هود ١٠: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
QRobot edit
(افزودن سال نزول) |
(QRobot edit) |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
<tabber> | <tabber> | ||
المیزان= | المیزان= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link143 | آيات ۱۶ - ۵، سوره هود]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link143 | آيات ۱۶ - ۵، سوره هود]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link144 | پنهان شدن مشركين براى پرهيز از روبرو شدن با دعوت پيامبر (ص )]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۸#link144 | پنهان شدن مشركين براى پرهيز از روبرو شدن با دعوت پيامبر (ص )]] | ||
| خط ۷۵: | خط ۷۶: | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۲#link184 | روايتى در مورد تقسيم امت محمد (ص ) در روز قيامت به سه دسته و حبطاعمال دو د دو دسته از آنان]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۲۲#link184 | روايتى در مورد تقسيم امت محمد (ص ) در روز قيامت به سه دسته و حبطاعمال دو د دو دسته از آنان]] | ||
}} | |||
|-|نمونه= | |-|نمونه= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link15 | آيه ۸ - ۱۱]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link15 | آيه ۸ - ۱۱]] | ||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link16 | آيه و ترجمه]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link16 | آيه و ترجمه]] | ||
| خط ۸۵: | خط ۸۸: | ||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link22 | نعمتها همه موهبت است]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link22 | نعمتها همه موهبت است]] | ||
*[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link23 | اعمال نيك دو اثر دارد]] | *[[تفسیر:نمونه جلد۹_بخش۴۹#link23 | اعمال نيك دو اثر دارد]] | ||
}} | |||
|-| تفسیر نور= | |||
===تفسیر نور (محسن قرائتی)=== | |||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» | |||
و اگر پس از سختى و محنتى كه به انسان رسيده، نعمتى به او بچشانيم (چنان مغرور مى‌شود كه) مى‌گويد: همانا گرفتارى‌ها از من دور شد (و ديگر به سراغم نخواهد آمد)، بى‌گمان او شادمان و فخرفروش است. | |||
===نکته ها=== | |||
روزگار هميشه يكسان نيست، بلكه طبق روايات: «الدَّهر يَومان، يَومٌ لك و يومٌ عليك، فان كان لك فلا تبطر و ان كان عَليك فاصبر فكلاهما ستُختَبر»، «2» روزگار دو چهره دارد: گاهى با تو و گاهى بر عليه توست. آنگاه كه به نفع توست، مغرور مشو و آنگاه كه به ضرر توست، صبر پيشه كن، زيرا در هر حال مورد آزمايش الهى هستى. | |||
نعمت‌هايى كه پس از سختى‌ها و مشكلات به انسان مى‌رسد، بايد عامل شكر و ذكر باشد، نه وسيله‌ى فخر و طرب. | |||
دو چيز شادى را خطرناك مى‌كند: يكى تحليل غلط، «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» و ديگر آنكه اين شادى سبب تحقير ديگران و فخرفروشى خود شود. «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» | |||
===پیام ها=== | |||
1- انسان كم‌ظرفيّت است وبااندك نعمتى، فخرفروشى مى‌كند. أَذَقْناهُ ... لَفَرِحٌ فَخُورٌ | |||
