نتایج جستجو

موجودات طبيعى ، آثار و حركاتش جبرى و طبيعى باشدو اختيار هم وقتى تصور دارد كه خلط ميان حق و باطل و خير و شر ممكن باشد و به نحوى كه انسان ها خود را در سر دو

آن دو موجه باشد - مقصود فخر رازى اين است. و اين خود مغالطه ديگرى است كه از خلط ميان نسبت وجوب و نسبت امكان ناشى شده ، زيرا براى عمل با شرايط و مقتضياتش دو

را». (۴). و فالج، استرخا و سستى است از براى يكى از دو شقّ بدن، به جهت ريختن خلط بلغمى كه سمالك و مجارى‏روح از آن مفسد و بسته مى‏شود. (مترجم) (۵). اين كلمه

او در ربوبيّت و نفى شريك از او است، و آياتى كه در مقام اثبات اصل صانع است، خلط كرده، و امر بر ايشان مشتبه شده است. (لذا خواننده را به دقّت بيشترى توصيه مى

مى كنند بگو عمل من از آن من ، و عمل شما از آن شما (نبايد اين دو عمل با هم خلط گردد) شما از عمل من بيزار و من از عمل شما بيزارم (۴۱) بعضى از آنان به تو گوش

زده اند، تا توانسته اند با روايات آنان بهر جور كه بخواهند بازى نموده ، و خلط و شبهه در آن بيندازند، البته ديگران نيز يهوديان را در اين خيانتها كمك كردند

اَلْحَرِيرَ فَقَالَ لاَ يَصْلُحُ لَهَا أَنْ تَلْبَسَ حَرِيراً مَحْضاً لاَ خِلْطَ فِيهِ فَأَمَّا اَلْخَزُّ وَ اَلْعَلَمُ فِي اَلثَّوْبِ فَلاَ بَأْسَ بِأَنْ

اَلْخَطِيئَةَ وَ لَكِنَّ اَلْحَسَنَةَ تَحُطُّ اَلْخَطِيئَةَ ثُمَّ قَالَ إِنْ كَانَ خَلَطَ اَلْحَلاَلَ بِالْحَرَامِ فَاخْتَلَطَا جَمِيعاً فَلاَ يَعْرِفُ اَلْحَلاَلَ

سَنَةً فَالطَّوَافُ لَهُ أَفْضَلُ مِنَ اَلصَّلاَةِ وَ مَنْ أَقَامَ سَنَتَيْنِ خَلَطَ مِنْ ذَا وَ ذَا وَ مَنْ أَقَامَ ثَلاَثَ سِنِينَ كَانَتِ اَلصَّلاَةُ لَهُ

صَفَرَ وَ شَهْرَ رَبِيعٍ اَلْأَوَّلِ‏ فَإِذَا مَضَتْ أَرْبَعَةُ أَشْهُرٍ خُلِطَ بِالنَّاسِ

فِي اَلثَّوْبِ يَكُونُ فِيهِ اَلْحَرِيرُ فَقَالَ إِنْ كَانَ فِيهِ خِلْطٌ فَلاَ بَأْسَ‏

آن دو ناشى از اين است كه در مفاد آيات تدبر نكرده اند و ميان مقامات معنوى خلط كرده اند، چون آيات سوره دهر كه درباره اهل بيت رسول خدا (ص ) نازل شده ، ترجمه

نام مى بريم . ۱ - يكى از آنها علم سيميا است ، كه موضوع بحثش هماهنگ ساختن و خلط كردن قواى ارادى با قواى مخصوص مادى است براى دست يابى و تحصيل قدرت در تصرفات

وجدان خود را لبيك گفته و آن را به طور جد پذيرفته و بدين وسيله دين خداى را از خلط و تحريف دور بدارند، و ليكن بدبختانه دين را بازيچه پنداشتند، و آن را مانند

جواب، مغالطه اى است كه در آن، بين «ارادۀ تشريعى» خدا و «ارادۀ تكوينى» اش، خلط كرده اند. چون اساس «ارادۀ تشريعى» خدا، امتحان و هدايت بندگان است، به سوى آنچه

توصيف كرده. چون همواره چيزى را مُهر و موم مى كنند كه نفيس و خالص از غش و خلط باشد، تا چيزى در آن نريزند و دچار ناخالصی اش نكنند. «خِتَامُهُ مِسكٌ وَ فى

هم هست، و شكى در آن نيست. ليكن اين حرف، به سه دليل باطل است: اول اين كه: خلط است بين تصديق و ايمان، و حال آن كه گفتيم: «ايمان»، صرف تصديق نيست، بلكه تصديق

روشن مى كند. و كلمۀ «خُلَطَاء»، به معناى شريك ها است، كه مال خود را با هم، خلط مى كنند. «وَ ظنَّ دَاوُدُ أَنَّمَا فَتَنَّاهُ فَاستَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ

تفاوت كه جبريان در تطبيق بحث بر نتيجه اشتباه كردند، و ميان حقایق با اعتباريات خلط كردند، و نيز وجوب و امكان برايشان مشتبه شد. توضيح اين كه: قضا و قَدَر در صورتی

اين آيه شريفه اشعار بلكه دلالت دارد بر نوعى تخفيف و تسهيل ، چون اول اجازه خلط و آميزش با ايتام را مى دهد، بعدا مى فرمايد و اگر خدا خواست كمكتان مى كند،