نتایج جستجو

مقدسين يك نوع وحدت قائل بودند بتها را نيز «ارباب » و خدايان خود مى پنداشتند. به اين ترتيب خدايان در نزد آنها همان موجودات ممكنى بودند كه از سوى خداوند

«الّذِينَ ظَلَمُوا» - به طورى كه آخر آيه هم، آن را تأييد مى كند - مشركان هستند. البته نه همۀ مشركان، بلكه آن مشركانى كه در برابر حق عناد مى ورزند، و سدّ راه پيشرفت

غلبه اش مى دهد، و تهديدى است عليه مشركان، و مخصوصا مشركان قريش. و از اين كه نخست، دستور مى دهد به اين كه آن جناب از مشركان، اعراض كند و سپس با جملۀ «حَتّى

هنگامى كه چنين ديدند سخت ناراحت شدند و گفتند اين مرد خدايان ما را سحر كرده ! بعضى ديگر گفتند: خدايان به خاطر اين مرد كه ما را دعوت به كفر ميكند بر ما غضب

بود، بيا تا بر سر پرستش خدايان مصالحه اى كنيم. يك سال، تو خدايان ما را عبادت كن و يك سال، ما خداى تو را. باز يك سال، تو خدايان ما را عبادت كن و يك سال،

برادرت ما را آزار داده ، و خدايان ما را نيز ناراحت ساخته تفسير نمونه جلد ۱۹ صفحه ۲۰۷ است ! او را بخوان و به او دستور ده دست از خدايان ما بردارد تا ما هم ناسزا

انكارى، به انكار لازمۀ كلام. چون لازمۀ اين گفتار، اين است كه: مشركان، از خدا بالاتر باشند. چون مشركان اين اعتقاد را هم داشته اند كه پسر، بهتر از دختر است، و مى

اى ، و ما خدايان خود را به خاطر حرف تو رها نخواهيم كرد، و ما (اصلا) به تو ايمان نمى آوريم !. ۵۴ - ما فقط (درباره تو) مى گوئيم بعضى از خدايان ما به تو زيان

آله و سلّم» را مأمور مى كند كه مشركان را مخاطب قرار دهد و بگويد: پيشنهادى كه عليه او كردند مبنى بر اين كه آن جناب هم، خدايان ايشان را بپرستد، جز جهل به مقام

نخست در مقابل مشركان كه براى آسمان و زمين اله و معبود جداگانه قائل بودند، و حتى خداى دريا، و خداى صحرا، خداى جنگ ، و خداى صلح ، و خدايان مختلفى مطابق انواع

برايشان گفته مى شد، كبر مى ورزيدند (۳۵). و مى گفتند: آيا به خاطر مردى ديوانه، خدايان خود را رها كنيم (۳۶). با اين كه او حق آورده و رسولان قبلى را تصديق مى كند

خداى تعالى را از شرك هايى كه مشركان ورزيده و غيرخدا را شريك در ربوبيت و الوهيت خدا دانستند و در نتيجه، تدبير عالَم را به خدايان خود نسبت دادند و آن ها را

مهمى از آيات اين سوره روى سخن به مشركان و بت پرستان است ، و به همين مناسبت گاهى رشته بحث به اعمال و كردار و بدعتهاى مشركان مى كشد. در هر صورت تدبر و انديشه

سخنانى كه از مشركان در آيات سابق گذشت ، در اين آيات اشاره به پاره اى از استدلالات واهى آنان و پاسخ آن شده است : نخست مى گويد: به زودى مشركان در پاسخ ايرادات

آن كه مشركان منكر آن نيستند. چون مشركان اگر آلهۀ خود را مى پرستند، به همين ملاك تودّد با خدا و تقرب به سوى او مى پرستند، و خداى تعالى از همين مشركان حكايت

اجرا الا المودة فى القربى نازل شد، پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) به مشركان مكه فرمود: خويشاوندان مرا ناراحت نكنيد، آنها نيز اين پيشنهاد را پذيرفتند،

اگر از مشركان بوده اند، آنچه از مؤمنان مورد نفرتشان بوده و بر سرِ آن، مؤمنان را مذمت مى كرده اند، ايمان به خداى تعالى نبوده، بلكه انكار خدايان دروغين ايشان

رفته مانند والشجرة الملعونة فى القرآن (اسراء - ۶۰) كه منظور از آن ، جمعى از مشركان يا يهود و يا اقوام طاغى ديگر همانند بنى اميه ميباشد. البته مفسران احتمالات

الْمُخْلَصِينَ»: اين كلامى است كه سياقش براى انذار مشركان اين امت است. مى خواهد تشبيه كند اين مشركان را به امت هاى هلاك شده قبل. چون اكثر امت هاى گذشته

ميرد و ما از دست او راحت مى شويم و يا از در استهزاء گفته بودند: اين است كه خدايان شما را بد مى گويد، و يا به عنوان مسخره كردن مساءله بعث و قيامت گفته بودند: