نتایج جستجو

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

بِحَمْدِه لِلرّجَال الْکَذِب الْيَوْم مُرْسَلا نُوح لِقَوْم هُو اقْرَأ سُلْطَان رَبّکُم عَنْه کُلّه أَن الْمُؤْمِنِين مَلَکا لَن عَلِيما الْمُجْرِمِين

بپرهيزيد ابواب سلطان و حواشى آن را، پس بدرستى كه نزديك‌ترين شما به سلطان و حواشى او، دورترين شماست از خدا و هر كه اختيار كند و برگزيند امر سلطان را بر امر الهى،

به آن یکی از آن دو نفر، که می‌دانست رهایی می‌یابد، گفت: «مرا نزد صاحبت [= سلطان مصر] یادآوری کن!» ولی شیطان یادآوری او را نزد صاحبش از خاطر وی برد؛ و بدنبال

هرچه را عمل مى‌كند، مى‌گويد. «2» قلب و زبان و عملش يكى مى‌شود. از مصاديق «سلطان نصير»، مى‌توان داشتن جانشينى لايق، يارى باوفا و وزيرى دلسوز و كاردان را برشمرد

(لأُعذّبنّه عذابًا شدیدًا ... أو لیأتینّى بسلطن مبین) «سلطان» به معناى حجت و برهان است و «سلطان مبین»; یعنى، دلیل روشن و قانع کننده. ۲ - شکنجه یا مرگ (بریدن

قوم‌ فرعون‌ گفتند: ] (آیه 46)- آری! موسی و برادرش هارون را با این آیات و سلطان مبین فرستادیم «به سوی فرعون و اطرافیان اشرافی و مغرور او» (إِلی فِرْعَوْنَ

یتساءلون) مقصود از «على بعض» - به قرینه سه آیه بعد (و ما کان لنا علیکم من سلطان و...) - پیشوایان فریب کاراند. بر این اساس، گفت و گوى مشرکان با پیشوایان شان

ميدارد و روزى او را زياد ميكند و مال و اولاد و بدن او را از شرّ شيطان و سلطان مأمون ميگرداند و اگر در آنروز يا آن شب بميرد شهيد مرده و داخل بهشت ميشود

نكنند و زنا ننمايند و قتل نفس ننمايند مگر بحقّ و سعايت نكنند از بى‌گناهى نزد سلطان كه كشته شود و سحر ننمايند و ربا نخورند و زن عفيفه را متّهم بزنا نكنند و در

جمله‌ نامه‌ ‌به‌ سلطان‌ عجم‌ فارس‌، ‌که‌ خسرو پرويز ‌بود‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ قيصر سلطان‌ روم‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ نصاراي‌ نجران‌ اما سلطان‌ عجم‌ فارس‌ بي‌

جمله‌ نامه‌ ‌به‌ سلطان‌ عجم‌ فارس‌، ‌که‌ خسرو پرويز ‌بود‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ قيصر سلطان‌ روم‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ نصاراي‌ نجران‌ اما سلطان‌ عجم‌ فارس‌ بي‌

تَر فِي بِرَبّک لَم الْبَحْر بَيْنَه کَفَى وَ لِتَبْتَغُوا أَ الْمَصِير سُلْطَان مِن يَجْعَلُه فَضْلِه رُکَاما إِلَى عَلَيْهِم فَتَرَى إِنّه الْوَدْق کَان

ميدارد و روزى او را زياد ميكند و مال و اولاد و بدن او را از شرّ شيطان و سلطان مأمون ميگرداند و اگر در آنروز يا آن شب بميرد شهيد مرده و داخل بهشت ميشود

تمليخا را نزد سلطان برد. ملك پرسيد: اين جوان كيست؟ نانوا گفت: گنج پيدا نموده. سلطان استفسار كرد، تمليخا گفت: من اهل اين شهر هستم. با سلطان و عده بسيارى

جمله‌ نامه‌ ‌به‌ سلطان‌ عجم‌ فارس‌، ‌که‌ خسرو پرويز ‌بود‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ قيصر سلطان‌ روم‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ نصاراي‌ نجران‌ اما سلطان‌ عجم‌ فارس‌ بي‌

فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ (98) إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (99) إِنَّما

عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ حجر آيه 42 و ميفرمايد إِنَّه‌ُ لَيس‌َ لَه‌ُ سُلطان‌ٌ عَلَي‌ الَّذِين‌َ آمَنُوا

الظّالِمُون مِنْهُم إِلَى لا رَبّک وَعَدَنَا يَا الْأَرْض يَجِدُون يَعِد سُلْطَان عِدْهُم فَعَلُوه أَهْل يُمَنّيهِم يُوحِي أَن عَنْهَا الْجِن کَفَى بَل يَثْرِب