نتایج جستجو

باقر و يا امام صادق (ع) پرسيدم كه ما مى‏بينيم مردى عبادت و كوشش در امر دين و خشوع دارد و معتقد به حق (در امر امامت) نيست آيا از اين كردار خود سودى مى‏برد؟

بلكه‌ ‌گفت‌ اسلمت‌ لرب‌ العالمين‌ بعضي‌ گفتند ‌براي‌ اظهار فروتني‌ و ذلت‌ و خشوع‌ بوده‌ ‌که‌ ‌خود‌ ‌را‌ قابل‌ تخاطب‌ ندانسته‌ ‌است‌ ولي‌ ‌اينکه‌ وجه‌ بنظر

بر وجه ترغيب در ترك و تزهيد در فعل آن، و موجب شود نرمى دل را به آنچه موجب خشوع باشد. يا مراد حكمت نبوت و موعظه حسنه قرآن. از اين دو مرتبه كه گذشت، جدال

از گناهان است و اجابت دعوت حقّ و تقرّب باو از طريق عبادت و اطاعت با خضوع و خشوع و تحمّل مشقّت سرما و گرما و زحمت مسافرت و بذل مال و جان در راه محبّت جانان

جمله «الا على الخاشعين » منافات داشته باشد، براى اينكه خشوع با صبر خيلى نميسازد، و فرق ميانه خشوع و خضوع با اينكه معناى تذلل و انكسار در هر دو هست ، اين

از گناهان است و اجابت دعوت حقّ و تقرّب باو از طريق عبادت و اطاعت با خضوع و خشوع و تحمّل مشقّت سرما و گرما و زحمت مسافرت و بذل مال و جان در راه محبّت جانان

تفسير نمونه جلد ۱۷ صفحه ۳۱۱ و نقطه مقابل آن خشوع ، لذا در ششمين توصيف مى فرمايد: و مردان با خشوع و زنان با خشوع (و الخاشعين و الخاشعات ). گذشته از حب جاه

«وَ يَسئَلُونَك عَنِ الجِْبَالِ... وَ لا أَمْتاً»: اين آيه دلالت دارد بر اينكه مردم از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) از وضع كوهها در روز قيامت

اشكالى ندارد، ولى اگر دستهايت را بزمين برسانى بهتر است. (زيرا نشان نهايت خشوع و انكسار و خاكسارى در برابر پروردگار است).

از گناهان است و اجابت دعوت حقّ و تقرّب باو از طريق عبادت و اطاعت با خضوع و خشوع و تحمّل مشقّت سرما و گرما و زحمت مسافرت و بذل مال و جان در راه محبّت جانان

دعا و ‌از‌ روي‌ قلب‌ و توجّه‌ نه‌ فقط سر زباني‌ و ‌با‌ حال‌ بكاء و خضوع‌ و خشوع‌ و توبه‌ و استغفار و توسّل‌ بائمّه‌ اطهار و تحت‌ بقاع‌ شريفه‌ و اماكن‌ متبرّكه‌

«وَ مِنْ آيَاتِهِ أَنَّك تَرَى الاَرْض خَاشِعَةً...»: كلمه «خاشعة»، از «خشوع» است كه به معناى اظهار ذلت است. و كلمه «اهتَزّت»، از مصدر «اهتزاز» است، كه

اينكه در آن سجود نيز باشد، و علت ديگر هم اينكه نماز خود را به سجود و خضوع و خشوع بپايان برند، و علت اينكه چهار سجده در آن مقرر گرديده اينست كه هر نمازى‏ كه

ترجمه : ۲۱ - اگر اين قرآن را بر كوهى نازل مى كرديم مى ديدى كه در برابر آن خشوع مى كند و از خوف خدا مى شكافد! و اينها مثالهائى است كه براى مردم مى زنيم تا

به عرض ملك علّام رسانيد. و گفته‏اند كه: هر يك از اين كلام، بر وجه خضوع و خشوع است و مجرّد دعا كردن، كه محض عبادت است، كه اگرچه ما اين دعا نكنيم، حق- تعالى-

و حكومت به سليمان داد؟ با اين حال اينهمه مواهب جز بر خشوع او نيفزود، به گونه اى كه حتى از شدت خشوع و ادب چشم به آسمان نمى انداخت . ب : براى اداره يك كشور

و ‌از‌ اينها متفرع‌ ميشود امور ديگري‌ مانند فراغ‌ قلب‌ ‌از‌ ‌غير‌ ‌خدا‌ و خشوع‌ و خضوع‌ و تعظيم‌ نسبت‌ بمعبود و هيبت‌ ‌از‌ جلال‌ ‌او‌ و رجاء و اميد برحمت‌

و مرحبا و خير مقدم گفتند و در آنجا ملائكه بسيارى را ديد كه در حال خضوع و خشوع بودند و هريك از آنها بآهنگ مخصوصى تسبيح و تقديس خدا را مينمودند و حمد و ثناى

