نتایج جستجو

طلب يا مبالغه باشد كه اين دو از معناى افتعال اند. معنى دو آيه چنين مى‏شود: سيل به شدّت كف بلندى برداشت حقّا كه بهتان و گناه آشكار را برخود بار كرده است

شديد، آب غالب كه هر چيز را فرا مى‏گيرد شدت تاريكى شب، مرگ عمومى، قتل عام، سيل غرق كننده و... آمده است قول مجمع ميز نظير اقرب است. [عنكبوت:14]. غرض از طوفان

صحب فعل طفء کفر سمو قعد ضوء قتل هامان حطم يوم زيت اذا هدى امن الک بغى الى سيل بشر نفس ارض کان فرعون لئک ب قدر شرق بغض حلى حول طين کون جعل عدو لن درى حمل

شدن آب و اجسام خارجى مى باشد. زبد (۳ بار) به فتح (ز- ب) كف [رعد:17] يعنى سيل كفى بالا آمده برداشت. راغب آن را كف گفته است ولى ديگران مطلق آورده‏اند. در

اَلْجَرُّ» و مدّت را از آن مدّت گويند كه وقت ممتد است. در اقرب الموارد آمده: سيل را از آن مدّ گويند كه زيادت آب است. به نظر مى‏آيد كه قول مجمع‏البيان اصح باشد

(۹ بار) پرشدن. جارى شدن فيومى در مصباح گويد:«فاضَ السَّيْلُ فَيْضاً» يعنى سيل زياد و جارى شد «فاضَ‏الِاناءُ فَيْضاً» ظرف از آب پر شد. «اَفاضَهُ صاحِبُهُ»

سفينَةِ اَوْ نَعامَةٍ جاثِمَةِ» يعنى گويا مى‏بينم مسجد بصره را كه در ميان سيل مانده مانند سينه كشتى يا شتر مرغ نشسته است . فِي وَ فَأَصْبَحُوا دَارِهِم

سرزمينى است پاكيزه و دلچسب و پروردگارى چاره ساز از فرمان خدا اعراض كردند. سيل عرم به آنهافرستاديم و دو باغستانشان را به دو باغستان بدل كرديم كه ميوه تلخ

و صراط قرار دارد مى برد، پس در آنجا مى رويند مانند طرثوث كه در خاشاك و كف سيل مى رويد، آنگاه داخل بهشت مى شوند در حالى كه به پيشانی هايشان نوشته است «اينها

آیات شامل این کلمه سيل‌ (۴ بار) ال فَاحْتَمَل زَبَدا بِقَدَرِهَا رَابِيا أَوْدِيَة وَ فَسَالَت مِمّا مَاء يُوقِدُون السّمَاء عَلَيْه مِن فِي أَنْزَل النّار

الْفَوْز تَحِيّة الْفُلْک رَبّکُم مَا عَلَيْهِم أَنْفُسِکُم رِزْق الْعَظِيم سَيْل لَعَلّکُم تُؤْتِي عَاصِف لَم کَانُوا أُنْثَى تَعْقِلُون إِنّمَا فَإِذَا کُنْتُم

همواره بر روى سيل مى چرخد و بالا مى آيد. و همه اين ها كه گفتيم، سياق دلالت بر آن دارد. و اگر به سيل مثل زده، بدين جهت است كه كف انداختن، در سيل روشن تر است

پشيمان‌ پس گرفت ايشان را فرياد مهلك بحق پس گردانيديم آنان را خاشاك بر روى سيل پس دورى باشد از رحمت براى گروه ستمكاران‌ پس آفريديم از بعد آنها جماعتهاى ديگرى‌

بدكار بودند. «طوفان»، در فارسى به معناى تندباد است، امّا عرب آن را به معناى سيل كوبنده به كار مى‌برد. البتّه بعضى به هر حادثه‌ى عمومى و وحشتناك، طوفان گفته‌اند

اثرى ندارد، در جوابش گفته اند كه : طغيان نيل هم از اثر زيادى باران و جريان سيل از ارتفاعات سودان است. علاوه بر اين ممكن است كلمه «يغاث » ماخوذ از «غيث »

الْكافِرِينَ دَيَّاراً» «1» شاهد بر آن است و از طرفى اگر رسالت آن حضرت منطقه‌اى و سيل هم در همان محدوده بوده، ديگر به سوار كردن يك جفت از هر حيوانى نيازى نبوده

وبيمارى گرفتار كرديم. باشد كه تضرّع كنند. «بأساء» به معناى جنگ، فقر، قحطى، سيل، زلزله و امراض مُسرى است و «ضراء» به معناى غم، غصّه، آبروريزى، جهل و ورشكستگى

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْحُكْمِ فِي سَيْلِ وَادِي مَهْزُور في خبر اخر : و در خبر ديگرى آمده كه فرمود: «براى زراعت تا بند كفش و براى نخلستان

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْحُكْمِ فِي سَيْلِ وَادِي مَهْزُور روي غياث بن ابراهيم عن ابي عبد الله عن ابايه عن علي ع قال : غياث بن ابراهيم

‌را‌ آب‌ دهيد و استفاده ‌در‌ مراكز و مساكن‌ ‌خود‌ كنيد و ‌در‌ موقع‌ سيل‌ ‌از‌ خطر سيل‌ ‌شما‌ و مساكن‌ ‌شما‌ محفوظ ‌باشد‌ و سيلاب‌ ‌از‌ رودخانه‌ها و انهار