روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۷۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و سال ابو بصير ابا عبد الله ع :

عَنْ عِلَّةِ اَلصَّلاَةِ كَيْفَ صَارَتْ رَكْعَتَيْنِ‏ وَ أَرْبَعَ سَجَدَاتٍ‏ قَالَ لِأَنَّ رَكْعَةً مِنْ قِيَامٍ بِرَكْعَتَيْنِ مِنْ جُلُوسٍ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۹

أبو بصير از امام صادق عليه السّلام در باره علّت نماز سؤال كرد كه چرا در نماز دو ركوع و چهار سجود مقرّر گرديده است؟ آن حضرت فرمود: زيرا يك ركعت ايستاده برابر است با دو ركعت نشسته. همانا در ركوع مى‏گويند: «سبحان ربّي العظيم و بحمده» (يعنى: بپاكى ياد ميكنم و منزّه ميدانم و تسبيح ميگويم پروردگار خود را كه بزرگ و با عظمت است و شكر او ميگويم) و در سجود ميگويند: «سبحان ربّي الأعلى و بحمده» (يعنى: بپاكى ياد ميكنم و منزّه ميدانم پروردگار خويش را كه بالاتر و والاتر از همه چيز ۲ ست و برتر از آنست كه به ذات و صفات از توان رسيد و شكر و حمد او ميكنم) زيرا