه دنيا آنها را از قبول حق باز ميدارد و اينها حال و مئالشان بمراتب بدتر از سايرين

پهنه هستی می‌گردند. این انطلاق که نوعی کاهش از اطراف کره زمین بشمار است، هر روزه به طور مستمرّ انجام می‌پذیرد (نگا: تفسیر المنتخب). «مُعَقِّبَ»: تعقیب کننده

می‌شود که «ایمان به خدا، و روز جزا، و پیامبران، و کمک به نیازمندان، و نماز و روزه، وفای به عهد، و استقامت در برابر مشکلات و حوادث» همه از شعب «برّ» محسوب می‌شوند

از دين خودشان بر ميدارند بتصوّر آنكه عذاب دائم الهى هم مانند رنج و زحمت دو روزه است كه از مردم خدانشناس‌ جلد 4 صفحه 218 بآنها رسيده آنهم براى امتحانشان كه

اسلم و اشجع و غفار و قوم او و جهينه و مزينه كه كلمه شهادت گويند و به نماز و روزه قيام مى‌نمايند، لكن منافقند. وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ: و از اهل شهر شما

خوشنوديى كه بوصف در نميآيد براى اهل ايمان و معرضين از دنيا است و نيست زندگانى دو روزه دنيا و لذائذ ششگانه نامبرده آن مگر كالا و اسباب‌ جلد 5 صفحه 149 فريب يا مگر

قهرى پيش آمد و گفت ما را از طرف خدا مأمور باداء شهادتين و جهاد و حج و نماز و روزه و زكوة نمودى و قبول كرديم و راضى نشدى تا اين پسر را بصاحب اختيارى ما نصب

آداب آن جناب در وضو ساختن و غسل نمودن از جمله آداب حضرتش در نماز و ملحقات آن روزه گرفتن آن حضرت جمله اى از آداب آن جناب در قرائت قرآن و دعا گفتارى پيرامون

فانيه آن‌ جلد 2 صفحه 581 آيا اينمقدار كوته نظريد كه راضى شديد بزندگانى دو روزه دنيا و از نعيم دائم آخرت صرف نظر نموديد بالاتر از مرگ كه در اين سفر نيست

احكام الهى مينمودند مانند معاندين اين زمان كه ميگويند چرا بايد نماز چنين و روزه چنان باشد و اين قبيل اشكالات بعد از ثبوت نبوت و دين كه از جانب خدا است بطلانش

النبي ص : و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: «كسى كه در اين ماه مؤمن روزه دارى را افطارى دهد، او را نزد خداى عزّ و جلّ ثواب آزاد كردن بنده‏اى، و براى

خبر دادى. ۳- سپس حكم وجوب روزه نازل شد، و در اول رسول خدا (ص) به دهات اطراف خود اعلام مى‏كرد روز عاشورا روزه بگيرند تا حكم روزه ماه رمضان ميان شعبان و شوال

جعفر ع قال : از امام باقر (ع): اسلام بر پنج پايه استوار است: نماز و زكاة و روزه و حج و ولايت، و براى هيچ چيز آنچنان فرياد نشد كه براى ولايت در روز غدير.

غلبه خواب ترك شود). و خدا در همه سال روزه ماه رمضان را واجب كرد و رسول خدا (ص) روزه ماه شعبان را سنت نهاد و روزه سه روز در هر ماه را كه دو برابر فريضه

‌که‌ غايت‌ عمر ‌بين‌ هفتاد و هشتاد سال‌ ‌است‌ ‌با‌ ‌اينکه‌ تصادفات‌ ‌هر‌ روزه‌ و امراض‌ تازه‌ بتازه‌ چه‌ اندازه‌ ‌در‌ امن‌ هستند و خيال‌ مرگ‌ و زوال‌ نعم‌

ما را بشناسند و به ما مراجعه كنند و تسليم به ما باشند، سپس فرمود: و اگر چه روزه دارند و نماز گزارند و شهادت دهند كه جز خدا معبود شايسته‏اى نيست و در دل گيرند

شنيدم كه مى‏فرمود: كسى كه نخستين روز از شعبان را روزه بدارد البته بهشت بر او واجب مى‏شود، و كسى كه دو روز روزه بدارد، خدا در هر روز و شب در دار دنيا به نظر

كند، خدا عز و جل برايش يك حجّ و يك عمره و اعتكاف دو ماه در مسجد الحرام و روزه آنها را بنويسد و اگر در انجام آن كوشد و خدا آن را به دست وى روا نكند، خدا

كار نيكى كرد آن را پس نيندازد زيرا بنده‏اى بسا يك نمازى گذارد و يا روزى را روزه دارد و به او گفته شود، پس از آن هر كارى خواهى بكن كه خدايت آمرزيده‏ امام

خود را در برابر خدا پروردگارانى در نظر گرفتند» فرمود: به خدا نه براى آنها روزه گرفتند و نه براى آنها نماز خواندند ولى پيروى از فتواى آنها كردند كه حرام

آن امام عليه السّلام در باره كودك سؤال كرد كه چه وقت بايد روزه بگيرد؟ فرمود: زمانى كه نيروى روزه گرفتن را بدست آورده باشد.

