نَادِيَه
از الکتاب
«نَادِى» از مادّه «ندا» (صدا زدن) به معناى مجلس عمومى است، و گاه به مرکز تفریح نیز «نادِىْ» گفته مى شود، چون در آنجا افراد یکدیگر را صدا مى زنند و ندا مى کنند.
بعضى گفته اند: از «ندا» به معناى بخشش گرفته شده، چون در آنجا از یکدیگر پذیرایى مى کنند. «دار النّدوة» که به مجلس مشورتى معروف «قریش» گفته مى شد نیز، از همین معنا گرفته شده. ولى، در سوره «علق» منظور از «نادى» جماعتى است که در آن مجلس جمع مى شوند، یا به تعبیر دیگر، قوم و عشیره و دوستانى است که امثال «ابو جهل» در کارهاى خود، بر نیروى آنها تکیه مى کردند.
