روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۹۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وُجُوبِ الْجُمُعَةِ وَ فَضْلِهَا وَ مَنْ وُضِعَتْ عَنْهُ وَ الصَّلَاةِ وَ الْخُطْبَةِ فِيهَا

و في روايه ابراهيم بن ابي البلاد عن زراره عن ابي عبد الله ع قال :

مَنْ أَنْشَدَ بَيْتَ شِعْرٍ يَوْمَ اَلْجُمُعَةِ فَهُوَ حَظُّهُ مِنْ ذَلِكَ اَلْيَوْمِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹۵

در روايت ابراهيم بن أبى البلاد از زراره و او از امام صادق عليه السّلام آمده است كه آن حضرت فرمود: هر كس در روز جمعه بيتى شعر بخواند بهره و نصيب او از روز جمعه (يا از آن روز پر فضيلت و پربركت) فقط همان بيتى است كه سروده است. (يا به تعبيرى ديگر گفته‏اند: چنين شخصى بجاى ثواب همه اعمال صالحه‏اى كه انجام ميدهد فقط همان بيت شعر را بهره و ثواب خواهد برد و از بابت ساير اعمالش باو چيزى پاداش نمى‏دهند يعنى: سرودن شعر ثواب ساير اعمال را زائل ساخته است). مترجم گويد: «بنظر ميرسد معنى حديث بسيار ساده‏تر از تعبيراتى است كه نسبت به آن معمول گرديده، يعنى هر گاه شخص با آن همه فضيلت‏ها و اعمال پر ثواب كه براى روز جمعه منظور گرديده (تا جايى كه سزاوار است شخص از امور اجتماعى بسيار جدّى مانند كار و كوشش و صنعت و بيع و تجارت چشم بپوشد و به آن اعمال پردازد) در چنين شرايطى بنشيند و شعر بسرايد در واقع خود خويشتن را از آن ثوابهاى بزرگ محروم ساخته و تنها چند بيت شعر نصيب برده است نه اينكه سرودن شعر سبب حبط اعمال نيك و ثواب آميز او شده باشد، اعتقاد أخير بسيار دور از منطق شرع مقدّس مى‏نمايد، چه اگر انشاد شعر على الاطلاق هم باطل و حرام ميبود همانند ساير معاصى ملازمه‏اى با حبط أعمال نيك و داراى ثواب شخص نميداشت تا چه رسد باينكه دليلى بر حرمت آن هم وجود ندارد. و مهمتر اينكه حديث منسوب به امام‏ صادق عليه السّلام است چون در كافى و خصال «عمن رواه عن أبى عبد اللَّه عليه السّلام» آمده و اين در حالى است كه شعرائى همچون حميرى و فرزدق و كميت ظهور كرده و مورد تفقّد و تلّطف اهل بيت عليهم السّلام نيز قرار گرفته بودند».