ریشه ودد

تکرار در قرآن: ۲۹(بار)

لیست کلمات مشتق شده

در حال بارگیری...

قاموس قرآن

ودّ (به فتح و ضم و كسر اول) وداد، مَوَدَة همه به معنى دوست داشتن است [مريم:96]. تقدير آن «وُدّاً فى قُلُوبِ النَّاس» و يا نظير آن است. اين يك امر طبيعى است هر كه مومن ونيكوكار باشد مردم او را دوست خواهند داشت اگر از روى غرضى اظهار عداوت كنند باز در ته قلب او را تصديق كرده و ارادت خواهند ورزيد. در روايات شيعه و اهل سنت نقل شده كه آيه در باره على ابن ابيطالب «عليه السلام» نازل گرديده است نگارنده گويد: مورد نزول آن بزرگوار است ولى عموم آيه به قوت خود باقى است. شبلنجى در نورالابصار ص 112 از نقاش نقل كرده كه آيه در باره على بن ابيطالب نازل شده است. سبط ابن جوزى در تذكره ص 10 در ذكر فضائل آن حضرت از ابن عباس نقل كرده: «هذَا الْوُّدُجِعَلَهُ اللهُ لِعَلِىٍ «عليه السلام» فى قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ» علامه امينى در جلد 2 الغدير ص 55 و 56 مقدارى از مصادر آن را از كتب اهل سنت نقل كرده است. در مجمع فرموده: در آن اقوالى است از جمله آن مخصوص على «عليه السلام» است كه ابن عباس گفته: مؤمنى نيست مگر آنكه در قلبش محبت آن حضرت است. و از تفسير ابوحمزه از امام باقر «عليه السلام» نقل كرده كه فرمود: «قالَ رَسوُلُ اللهِ لِعَلِىٍ عَلَيْهمَا السَّلامُ:قُلِ اللَّهُمْ اجْعَلْ لى فى قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ وُدّاً» على «عليه السلام» چنان گفت و آيه نازل شد. نظير آن را ابوحمزه از جابربن عبدالله انصارى نيز نقل كرده است. * [روم:21]. خدا ميان شما دوستى و مهربانى گذاشت. مُوادَدَة: دوست داشتن يا دوست داشتن همديگر. [مجادله:22]. نخواهى يافت قومى را كه به خدا و روز آخرت ايمان آورده‏اند، دوست دارند آن كه را كه باخداو رسول دشمنى ورزيده است. وَدوُد: از اسماء حسنى است به معنى دوست دارنده. [هود:90]. ايضا [بروج:14]. آن دو بار بيشتر در قران مجيد نيامده است.

[نوح:23]. وَدّ به فتح اول چنانكه از آيه معلوم مى‏شود نام بتى است ظهور آيه در آن است كه اسماء پنجگانه نام اصنام قوم نوح «عليه السلام» بوده و ربطى به اصنام جاهليت ندارند. راغب گويد: ودّ نام بتى است و علت اين تسميه آن است كه او را دوست مى‏داشتند ويا معتقد بودند كه ميان او و خدا دوستى هست. نگارنده گويد: اين در صورتى است كه «ودّ» عربى بوده باشد. ابن كلبى در كتاب الاصنام بتى در جاهليت بنام ودّ نقل مى‏كند كه در دومةالجندل بوده و پس از انتشار اسلام به دستور رسول خدا«صلى الله عليه واله» منهدم شده (الاصنام ص 55 و 56) نگارنده گويد: اين صنم آن نيست كه در قرآن ذكر شده است و از اينكه بعضى از عربها نام فرزند خويش را عبدوّد مى‏گذاشتند معلوم مى‏شود صنمى بنام ودّ داشته‏اند. والله العالم.

ریشه‌های نزدیک مکانی

کم هم ما من لو ل الذين ب کفر انن لا بين ه اله وله الله ف رحم امن کون فى قد الى ها يوم ى کتب احد سبل ک عمل اهل ان نن قول يا سوء وحد وجد وذر بصر شرک ضلل قرب على هو دهن حمم جعل لن ولى طوف طوع سوى کثر علم سئل عذب احزاب حيى بدو اذ سلح عدو غفر ذو کذب الم اخر الا رسل جرم لم انا دون يسر خبل عرش وثن لسن ا فعل عود شعب حدد غير سواع اخذ عنت اجر رب اتى مجد شهد ليت الو ن ذات ذلک عن

کلمات مشتق شده در قرآن

کلمه	تعداد تکرار در قرآن
يَوَدُّ	۶
وَدَّ	۲
تَوَدُّ	۱
وَدَّتْ‌	۱
وَدُّوا	۴
مَوَدَّةٌ	۱
مَوَدَّةً	۳
تَوَدُّونَ‌	۱
وَدُودٌ	۱
وُدّاً	۱
مَوَدَّةَ	۱
يَوَدُّوا	۱
الْمَوَدَّةَ	۱
يُوَادُّونَ‌	۱
بِالْمَوَدَّةِ	۲
وَدّاً	۱
الْوَدُودُ	۱