نتایج جستجو

اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او را آفريديم

اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او را آفريديم

دقت و باریک‌بینی نمی‌کنند. بی‌گمان کسانی که ایشان از خشیت پروردگارشان با بزرگداشت(اش) هراسانند؛ و کسانی که (هم)ایشان به نشانه‌های پروردگارشان ایمان می‌آورند؛

باطل و در حقى كه آميخته با باطل است ادب نيست نفى امتيازهاى مادى و طبقاتى و بزرگداشت اهل علم و تقوا، از جمله آداب انبياء (ع ) است (شامل يكصدوهشتاد و سه روايت

جعفر صادق (ع) درباره بزرگداشت در کتاب الكافي جلد ۲ كتاب الإيمان و الكفر‏‏ بَابُ الِاسْتِغْفَارِ مِنَ الذَّنْب‏ موضوعات : بزرگداشت، تعظیم

تعهّد و مسؤولیّت و یاری مؤمنان با همدیگر است، و این آیه بیانگر ستایش و بزرگداشت آنان و مقام و منزلت ایشان است. «رِزْقٌ کَرِیمٌ»: (نگا: انفال / . Tabber

الذین تتوفّ-هم الملئکة طیّبین یقولون سلم علیکم) ۹- متقین، مورد تکریم و بزرگداشت فرشتگان (المتّقین . الذین تتوفّ-هم الملئکة طیّبین یقولون سلم علیکم ادخلوا

احترام تو بر ما لازم و واجب است و وظيفه ما ايجاب مى كند كه از هر حيث حرمت و بزرگداشت پادشاه را مراعات كنيم ولى متأسفانه يكى از دوستان ما (اشاره به عمّاره نمود)

پیامبراکرم(ص) با صفت «النبىّ» به جاى نام آن حضرت، مى تواند براى تعظیم و بزرگداشت آن بزرگوار باشد. ۳ - دعوت از پیامبر(ص) براى رعایت تقوا و پرهیز از تبعیت

احترام تو بر ما لازم و واجب است و وظيفه ما ايجاب مى كند كه از هر حيث حرمت و بزرگداشت پادشاه را مراعات كنيم ولى متأسفانه يكى از دوستان ما (اشاره به عمّاره نمود)

باطل و در حقى كه آميخته با باطل است ادب نيست نفى امتيازهاى مادى و طبقاتى و بزرگداشت اهل علم و تقوا، از جمله آداب انبياء (ع ) است (شامل يكصدوهشتاد و سه روايت

و کلنا بها قوما لیسوا بها بکفرین) نکره آمدن کلمه «قوما» دال بر تفخیم و بزرگداشت است، علاوه بر آنکه توصیف این قوم با «و کلنا» و جملات پس از آن خالى از مدح

احترام تو بر ما لازم و واجب است و وظيفه ما ايجاب مى كند كه از هر حيث حرمت و بزرگداشت پادشاه را مراعات كنيم ولى متأسفانه يكى از دوستان ما (اشاره به عمّاره نمود)

کبریایى مطلق است. (و لم یکن له ولىّ من الذلّ و کبّره تکبیرًا) ۱۱- لزوم بزرگداشت مقام خداوند و مبرّا دانستن او از همه کاستیها (و کبّره تکبیرًا) ۱۲- عظمت

حِجَجٍ» (به جاى هشت سال، فرمود: هشت حج) 13- يكى از راه‌هاى ترويج معروف، بزرگداشت اوقات معنوى و «ايّام اللّه» است. «ثَمانِيَ حِجَجٍ» 14- مقام نبوّت، مانع

سجده در برابر او مى شوند. ۵- خداوند، در برابر همه فرشتگان، آدم را مورد بزرگداشت و تکریم قرار داد. (و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم فسجدوا) ۶- انسان ها داراى

اللهُ عَلَی النَّبِیِّ ...»: ذکر پیغمبر در سرآغاز توبه‌کنندگان، به خاطر بزرگداشت هرچه بیشتر مهاجرین و انصار است، والاّ گناهی از او سر نزده بود تا از آن

الْقِبْلَة قال الصادق ع : امام صادق عليه السّلام فرمود: هر كس آب دهانش را بخاطر بزرگداشت خداوند عزّ و جلّ در هنگام نماز فرو برد و بيرون نيفكند خداوند تعالى او را

كه در مقام بزرگداشت وحى است، بر فرضى كه بر كوهى نازل شود. و نيز، نظير آيه شريفه «إنّا سَنُلقِى عَلَيكَ قَولاً ثَقِيلاً» است كه در مقام بزرگداشت آن از نظر

