عِلّيّين
از الکتاب
«عِلِّیِّینَ» از مادّه «عُلُوّ» جمع «عِلِّى» (بر وزن ملّى) در اصل، به معناى مکان بالا یا اشخاصى است که در محل بالا مى نشینند، و به ساکنان قسمت هاى مرتفع کوه ها نیز اطلاق شده است، و در اینجا جمعى آن را به معناى «برترین مکان آسمان» یا «برترین مکان بهشت» تفسیر کرده اند. بعضى نیز گفته اند که ذکر آن به صیغه جمع به خاطر تأکید است و به معناى «عُلُوٌّ فِى عُلُوٍّ» یعنى «بلندى در بلندى» مى باشد.
ریشه کلمه
- علو (۷۰ بار)