---- | |||
«1». قرآن در، آيه‌ى 87 سوره يوسف مى‌فرمايد: «لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ» | |||
«2». بحار، ج 73، ص 81. | |||
جلد 4 - صفحه 28 | |||
2- قرآن داراى آهنگ موزون و موسيقى خاصّى است. ( «نَعْماءَ» هم آهنگ «ضَرَّاءَ» و «لَيَؤُسٌ كَفُورٌ» هم وزن «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» است) | |||
3- سختى‌ها و شادى‌ها زودگذرند. أَذَقْناهُ ... مَسَّتْهُ | |||
4- فكر اينكه سختى‌ها ديگر به انسان روى نمى‌آورد، تصوّر باطلى است. «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» | |||
5- كاميابى‌ها را نشانه‌ى محبوبيّت نزد خداوند ندانيم و نگوييم: ديگر گرفتار نخواهم شد! «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» | |||
6- تحليل‌ها و بينش‌هاى غلط، سبب رفتار نادرست مى‌شود. گمان مى‌كند كه هيچ بدى ندارد، «ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي» لذا فخرفروشى مى‌كند. «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» | |||
7- شخصيّت بعضى انسان‌ها متزلزل و وابسته به حوادث بيرونى است، نه كمالات درونى. گاهى «لَيَؤُسٌ كَفُورٌ» و گاهى «لَفَرِحٌ فَخُورٌ» است. | |||
}} | |||
|-| | |||
اثنی عشری= | |||
===تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» | |||
ايضا صفات مشروحه آيه بعد هم مناسب كافر باشد كه مى‌فرمايد: وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ: و اگر بچشانيم و عطا كنيم و برسانيم انسان را؛ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ: نعمتهائى بعد از بلا و صدمه و رنجى كه رسيده است او را، و مبتلا گشته؛ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي: هر آينه البته البته مى‌گويد نزد نزول نعمت، رفت از من شدائد و آلام و امراضى كه بدحال گرداند صاحبش را پس عود ننمايد. با چنين اعتراف و اقرارى به شكرانه آن قيام ننمايد در فرمانبردارى منعم آن. بلكه، إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ: به درستى كه انسان هرآينه خوشحال شود به آن و فخر و تكبر نمايد، بدين سبب بر مردم. و به هيچ حالى سازگار نيست؛ نه صبر در محنت كند و نه شكرانه نعمت نمايد. «1» على بن ابراهيم قمى در معنى آيه فرمايد: وقتى خداى متعال، غنى فرمايد انسان را، بعد فقير نمايد او را، نااميدى و جزع و حرص او را طارى گردد. و زمانى كه حق سبحانه، كشف فرمايد از او آن فقر را، خوشحال شده گويد: | |||
برطرف شد از من بلا و سختى. و بدان خرسندى و سر بلندى نمايد، در عوض حق‌شناسى و سپاسدارى. «2» | |||
---- | |||
«1» در تفسير مجمع ج 5 ص 145 و 146 آمده. | |||
«2» تفسير قمى ج 1 ص 323. | |||
جلد 6 - صفحه 30 | |||
تنبيه: احوال دنيا هميشه در تغيير و زوال و تبديل و انتقال است. و ضابط آن از دو قسم خارج نيست: | |||
قسم اول- انتقال از نعمت به نقمت، و از خوشحالى به بدحالى و كافر به سبب اعتقاد آنكه حصول نعم از امور اتفاقيه است، چون زائل گردد، مستبعد داند حدوث آن را مرتبه ديگر. لا جرم در نوميدى واقع و ناسپاسى را بظهور آورد. | |||
