نتایج جستجو

بر دل و زبانش مهر زنند و اعضا و جوارحش بر او گواهى خواهند داد. اى فرزند دشنام مده به مردم كه چنان است كه به پدر و مادر خود داده باشى. اى فرزند هر روز كه

كينه زايد و دشنام خُرد باشد. و نيز فرمود عليه السلام امير المؤمنين عليه السلام فرموده: مبادا شوخى كنيد كه كينه آورد و دشمنى بجاى گذارد، و آن دشنام كوچك است

يقول : امام صادق (ع) مى‏فرمود: شوخى، دشنام كوچك است. عنبسه عابد گويد: شنيدم حضرت صادق عليه السلام ميفرمود: شوخى دشنام كوچك است. حميد بن زياد، از حسن بن محمد،

كه فرمود: به راستى خدا دشمن دارد دشنام گو و دشنام جو را. ز امام باقر عليه السّلام روايت شده كه فرمود: خدا دشمن دارد دشنام گوى دشنام‏جو را. محمد بن يحيى،

ص : رسول خدا (ص) فرمود: راستى اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد. و از حضرت باقر حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: دشنام اگر بصورتى در آيد صورت بدى است. على

شنيدن انواع نيش‌ها و تحقيرها آماده كرد. «وَ لَتَسْمَعُنَّ ...» 5- تحقير و دشنام و هجو و آزار ديدن از دشمن، يكى از وسايل آزمايش اهل ايمان است. «لَتُبْلَوُنَّ

نبوّت و اطلاع از اخبار سماوى نمود و عقلاء ما را نسبت بسفاهت و خدايان ما را دشنام داد و جوانان ما را فاسد كرد و جماعت ما را متفرق ساخت و گمان كرد پدران ما

جواب گفت كه: هر كه متعرّض مردمان شود و ايشان را دشنام دهد، با آنكه مى‏داند كه او را وا نمى‏گذارند و دشنام او را ردّ مى‏كنند، اين همان است كه پروا ندارد از

السّلام فرمود:مى‏گويد: بخدا سوگند اگر عثمان را به دشنام ياد كنيد من نيز تا اين مرد اين جا است على را دشنام دهم. نيز پدرم فرمود: كسى از بنى اميه نميرد مگر

الإِثْمِ»: گناه آشکار. گناهی که با اندام ظاهری بدن انجام می‌پذیرد. مانند: زدن، دشنام‌دادن، دزدی، زنا. «بَاطِنَهُ»: گناه پنهان. گناهی که به قلب و درون مربوط می‌گردد

همچنين هر كس به بدكار شريك شود، از روشهاى او بياموزد، هر كه ستيزه‏جو است، دشنام خورد و هر كه به محلهاى بدى رود، متهم گردد، و هر كه با همنشين بد جفت شود،

مسلمانان در یک مجلس مى نشستند، قرآن را استهزا مى کردند و به رسول خدا (ص) دشنام مى دادند. ۱۰- جواز معاشرت و مجالست با کافران، آنگاه که آیات الهى را استهزا

روايت كرده كه فرمود: هر كس در مجلسى بنشيند كه در آن مجلس بيكى از امامان حق دشنام داده شود و اين شخص بتواند دفاع كند و نكند خداى عز و جل در دنيا جامه خوارى

قال ابو عبد الله ع : امام صادق (ع) فرمود: دشنام و هرزه گوئى و بد زبانى از نفاق و دوروئى است. و نيز فرمود: دشنام دادن و بدزبانى و هرزه گوئى از (نشانه‏هاى)

خدا دشمن مى‏دارد دشنام گوى بى‏آبروى و گداى مبرم را. و از حضرت باقر عليه السلام حديث شده كه رسول خدا (ص) فرمود: خداوند دشمن دارد دشنام دهنده بدزبان و گداى

فرمود (ص): اى عايشه! اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد. و نيز از آن حضرت روايت شده كه رسول خدا (ص) بعايشه فرمود: اگر دشنام گوئى مجسم ميشد، صورت بدى بود

خود، دشنام دهد، خدا بركت از روزى او بردارد و او را به خود واگذارد و زندگى او را تباه سازد. و امام عليه السلام فرمود: هر كس ببرادر مسلمان خود دشنام دهد خدا

را براى قرائت نماز بلند می‌کرد. مشرکین وقتى که مى شنیدند به خدا و پیامبر دشنام می‌دادند و نیز بخارى در صحیح خود از عائشه و ابن مردویه در تفسیر خود از ابوهریرة

۱۴ صفحه ۳۷۶ مسلمانى حق ندارد كه دشنام را پاسخ به مثل بدهد، بلكه تنها مى تواند از طريق قاضى شرع احقاق حق كند و مجازات دشنام دهنده را بخواهد. به هر حال هدف

امر به عاقبت است. و رباترين رباها دروغ است، و آنچه آمد نيست نزديك است، و دشنام مؤمن فسوق است، و كشتن مؤمن كفر، و خوردن گوشت او به غيبت معصيت خدا، و حرمت