فَنَجّيْنَاه
از الکتاب
ریشه کلمه
قاموس قرآن
نَجْو و نَجاة به معنى خلاص شدن است. [غافر:41]. اى قوم چه شده كه من شمارا به خلاصى از آتش مىخوانم و شما مرا به آتش. در مصباح گفته «نَجامِنَ الْهَلاكِ: خَلَصَ» راغب گفته: نجاء در اصل به معنى انفصال از شىء است و از آنست «نَجا فُلانٌ مِنْ فُلانٍ» فلان كس از فلانى جدا شد. فعل آن در قرآن مجيد ثلاثى و از باب افعال و تفعيل به كار رفته است [يوسف:45]. [شعراء:170]. [اعراف:72]. راغب گويد: به مكان مرتفع نجوة و نجات گویند که به واسطه ارتفاع از مكانهاى اطراف جدا شده و به قولى از سيل نجات يافته و خلاص شده است.
کلمات نزدیک مکانی
وَ مِن أَهْلَه فِي يَعْمَلُون فَکَذّبُوه الْمُسْلِمِين مِمّا لَه فَاسْتَجَبْنَا أَهْلِي مَن إِلاّ أَجْمَعِين قَبْل أَکُون مَعَه عَجُوزا نَجّنِي الْکَرْب أَن نَادَى أُمِرْت رَب الْقَالِين الْعَظِيم الْفُلْک نَصَرْنَاه إِذ الْغَابِرِين جَعَلْنَاهُم اللّه نُوحا خَلاَئِف
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