جاى ميدهيد از كينه و الحاد و نفاق با من و پيروانم و نميدانم اين مهلت چند روزه كه خدا در دنيا بشما داده براى آنستكه استحقاق شما براى عذاب كامل گردد يا معلوم

ميباشد از كنار درختان و زير قصور آن نهرهائيكه ذكر ميشود و كفّار در اين چند روزه دنيا بهره‌مند ميشوند از لذائذ و آب و علف آن مانند چهارپايان يعنى شتر و گاو

‌است‌. لَكُم‌ُ المُلك‌ُ اليَوم‌َ ظاهِرِين‌َ فِي‌ الأَرض‌ِ گول‌ ‌اينکه‌ چهار روزه دنيا ‌که‌ سلطنت‌ و رياست‌ داريد و ‌هر‌ چه‌ بخواهيد ظلم‌ ميكنيد نخوريد. فَمَن‌

لم تبلغوا حدّ الاستقامة. يعنى اگر نماز گزاريد بحدى كه مانند منحنيان شويد و روزه داريد به اندازه‌اى كه مثل ريسمان گرديد از لاغرى، در چنين حالى پرستش دوگانه

مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه هر كس سوره عمّ يتسائلون را همه روزه قرائت نمايد بسال نميرسد مگر آنكه موفق بزيارت مكّه مى‌گردد و فقنا اللّه تعالى

تنفعه‌ تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 83 الموعظة «1». يعنى مؤمن را سه علامت است: روزه و نماز و صدقه، و براى منافق سه علامت است: علامت اوّل آنكه اگر سخن گويد دروغ

افطار كند پس بر او سه كفّاره است، عتق رقبه، و روزه دو ماه پى در پى، و إطعام‏ صت مسكين، و قضاء كردن روزه آن روز، و اگر مجامعت با حلال خود كرده يا با چيز

بى‏دستور خدا سخنى گويد، بلكه خدا آن را فرض و واجب كرد، چنانچه نماز و زكاة و روزه و حج را واجب كرد. ابو بصير گويد: خدمت امام باقر عليه السلام نشسته بودم كه

به نه سال رسيد او را به‏ اندازه طاقتش به روزه واميدارند، پس اگر تا ظهر يا بعد از آن طاقت آورد، تا همان وقت روزه مى‏گيرد، ولى چون گرسنگى يا تشنگى بر او چيره

قال الصادق ع : و امام صادق عليه السّلام فرمود: روزه روز ترويه- يعنى هشتم ماه ذى الحجّه- كفّاره يك سال، و روزه روز عرفه كفّاره دو سال است.

كسى كه آن روز را روزه بدارد، روزه‏اش كفّاره شصت سال است. و در نهم ذى الحجّه توبه داود عليه السّلام نازل گشته است، پس كسى كه آن روز را روزه بدارد، روزه‏اش

عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: زمانى كه پسر طاقت روزه گرفتن سه روز پياپى را بياورد، روزه ماه رمضان بر او واجب شده است.

اخر : و در روايت ديگر پسر بعد از احتلام و دختر وقتى كه خون حيض ديد تكليف روزه يافته و بر آن دو واجب شود.اين اخبار همگى در معنى موافقند، و پسر را بروزه

عليه السّلام فرمود: كسى كه سه روز از آخر شعبان را روزه بدارد، و آن را به ماه رمضان وصل كند، خدا روزه دو ماه پياپى را براى او مى‏نويسد.

شود، آن نماز را قضاء ميكند و بعنوان عقوبت، فرداى آن روز را روزه ميگيرد. البتّه اين حكم يعنى روزه گرفتن از آن جهت بر او واجب مى‏شود كه عمدا خوابيده و نماز

امام سؤال كرد، فرمود: در صورتى كه اهل شهر بر روزه گرفتن آن روز، به علت رؤيت هلال اجتماع كنند، تو نيز روزه بدار، و اين در صورتى است كه شمار اهل شهر به پانصد

تنازعوا: ((روزه تنها از خوردنى و نوشيدنى نيست ، مريم گفت : من براى خداوند رحمان روزه اى نذر كرده ام يعنى سكوت را، بنابراين (هنگامى كه روزه هستيد ) زبان

و جل براى او در برابر آن چون مزد يك حجّ و يك عمره پذيرفته شده را بنويسد و روزه دو ماه از ماههاى حرام و اعتكاف دو ماه در مسجد الحرام، و هر كه با قصد خدا

‌از‌ ‌آنها‌ ‌است‌ و رسيدن‌ آسيبي‌ ‌به‌ انسان‌ امّا خطرات‌ ماشين‌ ‌که‌ همه‌ روزه‌ چه‌ اندازه‌ تصادفاتي‌ دارد و چه‌ مقدار تلفاتي‌ و البته‌ خطر ريل‌ بيشتر و

‌که‌ غايت‌ عمر ‌بين‌ هفتاد و هشتاد سال‌ ‌است‌ ‌با‌ ‌اينکه‌ تصادفات‌ ‌هر‌ روزه‌ و امراض‌ تازه‌ بتازه‌ چه‌ اندازه‌ ‌در‌ امن‌ هستند و خيال‌ مرگ‌ و زوال‌ نعم‌

از حاجتش باز دارند، و چون شعبان فرا مى‏رسيد روزه مى‏داشتند، و پيمبر صلّى اللَّه عليه و آله نيز با ايشان روزه مى‏داشت. و مى‏فرمود: شعبان ماه من است.

الصَّوْم و كان علي بن الحسين ع : و امام علىّ بن الحسين عليه السّلام چون روز روزه داشتنش فرا- مى‏رسيد، مى‏فرمود تا گوسفندى را ذبح مى‏كردند، و اعضايش را تقطيع

زراره روايت كرده است كه گفت: از امام صادق عليه السّلام سؤال كردم كه: سنّت روزه داشتن به چه نحو جريان يافته است؟ فرمود: سه روز از هر ماه: پنجشنبه در دهه