نتایج جستجو

شده است. هرگاه بدى به او رسد، نالان است. و هرگاه خيرى به او رسد، بخيل است. مگر نمازگزاران. آنان كه بر نمازشان مداومت دارند. «هلوع» به معناى انسان بى‌صبر

«كُتب» مى‌تواند به معناى دستورات دينى باشد، نظير آيه «كتب عليكم الصيام» كه كتاب به معناى دستور است. «3». اگر «قيمة» را به معناى ثابت و پايدار و به اصطلاح ادبى

بودند نيز چنين كردند، و خداوند به آنان ستم نكرد بلكه آنها به خويشتن ستم مى‌كردند آيا [كافران‌] جز اين كه فرشتگانِ [جان‌ستان‌] به سويشان آيند، يا فرمان پروردگارت

گويد، پس به تحقيق ذكر خدا بسيار نموده‌ «2». ابن عباس گفته: حق تعالى بندگان را به هيچ چيز امر نفرموده مگر آنكه آن را حدى معين و مقرر، و سقوط آن را به عذرى اجازت

نسبت به دیگری مالک سود و زیانی نیست! و به ظالمان می‌گوییم: «بچشید عذاب آتشی را که تکذیب می‌کردید!» |پس امروز براى يكديگر سود و زيانى نداريد، و به كسانى

تمام وجود به خدا ايمان دارد) در دو آيه قبل كفّار در تهمتى كه به پيامبر اكرم مى‌زدند گفتند: اين آيات را بشرى به او ياد داده و او به دروغ آن را به خدا نسبت

الله عليه و آله به امّ سلمه فرمود: خداوند پير زنان سفيد موى مؤمن را در قيامت به صورت دختركانى جوان و زيبا قرار مى‌دهد. «4» در پايان پاداش مقرّبان فرمود:

پیمان و سوگند استواری است که هر چه را به سود خود حکم کنید ویژه شماست؟! يا با ما پيمانى كه به روز قيامت كشد بسته‌ايد؛ كه به هر چه حكم كنيد حق شما باشد؟ یا شما

عرضه داشت پدرم از شما دعوت مينمايد براى آنكه پاداش آبدادن گوسفندان ما را بشما بدهد و گفته‌اند حضرت فرمود من خدمت او ميرسم ولى پاداش نميخواهم چون آنكار را

«أولئک» (در ذیل آیه) اشاره به مشمولین صلوات و رحمت - که از «أولئک علیهم» به دست مى آید - داشته باشد. ۷ - نیل به هدایت و دستیابى به رحمت و الطاف الهى، بشارت

الأوّلین) «ثلّة» در اصل به دسته اى از پشم گفته مى شود (مفردات راغب) و «ثلّة من الأوّلین» با توجه به آیه بعد (قلیل من الأخرین» به معناى دسته اى بزرگ از پیشینیان

بی‌گمان در زمین سر به طغیان و تجاوز برمی‌دارند. ولی آنچه را بخواهد به اندازه‌ای (که مصلحت است) به تدریج فرو می‌فرستد. به‌راستی او به (حال) بندگانش (بسی)

آیه اشاره به وضع گروه بهشتی کرده، صفات آنان را بیان می‌کند، نخست برای بیرون آمدن از صف دوزخیان مردم را به توجه عمیق به اسماء حسنای خدا دعوت نموده، می‌فرماید:

52)- و از آنجا که آیات این سوره و همچنین تمامی این قرآن جنبه دعوت به توحید و ابلاغ احکام الهی به مردم و انذار آنها در برابر تخلفاتشان دارد، در آخرین آیه این

ترجمه: «الآخِرِینَ»: اشخاصی که بعد از روزها و سالهای دعوت هر پیغمبری، جان بر کف در راه خدمت به دین خدا به تلاش می‌ایستند و از زمره آیندگان دینداران بشمارند

پيغمبر كفار را كه: كدام از شما به اين حكم متكفل و ضامن است كه در آخرت از عده اين حكم بيرون آيد، يعنى قيام نمايد به آن و به احتجاج صحت، آن مانند شخصى كه متكلم

افتراء زدن به دروغ بر خدا در: (( فمن اظلم ممن افترى على الله كذبا )) . سختى مرگ ظالمان (مرتكبين افتراء بر خدا، ادعاى نبوت به دروغ و استهزاء به آيات خدا)

چشمها شتابندگانند به سوى داعى خود كه اسرافيل است و ايشان را به امر الهى به عرصه قيامت خوانند. مُقْنِعِي رُؤُسِهِمْ‌: برداشتگان سرهاى خود را به بالا چنانكه عادت

خود، آنان را مؤمن به موسى(ع) معرفى کرد. گفتنى است که این نکته گویاى تلازم ایمان به «ربّ موسى و هارون» با ایمان به رسالت آن دو در دعوت به ربوبیت خداوند است

مردم زمين را داشته باشى، احتمال بده تو را ببخشند. «3» ايمان به قيامت و بيم از عذاب، زمينه توجّه به نماز و انفاق است. 1- هلوع، جزع و بخل دارد، امّا مصلّى، نماز