قسم دوم- تبديل از مكروه به محبوب، و از سختى به راحتى. در اين صورت كافر نيز چون غايت آرزوى خود را همانا رسيدن به نعم فانيه دنياى دنيّه دانسته، غافل از سعادت اخرويه و نعم باقيه گرديده، خودسرى و گردن‌افرازى را پيش گيرد. به خلاف مومن كه به سبب نيكوئى اعتقادش مى‌داند جريان امور بر وفق حكمت و مصلحت حضرت حكيم على الاطلاق است. لذا در زوال نعم صابر، و در اعطاء آن شاكر باشد. | |||
نكته: در لفظ «اذاقه» و «مسّ» تنبيه است بر آنكه آنچه آدمى مى‌يابد در دنيا از نعم و نقم به مثابه نمونه آن چيزى است كه دريابد آن را در آخرت. | |||
ايضا اشعار به آنكه انسان به ادنى چيزى در سركشى و ناسپاسى واقع شود، چه ذوق ادراك طعم، و مسّ مبدأ وصول است. | |||
}} | |||
|-| | |||
روان جاوید= | |||
===تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ «9» وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ «11» | |||
ترجمه | |||
و هر آينه اگر برسانيم انسان را از خود رحمتى پس برداريم آنرا از او همانا او بسى نااميد و ناشكر است | |||
و هر آينه اگر بچشانيم او را نعمتى پس از مضرتى هر آينه ميگويد رفت بديها از من همانا او شادمان و فخر كننده است | |||
مگر آنانكه صبر نمودند و بجا آوردند كارهاى شايسته را آنگروه مر ايشانرا است آمرزش و مزدى بزرگ. | |||
تفسير | |||
دو صفت ممدوحه شكر و صبر بايد در انسان به تربيت دينى و اخلاقى حاصل و ثابت شود و الاطبع انسانى اقتضاء ناشكرى و بى صبرى دارد خصوصا با ضعف اعتقاد بمبدء و معاد لذا اگر احيانا رحمتى از خداوند و اصل به او شود از قبيل وفور نعمت و كمال صحّت و كثرت مال و اولاد و امثال اينها بمجرد آنكه طعم آنها را چشيد و | |||
---- | |||
جلد 3 صفحه 63 | |||
لذّت آن در ذائقه‌اش جاى گرفت در وقتى كه خداوند صلاح او يا جامعه بشر را در انتزاع آن نعمت و قطع آن رحمت دانست و سلب فرمود يكباره نااميد از رحمت خدا شده زبان به ناشكرى و ناسپاسى ميگشايد و كفر باطنى خود را بوجود صانع حكيم عادل در لباس كفران نعم سابقه زائله و لاحقه باقيه اظهار مينمايد در صورتى كه پس گرفتن وديعه و امانت نبايد موجب كدورت و ملالت شود و از اين بيان نكته تعبير از رساندن رحمت به چشاندن بر ارباب ذوق ادبى واضح ميشود و يؤوس كسى را گويند كه عادت آن بر يأس جارى شده باشد و يأس از رحمت الهى يكى از معاصى كبيره است لذا مورد توبيخ و ملامت شده است و اگر انسان مؤمن و عاقل باشد بايد بداند كه افعال خداوند بر وفق مصلحت و حكمت است و ممكن است اگر در اينحال صابر و شاكر باشد صلاح در عود آن نعمت و رحمت به او شود و خداوند ثانيا او را فائز و متنعّم فرمايد لذا هميشه اميدوار بفضل و رحمت الهى است و هيچگاه مأيوس نميشود و نيز انسان اگر بعد از رنجورى و مصيبت و سختى كه در نتيجه اعمال او و اصل به او شده است مشمول نعمت و رحمت الهى شود با كمال فرح و سرور و تكبّر و غرور ميگويد بديها از من زائل شد در صورتى كه بديها وقتى از انسان زائل ميشود كه از گناه پاك شود چون بديهاى دنيوى نمونه ايست از عذاب آخرت و بمنزله آن اوّل وصول عذاب دائم است لذا تعبير از آن بمسّ شده است با آنكه در اينحال بايد شكر نعمت الهى را نمايد كه بلا و محنت و فقر او را مبدّل به صحّت و رفاهيت و دولت نموده است نه با سرور و نشاط گرم شهوترانى و كبر و مباهات شود و تصوّر نمايد كه هميشه به اينحال باقى خواهد بود بلكه در هر حال بايد بگويد اين نيز بگذرد و بداند كه هيچ چيز دنيا دوام