فَکُبّت
«کُبَّت» از مادّه «کبّ» (بر وزن جدّ) در اصل به معناى افکندن چیزى به صورت بر زمین است و بنابراین، ذکر «وُجُوه» (صورت ها) در آیه فوق از باب تأکید است.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
كَبّ (بر وزن فلس) به رو انداختن است به قول راغب «اِسْقاطُ الشَّىْءِ عَلى وَجْهِهِ» [نمل:90]. در الميزان فرموده: نسبت كب بر وجوه مجاز عقلى است منظور اين است كه بر رو در آتش انداخته شود. [ملك:22]. اكباب لازم و متعدى هر دو آمده است گويند: «اَكَبَّ عَلَى الدَّرْسِ» يعنى رو كرد به درس و بدان ملازم شد. «مُكِبّاً عَلى وَجْهِهِ» كسى است كه سربهزير انداخته جلو و چپ و راست خويش را نمىبيند. يعنى: آيا آنكه سر به زير راه مىرود هدايت يافتهتر است يا آنكه راست و بر راه راست راه مىرود؟ آيه بيان حال كافر و مؤمن است كه مؤمن راست راه مىرود و بر راه راست و همه جوانب و مضار و منافع را در نظر مىگيرد بر خلاف كافر... از اين ماده فقط دو كلمه فوق در قرآن يافته است.
