۱۳٬۸۰۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۲۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←صفات مؤمنين: تواضع و فروتنى ، و برخورد سالم درمقابل برخورد زشت و لغو جاهلان با ايشان
| خط ۲۵۶: | خط ۲۵۶: | ||
<span id='link221'><span> | <span id='link221'><span> | ||
==صفات | ==بیان شماری از صفات مهم بندگان خدای رحمان== | ||
«'''وَ عِبَادُ الرَّحْمَانِ الَّذِينَ يَمْشونَ عَلى الاَرْضِ هَوْناً وَ إِذَا خَاطبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سلَاماً'''»: | «'''وَ عِبَادُ الرَّحْمَانِ الَّذِينَ يَمْشونَ عَلى الاَرْضِ هَوْناً وَ إِذَا خَاطبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سلَاماً'''»: | ||
بعد از | بعد از آن كه در آيه قبلى، استكبار و خودخواهى كفار بر خداى سبحان و اهانتشان نسبت به اسم «كريم» و «رحمان» را ذكر كرد، در اين آيه، در مقابل آن، رفتار مؤمنان را ذكر مى كند كه نه تنها به اسم «رحمان» اهانت نمى كند، بلكه خود را بنده رحمان مى دانند. همان رحمانى كه كفار از لفظ آن گريزان بودند و نفرت داشتند. | ||
در اين | در اين آيه، دو صفت از صفات ستوده مؤمنان را ذكر كرده. | ||
اول اين كه: «الَّذِينَ يَمشُونَ عَلَى الأرضِ هَوناً: مؤمنان، كسانى هستند كه روى زمين، با وقار و فروتنى راه مى روند». و «هَون»، به طورى كه راغب گفته، به معناى تذلّل و تواضع است. بنابراين، به نظر مى رسد كه مقصود از راه رفتن در زمين نيز، كنايه از زندگى كردنشان در بين مردم و معاشرتشان با آنان باشد. | |||
صفت دومى كه براى | پس مؤمنان، هم نسبت به خداى تعالى، تواضع و تذلل دارند و هم نسبت به مردم چنين اند. چون تواضع آنان مصنوعى نيست. واقعا در اعماق دل، افتادگى و تواضع دارند و چون چنين اند، ناگزير، نه نسبت به خدا استكبار مى ورزند، و نه در زندگى مى خواهند كه بر ديگران استعلاء كنند و بدون حق، ديگران را پائين تر از خود بدانند، و هرگز براى به دست آوردن عزّت موهومى كه در دشمنان خدا مى بينند، در برابر آنان خضوع و اظهار ذلت نمى كنند. | ||
پس خضوع و تذلّل شان، در برابر مؤمنان است، نه كفار و دشمنان خدا. البته اين در صورتى است كه به گفته راغب، كلمۀ «هَون»، به معناى «تذلّل» باشد. و اما اگر آن را به معناى رفق و مدارا بدانيم، معناى آيه اين مى شود كه: مؤمنان، در راه رفتنشان، تكبر و تبختر ندارند. | |||
صفت دومى كه براى مؤمنان آورده، اين است كه: چون از جاهلان حركات زشتى مشاهده مى كنند و يا سخنانى زشت و ناشى از جهل مى شنوند، پاسخى سالم مى دهند، و به سخنى سالم و خالى از لغو و گناه جواب مى گويند. | |||
شاهد اين كه كلمۀ «سلام»، به اين معنا است، آيه: «لَا يَسمَعُونَ فِيهَا لَغواً وَ لَا تَأثِيماً إلّا قِيلاً سَلَاماً سَلَاماً» مى باشد. پس حاصل و برگشت معناى اين كلمه، به اين است كه: بندگان رحمان، جهل جاهلان را با جهل مقابله نمى كنند. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۳۳۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۳۳۲ </center> | ||
و اين صفت | و اين صفت، صفت «عباد رحمان» در روز است، كه در ميان مردم اند و اما صفت آنان در شب، همان است كه آيه بعدى بيان نموده، مى فرمايد: | ||