چه خواهى سخت گير و سخت گير. حضرت بيش از يك روز، نزد او نبود كه احترام و بزرگداشت آن حضرت در نظر او بجائى رسيد كه در برابر او چهره بر خاك ميگذاشت و ديده

هَذَا إِلا مَلَكٌ كَرِيمٌ»: كلمه «اكبرنه » از «اكبار» به معناى اعظام و بزرگداشت است ، و كنايه است از حالت دهشت زدگى آن زنان ، بطوريكه شعور و ادراك خود

تكبير در نماز عيد بيش از ساير نمازها است زيرا جز اين نيست كه تكبير براى بزرگداشت و تعظيم و تمجيد الهى است بپاس آنكه بندگان را هدايت فرموده و عافيت بخشيده

فرموده «و لتکبروا اللّه على ما هداکم» روایت شده که مراد از «تکبیر»، تعظیم و بزرگداشت خداست و مراد از «هدایت» ولایت است (یعنى خدا را به عظمت یاد کنید به خاطر

«عزروه » از ماده «تعزير» به معنى حمايت و يارى كردن آميخته با احترام و بزرگداشت است ، و بعضى گفته اند كه اصل آن به معنى ، «منع و جلوگيرى » است ، اگر جلوگيرى

درآورده، تا با آمدن بسوى آن طاعتشان را بيازمايد، و از اين رو ايشان را به بزرگداشت و زيارت آن تهييج كرده، و آن را محلّ پيمبران خود، و قبله نمازگزاران براى

الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۸۶ و نكره آوردن كلمۀ «والد = پدرى»، به منظور تعظيم و بزرگداشت آن پدر بوده. و اگر نفرمود: «و والد و مَن ولد = و پدرى و فرزندى كه پديد

اينكه در عقوق رعايت فرمان خدا باحترام فرزند از پدر و مادر خويش نشده و نيز بزرگداشت والدين از بين ميرود و نعمت خداوند كفران مى‏شود و شكرگزارى اساسش نابود ميگردد

قربانت، شما امامى داريد؟ فرمود: نه، (فهميدم كه خود او امامست) آنگاه از بزرگداشت و هيبت آن حضرت عظمتى در دلم افتاد كه جز خداى عز و جل نداند، بيشتر از آنچه

برايشان بيان مى كند. و اگر اسم اشاره اى را به كار برده كه مخصوص دور است، براى بزرگداشت مَثَلى است كه زده. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۳۴۰ «فَإِذَا لَقِيتُمُ

پيامبر صلى الله عليه و آله همان شب با ياران خود به ميان كشتگان رفت و براى بزرگداشت ارواح شهداء بر سر جنازه يكايك آنها مى نشست و اشك مى ريخت و طلب آمرزش مى

را به پيشگاهش عرضه كنيم ، دور خانه اش بگرديم و چون بخواهيم او را تكبير و بزرگداشت كنيم ، ايستاده عبادتش كنيم و چون بخواهيم براى تشرف بدرگاهش خود را تطهير

است كه خداوند براى روز شنبه يهود جعل فرموده بود، و آن اين بود كه بخاطر بزرگداشت اين روز شكار ماهى را ترك كنند. (( اذ تاتيهم حيتانهم (( مقصود از (( ماهى

پرهيز نباشد، و اگر اين دو كلمه ، يعنى تحيت و سلام را نكره آورد به منظور بزرگداشت آن دو بوده ، بقيه الفاظ آيه روشن است. معناى آيه شريفه : «قل ما يعبوا بكم

بلكه در مقابل فرمود: «و لتكبروا الله على ما هديكم » براى اينكه تكبير و بزرگداشت خدا با صورت روزه هم انجام مى شود، چه اينكه اين صورت ، حقيقت هم داشته باشد

طور كلّى، عالَم مادّه، گنجايش حتى معرفى آن را ندارد. و به منظور تأكيد اين بزرگداشت، مجددا جمله را به تعبيرى ديگر تكرار كرد و فرمود: «و ما أدريك ما القارعة»

كرد. و اگر در آيه مورد بحث، كلمۀ «خُسر»، بدون الف و لام آمده، به منظور بزرگداشت آن بوده، و خواسته است بفهماند: «انسان در خسرانى عظيم است». احتمال هم دارد

اين قاعده كليّت ندارد. تنوينى كه در كلمۀ «يُسرا» است، به قول بعضى براى بزرگداشت «يُسر» است، و مى فهماند با هر «عُسر»، «يُسرى» گرانقدر مى آيد، ولى به نظر