نتایج جستجو

به سوى کفر (ارتداد) (یا ایها الذین امنوا ان تطیعوا فریقاً من الذین اوتوا الکتاب یردّوکم) از آیه قبل (و انتم شهداء)، معلوم مى شود که این طایفه، عالمان و

پسر همان کسى است که گویند در نزد وى علم الکتاب بوده است. امام فرمود: نه، او نبود بلکه کسى که در نزد او علم الکتاب بوده على بن ابى‌طالب علیه‌السلام بود که

‌را‌ ام‌ الكتاب‌ ناميدند (چنانچه‌ شرح‌ ‌آن‌ مذكور خواهد شد) همين‌ طور ‌که‌ مكّه‌ ‌را‌ ام‌ القري‌ و مغز ‌را‌ ام‌ّ الرأس‌ گويند و ‌براي‌ ام‌ّ الكتاب‌ اطلاقاتي‌

الکتب) مقصود از «الکتاب» به قرینه جملات بعدى، نوشته هایى است که در آن، همه اَعمال آدمیان، ثبت و ضبط شده است. حرف «ال» در «وضع الکتاب»، براى استغراق اَفراد

سَبِيلِي نَحْن قِيل الْقِيَامَة أَبَاهُم إِلٰهُکُم بَعْضُهُم السّاعَة الْکِتَاب جَاءَتْهُم تَرَى عَلَيْه فُؤَاد لٰکِن کَان الْخِزْي ادّارَک الْخَيْرَات

تَرَکْنَا بِالْآخِرَة عَلَيْهِمَا أَنْعَمْت لَه فَسَتَعْلَمُون رَحِمْنَاهُم الْکِتَاب يُؤْمِنُون تِسْع نَعْبُد فِي فَتَرَبّصُوا لَطَمَسْنَا آتَيْنَاهُمَا اهْتَدَى

نبیّاً حجة اللّه غیر مرسل، أما تسمع لقوله حین قال: «إنّى عبداللّه آتانى الکتاب و جعلنى نبیّاً» ... فلمّا بلغ عیسى سبع سنین تکلّم بالنبوة والرسالة حین أوحى

الْمُخْسِرِين فِي لَأَقْعُدَن بَيْن النّاس الْمُسْتَبِين أَغْوَيْتَنِي الْکِتَاب أَشْيَاءَهُم غَيْر أَحْسَن کِلْتُم الْآخِرِين سَلاَم أَيْدِيهِم الْمَغْضُوب

صدراسلام به قرآن (الذین ءاتینهم الکتب ... به یؤمنون) عبارت «الذین آتیناهم الکتاب» اشاره به گروهى از اهل کتاب دارد; نه همه آنان، زیرا بدیهى است که همه اهل کتاب

لاریب فیه من ربّ العلمین) «تنزیل» مصدر به معناى مفعول است و اضافه آن به «الکتاب» از باب اضافه صفت به موصوف است. بنابراین، معناى آیه، چنین مى شود: «این،

سعد الخیر نوشت: ... «و کان من نبذهم الکتاب ان اقاموا حروفه و حرفوا حدوده فهم یروونه و لایرعونه ... و کان من نبذهم الکتاب ان ولّوه الذین لایعلمون فاوردوهم

قالت الیهود ... و هم یتلون الکتب) مراد از «الکتاب» تورات و انجیل است و از آن جا که جمله «و هم یتلون الکتاب» به عنوان دلیلى بر ناصواب بودن پندار مذکور (بى

اختلف الذین اوتوا الکتاب ... بغیاً بینهم) ۱۰ - حسد و تجاوز از حد، تهدیدکننده واقعنگرى و روشن بینى عالمان دینى (و ما اختلف الذین اوتوا الکتاب ... بغیاً بینهم)

شده بر این دیدگاه استوار است که «بالحقّ» متعلق به ظرف مستقر و حال براى «الکتاب» باشد. ۵ - ارائه حق و شناساندن آن به مردم، فلسفه نزول قرآن (إنّا أنزلنا

عَلَيْه إِثْما أَن مُبِينا سَوَاء يُشْرِک ضَلاَلا النّار نَذِير قَبْل الْکِتَاب بِهَا تَوَلّوْا السّبِيل أَ يَکْفُر فِي مُعْرِضِين رَبّي يَوْمَئِذ کَذّب

برادرم علیّ بن ابی طالب است»! توجه به تفاوت «علم من الکتاب» که علم جزئی را می‌گوید، و «علم الکتاب» که «علم کلی» را بیان می‌کند روشن می‌سازد که میان «آصف»

مبتداي‌ محذوف‌ ‌باشد‌ ‌يعني‌ «الكتاب‌ الّذي‌ وعدناك‌ ‌ذلک‌ الكتاب‌» و ‌ يا ‌ خبر الم‌ ‌باشد‌، و ‌ يا ‌ مبتداء و خبرش‌ الكتاب‌ و ‌ يا ‌ ‌لا‌ ريب‌ ‌فيه‌ و

از نزاع و تفرقه، نشانه تقواى اهل ایمان (ان تطیعوا فریقاً من الذین اُوتوا الکتاب ... اتقوا اللّه حق تُقاته) پرهیز از تفرقه و نزاع، از شأن نزول آیه «ان تطیعوا

نوح) در این برداشت، جمله «ذرّیة من...» تعلیل براى آیه قبل (و آتینا موسى الکتاب...) گرفته شده است; یعنى، چون بنى اسرائیل از فرزندان همراهان نوح(ع) در کشتى

متکلم است. ۶- کتابت قرآن در عصر پیامبر(ص) (تلک ءایت الکتب المبین) اطلاق «الکتاب» (نوشته و نگارش یافته) بر قرآن ، یابدان جهت است که آیه هاى آن پس از نزول