روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۷۸

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن محمد بن جمهور قال حدثنا يونس عن حماد بن عثمان عن الفضيل بن يسار عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَصَبَ‏ عَلِيّاً ع‏ عَلَماً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ فَمَنْ عَرَفَهُ‏ كَانَ مُؤْمِناً وَ مَنْ أَنْكَرَهُ‏ كَانَ كَافِراً وَ مَنْ جَهِلَهُ‏ كَانَ ضَالاًّ وَ مَنْ نَصَبَ مَعَهُ شَيْئاً كَانَ مُشْرِكاً وَ مَنْ جَاءَ بِوَلاَيَتِهِ‏ دَخَلَ‏ اَلْجَنَّةَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۲۴۷

امام باقر (ع) فرمود: به راستى خدا عز و جل على (ع) را نشانه‏اى ميان خود و خلقش گماشته، هر كه او را بشناسد مؤمن است و هر كه او را منكر باشد كافر است و هر كه به او نادان ماند گمراه است و هر كه با او ديگرى را به امامت منصوب داند مشرك است و هر كه به ولايت او در آيد به بهشت رود

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۲۰

امام باقر عليه السلام فرمود: همانا خداى عز و جل على عليه السلام را نشانه‏اى ميان خود و مخلوقش گماشت، هر كه او را شناسد مؤمن است، و هر كه انكارش كند كافر است و هر كه او را نشناسد گمراهست و هر كه ديگرى را همراه او گمارد مشركست، و هر كه با ولايت او آيد ببهشت در آيد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۵۰۵

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از محمد بن جمهور روايت كرده است كه گفت: حديث كرد ما را يونس، از حمّاد بن عثمان، از فُضيل بن يسار، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «خداى عزّوجلّ على عليه السلام را نصب كرد كه نشانه‏اى باشد در ميانه آن جناب و آفريدگانش. پس، هر كه او را بشناسد، مؤمن است و هر كه او را انكار كند، كافر است، و هر كه او را نشناسد بى آن‏كه اقرار و انكارى داشته باشد، گمراه است، و هر كه با او چيزى را نصب كند در باب ولايت، مشرك است، و هر كه بيايد در روز قيامت با ولايت آن حضرت، داخل بهشت مى‏شود».