نتایج جستجو

تهذيب الاحكام، جلد ۶، كِتَابُ الْمَكَاسِب احمد بن ابي عبد الله عن القاسم بن اسحاق بن ابراهيم بن موسي بن رنجويه التفليسي عن ابي عمرو الخياط عن ابي اسماعيل

كِتَابُ الْحُجَّة احمد بن محمد عن محمد بن الحسن عن محمد بن عيسي عن محمد بن حمزه بن القاسم عن ابراهيم بن موسي قال : ابراهيم بن موسى گويد: من راجع به موضوعى

الْحُجَّة علي بن محمد عن محمد بن اسماعيل بن ابراهيم بن موسي بن جعفر بن محمد عن علي بن عبد الغفار قال : از على بن عبد الغفار كه گفت: عباسيها و صالح بن على و ديگرانى

فى الْعالَمين» پس از آن در ذيل حكايت ابراهيم آمده «سَلامٌ على اِبراهيم» آنگاه موسى و هارون فرموده «سَلامٌ على موسى و هارون» سپس در ذيل قصّه الياس آمده «سَلامٌ

تولّى تا هفت آيه در شأن عثمان بن عفّان نازل شده كه اهل صدقه دادن و انفاق نمودن بود پس برادر رضاعى او عبد اللّه بن سعد بن ابى سرح باو گفت اين چه كار است

بقرار ذيل: آدم، نوح، ادريس، هود، صالح، ابراهيم، لوط، اسمعيل، يسع، ذوالكفل، الياس، يونس، اسحق، يعقوب، يوسف، شعيب، موسى، هارون، داود، ايوب، سليمان، زكريّا،

خدا مبعوث (شده) و پنج نفر آنها اولو العزم بودند: حضرت نوح، ابراهيم، موسى عيسى، حضرت محمد بن عبد اللّه صلّى اللّه عليه و آله و عليهم اجمعين. و اعتقاد به

آنها غير ادريس‌اند، چه ابراهيم از ذريّه سام بن نوح مى‌باشد. وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ‌: و از فرزندان ابراهيم و از ذريه يعقوب. تنبيه:

(نعوذ باللّه) در باب 18 سِفر پيدايش بند 1 به بعد خدا با دو نفر نزد ابراهيم مى‏آيند و ابراهيم مى‏خواهد پاى خدا را بشويد بالاخره خوراك مى‏آورد و خدا با آن دو

الْمُنْتَهى‌ (42) وَ أَنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‌: 1- از آنچه در صحف حضرت ابراهيم و موسى عليهما السّلام (بوده است): و بدرستى كه بسوى حكم پروردگار توست نهايت‌

(نعوذ باللّه) در باب 18 سِفر پيدايش بند 1 به بعد خدا با دو نفر نزد ابراهيم مى‏آيند و ابراهيم مى‏خواهد پاى خدا را بشويد بالاخره خوراك مى‏آورد و خدا با آن دو

محمد بن مسلم و معاوية بن وهب از حضرت صادق عليه السلام نقل شده كه مغضوب عليهعم را به يهود و ضالّين را به نصارى تفسير فرموده. در مجمع روايت محمد بن مسلم

آثارِهِمْ‌: پس از پى درآورديم بر اعقاب حضرت نوح و ابراهيم عليهما السّلام و امم ايشان. يا بر آثار حضرت نوح و ابراهيم عليهما السّلام و پيغمبرانى كه معاصر ايشان بودند،

حضرت موسى، وليد بن مصعب بن ريان و فاصله زمان فرعون عهد موسى، و فرعون زمان حضرت يوسف، نزد مورخين چهارصد سال بود. وَ ما تِلْكَ بِيَمِينِكَ يا مُوسى‌ «17»

مورد هدايت پروردگار بوده [انعام:84]. خداوند خود را بر او و ابراهيم تمام خود را بر او و ابراهيم تمام كرده بود [يوسف:6]. وى از عباداللّه الصالحين مى‏باشد و

قوم تو به دست موسى بن عمران خواهد بود، و هر گاه ظاهر مى‌شد كه اين طفل همان موسى بن عمران است قطعا او را مى‌كشت، لكن خداى تعالى حال موسى را بر او مخفى و

راستگو و آنها دروغ مى‌گويند. تنبيه: تفسير آيه شريفه را سه مقدمه است: 1- على بن ابراهيم رضوان اللّه عليه فرمايد: اين كلام، حكايت از يهود و لفظ آن خبر باشد، يعنى

تولّى تا هفت آيه در شأن عثمان بن عفّان نازل شده كه اهل صدقه دادن و انفاق نمودن بود پس برادر رضاعى او عبد اللّه بن سعد بن ابى سرح باو گفت اين چه كار است

محمد بن مسلم و معاوية بن وهب از حضرت صادق عليه السلام نقل شده كه مغضوب عليهعم را به يهود و ضالّين را به نصارى تفسير فرموده. در مجمع روايت محمد بن مسلم

Tabber requires Javascript to function. آيات ۱ - ۵،سوره ابراهيم خلاصه و برداشتى از آيات سوره ابراهيم (ع ) اشاره به عموميت رسالت پيامبر اسلام (ص ) شبهه تناقض