نتایج جستجو

همچنين هر كس به بدكار شريك شود، از روشهاى او بياموزد، هر كه ستيزه‏جو است، دشنام خورد و هر كه به محلهاى بدى رود، متهم گردد، و هر كه با همنشين بد جفت شود،

مسلمانان در یک مجلس مى نشستند، قرآن را استهزا مى کردند و به رسول خدا (ص) دشنام مى دادند. ۱۰- جواز معاشرت و مجالست با کافران، آنگاه که آیات الهى را استهزا

روايت كرده كه فرمود: هر كس در مجلسى بنشيند كه در آن مجلس بيكى از امامان حق دشنام داده شود و اين شخص بتواند دفاع كند و نكند خداى عز و جل در دنيا جامه خوارى

قال ابو عبد الله ع : امام صادق (ع) فرمود: دشنام و هرزه گوئى و بد زبانى از نفاق و دوروئى است. و نيز فرمود: دشنام دادن و بدزبانى و هرزه گوئى از (نشانه‏هاى)

خدا دشمن مى‏دارد دشنام گوى بى‏آبروى و گداى مبرم را. و از حضرت باقر عليه السلام حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند دشمن دارد دشنام دهنده بدزبان و گداى

فرمود (ص): اى عايشه! اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد. و نيز از آن حضرت روايت شده كه رسول خدا (ص) بعايشه فرمود: اگر دشنام گوئى مجسم ميشد، صورت بدى بود

خود، دشنام دهد، خدا بركت از روزى او بردارد و او را به خود واگذارد و زندگى او را تباه سازد. و امام عليه السلام فرمود: هر كس ببرادر مسلمان خود دشنام دهد خدا

را براى قرائت نماز بلند می‌کرد. مشرکین وقتى که مى شنیدند به خدا و پیامبر دشنام می‌دادند و نیز بخارى در صحیح خود از عائشه و ابن مردویه در تفسیر خود از ابوهریرة

۱۴ صفحه ۳۷۶ مسلمانى حق ندارد كه دشنام را پاسخ به مثل بدهد، بلكه تنها مى تواند از طريق قاضى شرع احقاق حق كند و مجازات دشنام دهنده را بخواهد. به هر حال هدف

امر به عاقبت است. و رباترين رباها دروغ است، و آنچه آمد نيست نزديك است، و دشنام مؤمن فسوق است، و كشتن مؤمن كفر، و خوردن گوشت او به غيبت معصيت خدا، و حرمت

آنكه چون پدرش او را بخواند (به جاى اجابت و اطاعت) به او لعن كند و او را دشنام دهد، و آنكه فرزند مطيع و فرمانبرِ خود را به ناحق بزند. زبير كناسى گويد: امام

أَلْفَاظِ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمُوجَزَةِ الَّتِي لَمْ يُسْبَقْ إِلَيْهَا : دشنام گفتن بمؤمن فسق است، جنگ با مؤمن كفر است، خوردن گوشتش- يعنى غيبتش- معصيت خداوند

يُسْبَقْ إِلَيْهَا و قال رسول الله ص : و رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: دشنام گفتن بمؤمن فسق است، و جنگيدن با او كفر است، و خوردن گوشتش (بصورت غيبت) از

فرمود: اى سماعه! اين چه جنجالى بود كه ميان تو و شتردارت پديدار گشته، مبادا دشنام گو و بد زبان و لعنت فرست باشى، در پاسخ گفتم: به خدا كه چنين بوده است، زيرا

حكايت نمودم: كه خدا جسم است، حضرت فرمود: خداى تعالى را چيزى مانند نيست، چه دشنام و ناسزائى بزرگتر است از گفته كسى كه خالق همه چيز را بجسم يا صورت يا مخلوقش

زده‏اند، مگر از غالب شدن بر من از روى ستم، و آنكه از من جدايى كنند و مرا دشنام دهند؛ پس آيا ايشان را وا گذارم؟ حضرت فرمود كه: «در آن هنگام، خدا همه شما

كرد و آن را بر پيشانى مبارك خويش زد و فرمود: «سُبْحانَ اللَّهِ» مادرش را دشنام و نسبت به زنا مى‏دهى، و من چنان مى‏ديدم و اعتقاد داشتم كه تو را ورع و پارسايى

ابن جریح نقل کند که ابوقحافه پدر ابوبکر به رسول خدا‌ صلی الله علیه و آله دشنام داده بود. ابوبکر لطمه شدیدى به صورت او زد و او را انداخت. جریان قضیه به گوش

گويد: مسلم بن عقبة نسبت بعلى بن الحسين بسختى خشمناك بود و او و پدرانش را دشنام ميداد ولى چون آن حضرت را بنزد او بردند همين كه چشمش بدان حضرت افتاد لرزه

راه تسليت نسبت به اذيتهائى كه مشركين به آن جناب مى كردند، و پروردگار او را دشنام داده ، به دين او طعنه مى زدند و به خدايان دروغين خود افتخار مى كردند، به