نتایج جستجو

اولیاءالله: اهمیت تعظیم اولیاءالله ۱۱ تربیت: روش تربیت ۹ تعظیم: ملاک تعظیم ۷، ۱۰ ذکر: ذکر الگوها ۹; ذکر انبیا ۹; ذکر قصه ادریس (ع) ۱ راستگویى: ارزش راستگویى

شود، و اگر مى بینیم در سوره، «روم» این کلمه به صورت نکره آمده است، براى تعظیم و بزرگداشت آن است، یعنى در بهترین و برترین باغ هاى زیبا و سرورانگیز بهشت

ارزشها: ارزشهاى معنوى ۸; ملاک ارزشها ۸ انبیا: احترام انبیا ۲; تعظیم انبیا ۲ اولیاءالله: اهمیت تعظیم اولیاءالله ۴ تبلیغ: روش تبلیغ ۲ تکریم: ملاک تکریم ۸ ذکر:

به سوى خداى رحمان به مهمانى و ديدار فراهم آريم. روزی ما پرهیزگاران را (با تعظیم و تکریم هرچه بیشتر) به گونه‌ی گروههائی که به نزد شاهان روند و مهمانان ایشان

پرداخته کرده‌اید؟!). چون که به پدرش و قومش گفت: «این مجسمه‌هایی که شما با تعظیم دل داده و ملازم آنها شده‌اید چیستند؟» هنگامی که گفت به پدر خود و قوم خود

احکام ذبح ۶، ۷ شتر: آداب نحر شتر ۸، ۹; بسمله در نحر شتر ۶، ۷ شعائرالله :۱ تعظیم شعائرالله۳ شکر: اهمیت شکر ۱۷; اهمیت شکر نعمت ۱۵; شکر نعمت ۱۶ فقرا: اهمیت

پیغمبر! بیان دار) آن گاه را که به فرشتگان دستور دادیم: برای آدم سجده (ی تعظیم و تکریم) ببرید، پس (همگی اطاعت کردند و) سجده بردند مگر ابلیس که سر باز زد

ترس فرشتگان از خداوند، آمیخته با تعظیم، احترام و توجه ویژه به خداوند است. (و هم من خشیته مشفقون ) «خشیت» ترس توأم با تعظیم و احترام و «اشفاق» ترس آمیخته با

ندارند بسی شتابزده آن را می‌خواهند، و کسانی که ایمان آورده‌اند، از آن با تعظیم هراسناکند و می‌دانند که آن حقّ است. هان‌! همانا آنان که در (باره‌ی) قیامت

مالك نگهبان آن بوده و بتخانه‏اى بر آن بنا كرده بودند، قريش و تمام عرب آن را تعظيم مى‏نمودند بدان مناسبت فرزندان خويش را «زيدلات» - و «تيم لات» نام مى‏گذاشتند

زیرا آوردن اشاره - به جاى ذکر نام - یا براى تحقیر است و یا تعظیم. سیاق آیه شریفه، حاکى از تعظیم است. ۳ - مکه در عصر بعثت، شهرى امن بوده و ساکنان آن، باید

نپرستیم، و چیزی را با او شریک قرار ندهیم، و برخی برخی را به جای خدا به ربوبیّت تعظیم نکنیم. پس اگر از حق روی گردانند بگویید: شما گواه باشید که ما تسلیم فرمان

الاغ و وسق در باره شتر بكار مى‏رود. وقار: عظمت. اسم است از توقير به معنى تعظيم و آن در اصل به معنى ثبوت است (مجمع) [نوح:13-14]. «وَقاراً» مفعول «تَرْجُونَ»

استعمال فعل جمع به جای فعل مفرد، یعنی (إِرْجِعُونِی) به جای (إِرْجِعْنِی)، محض تعظیم مخاطب است. حسّان بن ثابت می‌گوید: اَلا فَارْحَمُونِی یا إِلهَ محمّد فَأِنْ

می‌داند، و جز برای کسی که (او) رضایت دهد شفاعت نمی‌کنند، حال آنکه از بیم او با تعظیم (وی) هراسانند. و هرکس از آنان بگوید: «بی‌گمان من خدایی غیر از او هستم‌» پس

إذا الرسل أُقّتت . لأىّ یوم أُجّلت) «أىّ» اسم استفهام و یا موصوله و مفید تعظیم و تهویل است. «اُجّلت» به معناى «أخّرت» است. در این برداشت مرجع ضمیر فاعلى

در افاده مطلب ابهامى ندارد. [حج:30] آن است مطلب و هر كه محترمهاى خدا را تعظيم كند و بزرگ دارد آن براى او نزد پروردگارش خير است. به قرينه آيات سابق روشن

در «خشية» از راغب نقل كرديم كه آن ترسى آميخته با تعظيم است. سپس گفتيم: اين سخن كلّيت ندارد و تعظيم از مضاف اليه خشيت استفاده مى‏شود. على هذا به نظر من