نتایج جستجو

ظاهرا اين در عالم برزخ باشد چون بعدا فرموده داخل ميفرمايد ايشانرا البتّه در منزلى كه پسند آنها است زيرا هر چه دلشان بخواهد و چشمشان از آن لذّت برد در آنجا موجود

می‌کنید (که در برگیرنده‌ی شریعت غرّا و آشکارا است. بدانید عذاب و کیفری) که در (نزول و وقوع) آن شتاب می‌ورزید در قدرت من نیست. فرمان جز در دست خدا نیست

ميدهد در آخرت اگر چنين شركائى دارند بياورند شهادت بدهند بر اين ادّعا اگر راست ميگويند و بعضى گفته‌اند مراد آنستكه آيا شركائى كه آنها براى خدا در عبادت

مراد از محشور شدن کافران با ازواج خود، در دوزخ چیست؟ وجه تعبير به «هدايت»، در راندن کافران به سوی جحیم کافران در قیامت، از چه چیز بازخواست می شوند؟ جایگاه

مى‌باشد؛ البته در كنار گواهى و شهادت خداوند، شاهدان ديگرى نيز هستند. «يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ» «2» 1- قهر الهى هم در دنياست، «كُبِتُوا» و هم در آخرت. «يَوْمَ

ديگر در آيه كه جواب شرط باشد مناقشه در سخن بعضى از مفسرين در معناى آيه تسليم تكوينى تمامى اهل آسمانها و زمين در برابر اللّه تعالى بحث روايتى (در ذيل آيات

زنند بعضى در بعضى، و بعضى ضمير در بعضهم را راجع بيأجوج و مأجوج و موج بعضى در بعضى را بملاحظه كثرت و ازدحام آنها در روز انهدام سدّ و ريختن آنها در ميان ساير

تعالى تبين و تفحص را واجب گردانيده در خبر فاسق نه در غير او، پس در خبر عادل تبين واجب نباشد و بحثى در آن مى‌باشد كه در كتب اصول مقرر است. يا أَيُّهَا الَّذِينَ

خوابی‌؛ آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است، تنها از آنِ اوست‌؛ کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟ آنچه را در پیش روی آنان و آنچه را در پشت سرشان

شهر بوده است ؟ موسى (عليه السلام ) در اعمال خود مراقبت شديد داشته و فقط رضاى خدا را در نظرداشته است بحث روايتى رواياتى در ذيل جمله ((رب انى لما انزلت الى

حقير و شهادت آيات سابقه و لاحقه روى سخن با همان كفار مكه است كه حجّت بر آنها تمام شده بود و مخاصمه و محاجّه آنها در دين خدا اشكالاتى بوده كه در حكمت احكام

دانستى كه سنّت خداى تعالى در ميان آنان چه بود، و چگونه خدا در دنيا هلاك و در آخرت به آتش ‍ جاودانه مبتلايشان نمود، پس ديگر در عبادت قوم خودت شكّ و ترديد

عليه انسان شهادت مى دهد و مشهود، روز قيامت است. و يا اين كه شاهد گواهانند كه عليه مردم شهادت مى دهند و مشهود، مردمى هستند كه عليه شان شهادت داده شده. و

دنيا كه در آن جا، اين معانى براى همه روشن نيست، و گرنه در دنيا هم، اين عناوين مال خدا است. پس معناى بودن زمين در قيامت در قبضۀ خدا، اين است كه: در قيامت،

هنگام داورى يا شهادت و يا در هر مورد ديگر سخنى مى گوئيد عدالت را رعايت كنيد و از مسير حق منحرف نشويد، هر چند در مورد خويشاوندان شما باشد و داورى و شهادت

اعمالش نشان مى دهد، در طرز راه رفتنش ، در نگاه كردنش ، در سخن گفتنش و در همه كارش . به همين دليل تا به كوچكترين پديده اى از اين صفات در اعمال برخورديم بايد

خيانت شده اند و اين شهادت جنبه حسى پيدا ميكند نه حدسى و از روى قرائن . در آخرين آيه مورد بحث در حقيقت فلسفه احكامى را كه در زمينه شهادت در آيات قبل گذشت بيان

وعده داديم و مؤمنان، در طلب آنند. و در مجمع البيان، در ذيل آيه: «وَ إذَا مَرُّوا بِهِم يَتَغَامَزُون» مى گويد: بعضى گفته اند اين آيه در شأن على بن ابى طالب

انحرافات آنها در زمينه معاد مى گويد، و در حقيقت با بيان اين بخش روشن مى شود كه آنها در تمام اصول دين گرفتار تزلزل و انحراف بودند، هم در توحيد و هم در نبوت و هم

طائفه نيز بحق شهادت دادند، پس هر شهيدى شفيعى است ، كه مالك شهادت است ، چيزيكه هست اين شهادت ، همانطور كه در سوره فاتحه گفتيم ، و بزودى در تفسير آيه : ((و