نتایج جستجو

زيرا روايت ناظر به نامرئى‏هاست گرچه احتمال دوم را تأييد مى‏كند. [همزه:9-8]. آتش بر آنها بسته شده در ستونهاى كشيده. رجوع شود به «وصد». وَ قُلُوبُکُم مَا لٰکِن

وَآصَدْتُهُ: اَغْلَقْتُهُ وَ اَحْكَمْتُهُ» شايد مراد از نار مؤصده پيوسته بودن آتش باشد يعنى درش بسته شده ديگر نجاتى از آن نيست يعنى: آنها اهل شومى و شقاوتند

مثل [ابراهيم:30]. كه مصدر ميمى است يعنى: متمتع شويد حتماً بازگشت شما به سوى آتش است. و مثل [انفال:16]. در آيات [مائده:18]، [بقره:285]، [آل عمران:28]. و نظير

در اين مضمون مى‏باشد. ايعاء: نيز به معنى حفظ و جمع كردن است [معارج:17-18]. آتش به سوى خود مى‏خواند آنكه را كه به حق پشت كرده و از آن اعراض نموده و مال را

اصل باتاء منقوط است كه بطاء قلب شده وآن به معنى استغاثه و ناله است يعنى اهل آتش در آن فرياد مى‏كشند و ناله مى‏كنند كه: خدايا ما را خارج كن تا كار صالح انجام

آیات شامل این کلمه برد (۵ بار) خنك. [انبیاء:69] گفتيم اى آتش بر ابراهيم خنك و سالم باش. در لغت آمده: «اَلبَردُ: نقيض الحرّ و البرودة نقبضُ الحرارة». بارِد:

دستهاى خود را بر آن گرفته‌اند پس گاهى فرود مى‌آيند و آتش بآنها ميرسد و زمانى بجاى خود برقرارند و آتش بآنها نميرسد و در روايت ديگر است كه صراط تاريك است هر

صفحه 328 شما بر شما احاطه مينمايد و آن دود سايه ندارد و شعله آتش را از شما دفع نميكند و آتش جهنّم شراره‌هاى خود را بجانب شما پرتاب ميكند و آن شراره مانند

با ما داخل آتش شديد گويند ما گناهكار بوديم و براى گناهانمان گرفتار شديم پس خداوند گفتگوى آنها را ميشنود و امر ميفرمايد اهل اسلام را از آتش بيرون آورند

را سرازير در جهنّم نموده برو بر آتش اندازند و براى توبيخ و تعيير و معارضه بمثل گفته آنها در دنيا بآنان گفته ميشود اين آتش موعودى است كه شما آنرا تكذيب مينموديد

اثبات ربوبيت پروردگار، با بر شمردن سه تا از مهمترين حوایج مردم: زراعت، آب و آتش معناى اين كه قرآن كريم، در «كتاب مكنون» است مراد از «مسّ» و «مُطَهّرُون»،

برگرفته است. و [نیز] کسانی را که گفتند: خدا [برای خود] فرزندی گرفته است، [به آتش دوزخ] بیم دهد. و كسانى را كه گفتند: خدا فرزندى اختيار كرد، بترساند. و تا کسانی

در الميزان فرموده: نسبت كب بر وجوه مجاز عقلى است منظور اين است كه بر رو در آتش انداخته شود. [ملك:22]. اكباب لازم و متعدى هر دو آمده است گويند: «اَكَبَّ عَلَى

اصل باتاء منقوط است كه بطاء قلب شده وآن به معنى استغاثه و ناله است يعنى اهل آتش در آن فرياد مى‏كشند و ناله مى‏كنند كه: خدايا ما را خارج كن تا كار صالح انجام

خود ميراند و به درد او نمى‏رسد و معنى آيه دوّم آن است مه: به شدّت تمام به آتش جهنّم دفع و انداخته مى‏شوند مثل تنه زدن و انداختن كسى. الّذِي وَ الْيَتِيم

جسر) به معنى زنجير است وجمع آن انكال مى‏باشد [مزّمل:12]. نزد ما زنجيرها و آتش بزرگى هست. ظاهرا زنجير را از آن نكل گويند كه زنجير شده را از حركت منع مى‏كند

نميشود قصّه از اين قرار است كه زبانه و شعله خالص آتش جهنّم است و محتمل است ضمير در انّها بعذاب كه آتش جهنّم است عود نمايد و ميشود مراد از لظى جهنّم يا

نميشود قصّه از اين قرار است كه زبانه و شعله خالص آتش جهنّم است و محتمل است ضمير در انّها بعذاب كه آتش جهنّم است عود نمايد و ميشود مراد از لظى جهنّم يا

نيست. و كسى كه خدا و رسولش را نافرمانى كند قطعاً آتش دوزخ‌ برايش خواهد بود، در حالى كه هميشه در آن آتش جاودانه‌اند. بيش از سيصد مرتبه كلمه قل در قرآن آمده

سايرين بآن و چنانچه در سور سابقه مفصّلا ذكر شد آتش مهمّى تهيّه نموده و حضرت را در آن انداختند و خداوند آتش را بر او برد و سلام يعنى سرد و سلامت فرمود و نجات