و ثبات ندارد نه مصيبت و بلا و محنتش قابل جزع و فزع و بى صبرى است و نه نعمت و دولت و مكنتش در خور نخوت و سرور و دلگرمى است و بايد تسليم بود در برابر قضاء و راضى بود برضاى خدا هر چه آن خسرو كند شيرين بود چنانچه عمل اولياء خدا كه متحلّى بزيور صبر و شكيبائى و اعمال حسنه بودند بر اين رويّه جارى و بر قرار بوده لذا مشمول رحمت و مغفرت الهى گشتند و به اجر بزرگ اخروى كه اقلّ آن بهشت جاويد است فائز آمدند و از افراد انسان ممتاز و مستثنى و از لوازم طبع مبرّى شدند گوارا باد بر ايشان فراغت و رفاهيت و سعادت دنيا و آخرت. | |||
---- | |||
جلد 3 صفحه 64 | |||
}} | |||
|-| | |||
اطیب البیان= | |||
===اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
7 | |||
وَ لَئِن أَذَقناه‌ُ نَعماءَ بَعدَ ضَرّاءَ مَسَّته‌ُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ «10» | |||
و هر آينه اگر باو عنايت كنيم و بچشانيم نعمتهاي خود را بعد از آنكه در شدت و گرفتاري و بليات و مضرات بوده توهّم ميكند که هيچ عيبي و نقصي در او نيست و فرحناك ميشود و افتخار ميكند. | |||
بالجمله جامعه امروزه نوعا مثل كفار زمان نبي صلّي اللّه عليه و آله و سلّم نه نعمت را مستند بخدا ميدانند و نه بلاء و شدت را اگر نعمتي بآنها برسد خوش شانسي و خوش‌بختي ميدانند و موجب كبر و نخوت بر ديگران و فيس و افاده ميشود و در خود عجب و عظمت و خوبي مي‌بينند و اگر بلاء و مرض و فقر متوجه آنها شد مستند بطبيعت و مقتضاي وقت و عيب سايرين که آنها نگذاشتند و جلوگيري كردند بالاخره در خود عيبي نمي‌بيند باصطلاح احدي نميگويد دوغ من ترش است. | |||
وَ لَئِن أَذَقناه‌ُ نَعماءَ بَعدَ ضَرّاءَ عكس آيه قبل که در نعمت بود ببلاء مبتلا شد و اينکه در بلاء بود نعمت باو عنايت شد او مأيوس ميشود و خدا را قادر بر دفع بلاء نميداند و اينکه متكبّر و فرحناك ميشود و عجب ميكند اينکه است حال طبيعت انسان، فقط يك دسته مؤمنين معتقد بخدا و رسول که تمام نعمتها و بلاها را موافق حكمت و صلاح ميدانند و مستند بحق ميدانند در بلا صبر ميكنند و در | |||
جلد 11 - صفحه 17 | |||
نعمت شكر گذارند و اينها بسيار كمند وَ قَلِيل‌ٌ مِن عِبادِي‌َ الشَّكُورُ سبأ آيه 12 لذا ميفرمايد: | |||
}} | |||
|-| | |||
برگزیده تفسیر نمونه= | |||
===برگزیده تفسیر نمونه=== | |||
{{نمایش فشرده تفسیر| | |||
] | |||
(آیه 10)- سومین نقطه ضعف آنها این است که به هنگامی که در ناز و نعمت فرو می‌روند، چنان خودباختگی و غرور و تکبر بر آنها چیره می‌شود که همه چیز را | |||
ج2، ص329 | |||
فراموش می‌کنند، چنانکه قرآن می‌گوید: «و اگر بعد از شدت و رنجی که به او رسیده نعمتهایی به او بچشانیم می‌گوید: مشکلات از من برطرف شد، و دیگر باز نخواهد گشت و غرق شادی و غفلت و فخر فروشی می‌شود» آنچنان که از شکر نعمتهای پروردگار غافل می‌گردد (وَ لَئِنْ أَذَقْناهُ نَعْماءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ). | |||
}} | |||
|-|تسنیم= | |-|تسنیم= | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | |||
*[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]] | *[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]] | ||
}} | |||
|-|</tabber> | |-|</tabber> | ||