أَصواتَكُم‌ فَوق‌َ صَوت‌ِ النَّبِي‌ِّ بايد ‌براي‌ احترام‌ نبي‌ ‌با‌ كمال‌ خضوع‌ و خشوع‌ سبك‌ صحبت‌ كرد و فرياد سر نبي‌ نزد و ظاهر نهي‌ تحريم‌ ‌است‌ و احترام‌ و

دوست مى دارند كسى را كه غذاى ناگوار بخورد و لباس خشن بپوشد و در برابر خدا خشوع كند. فرمود: مگر نمى دانى كه يوسف پيغمبر، كه فرزند پيغمبر بود همواره قباهاى

نتيجه نسبت مودت به محبت نسبت خضوع است به خشوع ، چون خضوع آن خشوعى را گويند كه در مقام عمل اثرش هويدا شود، به خلاف خشوع كه به معناى نوعى تاثر نفسانى است ، كه

فراگير مى شود و «خشوع»، حالت و وصف انسان هاست، ولى در اين آيه به وجوه آنان نسبت داده و اين، بدان جهت است كه چهره، از هر عضو ديگرى حالت خشوع درونى را مى نماياند

مُتَجَبِّرٍ وَ مَنْ دَخَلَ‏ اَلْمَسْجِدَ حَافِياً عَلَى سَكِينَةٍ وَ وَقَارٍ وَ خُشُوعٍ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ وَ مَنْ نَظَرَ إِلَى‏ اَلْكَعْبَةِ عَارِفاً بِحَقِّهَا

اَلْإِمَامُ فَيَبْرُزُ إِلَى مَكَانٍ نَظِيفٍ فِي سَكِينَةٍ وَ وَقَارٍ وَ خُشُوعٍ وَ مَسْأَلَةٍ وَ يَبْرُزُ مَعَهُ اَلنَّاسُ فَيَحْمَدُ اَللَّهَ وَ يُمَجِّدُهُ

اندازى ، و ليكن براى اين بود كه ياد آورنده اى باشد تا هر كس طبع او خضوع و خشوع در برابر حق است متذكر شود، و به خدا ايمان آورده تقوى پيشه كند. بنابراين سياق

سوره ، سه آيه اى است كه بعد از جمله قد افلح المؤ منون آمده كه يكى دعوت به خشوع در نماز، و ديگرى دعوت به پرهيز از هر گونه كار لغو و بيهوده ، و سومى دعوت

مسئوليتها و انجام اعمال نيك مى رساند در جان آنها جايگزين شود، و همان حال خضوع و خشوع را پيدا كنند كه خردمندان با ايمان ، به هنگام مناجات با خداى خود، پيدا مى

قدرت بى پايان آشناتر شوند. «خاسى ء» از ماده «خساء» و «خسوء» (بر وزن مدح و خشوع ) هرگاه در مورد چشم به كار رود به معنى خسته و ناتوان شدن است ، و هرگاه در

به اين صورت كه نخست توجهات قلبى ما با اختلافى كه در خصوصيات آن (از خضوع و خشوع و خوف و رجاء و عشق و جذبه و امثال آن ) است ، در نظر گرفته شود و بعد همان

شود. و مراد از «خشيت» در چنين زمينه اى، همان خشيت حقيقى است، كه به دنبالش، خشوع باطنى و خضوع در ظاهر پيدا مى شود. اين، آن معنايى است كه از سياق آيه بر مى

ديگرى را هم روايات به آن ملحق كرده ، از قبيل خوف و طمع ، و رغبت و رهبت ، و خشوع و تضرع ، و اصرار، و ذكر، و عمل صالح ، و ايمان ، و ادب حضور، و امثال آن .

از نظر ما بعيد نيست كه مراد از آن اين باشد كه : خواسته است آن جناب سيماى خشوع و تواضع را به خود بگيرد، چون عادت مردم متكبر و خودپسند اين است كه همواره

به خود مريم و به نام وى نيز ناميده مى شود، همه اين عبادات توام با خضوع و خشوع در برابر صورت و مجسمه و بلكه صورت خيالى مريم انجام مى شود، در حالتى كه معتقدند

آن را جز محالات مى شمريد؟ زهى نادانى و غفلت و بيخبرى ! « خاشعة » از ماده « خشوع » در اصل به معنى تضرع و تواضع توام با ادب است ، و به كار بردن اين تعبير در

و تخشّع براى او است و اين سجده، در چهره آنان اثرى گذاشته، و آن اثر، سيماى خشوع براى خداست، كه هر كس ايشان را ببيند، با آن سيما ايشان را مى شناسد. و قريب

سوره مؤمنون): «به تحقيق كه رستگار شدند مؤمنان (۲) آن كسانى كه در نماز خود خشوع كنند (۳) و آن كسانى كه از لغو رو گردانند (۴) و آن كسانى كه همانها زكاة را

گريه شان كه خود ناشى از رقت قلب و تذلل نفس است نشانه ديگرى است از آن ادب و خشوع ، و اين سجده و گريه ، كنايه است از استيلاى صفت عبوديت بردلهاى آنان ، به طورى