رَکِبُوا

آیات شامل این کلمه

ریشه کلمه

• رکب‌ (۱۵ بار)

قاموس قرآن

سوار شدن. [عنكبوت:65]. راغب گويد: ركوب در اصل، بودن انسان است در پشت حيوانى و گاهى به كشنى نشستن اطلاق مى‏شود. جوهرى از ابن سكّيت نقل كرده: راكب فقط بهشتر سوار اطلاق مى‏شود و به اسب سوار و خر سوار فارس گفته مى‏شود. راغب گويد: راكب در عرف مختص به شتر سوار است. ركب جمع راكب است در اقرب شتر سواران گفته [انفال:42]. و آنها در كناره دور وادى بودند و سواران پائين‏تر از شما بودند مراد از ركب كاروان ابوسفيان لعين است و شايد بواسطه شتر سوار بودن ركب گفته شده. رُكبان نيز جمع راكب است [بقره:239]. اگر ترسيديد، نماز بخوانيد در حالى كه پياده يا سوارها هستيد. ركاب (بكسر ر) در اقرب گويد: ركاب شتر مفرد آن راحله است. [حشر:6]. مراد از ركاب در آيه شتر است يعنى بر آن اسبى و شترى نتاختيد. ركوب (به فتح ر) مبالغه و شتر سوارى و به معنى مركوب است (اقرب) [يس:72]. ركوب در آيه به معنى مركوب است يعنى: چهار پايان را براى آنها رام كرديم مركوبشان از آنهاست و از آنها مى‏خورند. * [كهف:71]. ركوب در آيه در سوار شدن به كشتى به كار رفته ايضاًدر [هود:42]. و آيات ديگر. * [انفطار:8]. تركيب، گذاشتن اجزاء شيى‏ء بعضى بر بعضى است. صورت و شكل ظاهرى انسان در اثر بودن بعضى از اعضاء بر بعضى است. * [انعام:99]. دانه هائى كه بعضى بر بالاى بعضى است. * [انشقاق:19]. از حالى به حالى مى‏افتيد و از درجه‏اى به درجه‏اى بالا مى‏رود. ظاهراً مراد اطوار حيات و مرگ و بعث است. مثل [بقره:28].

کلمات نزدیک مکانی

فَإِذَا فِي يَعْلَمُون کَانُوا الْفُلْک لَو دَعَوُا الْحَيَوَان اللّه لَهِي مُخْلِصِين الْآخِرَة لَه الدّار الدّين فَلَمّا نَجّاهُم

تکرار در هر سال نزول

در حال بارگیری...