البقرة ١٨٤
| کپی متن آیه |
|---|
| أَيَّاماً مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْکِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ |
ترجمه
| البقرة ١٨٣ | آیه ١٨٤ | البقرة ١٨٥ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«أَیَّاماً مَّعْدُودَاتٍ»: روزهای اندک. روزهای معیّن. واژه (أَیَّاماً) منصوب است چون ظرف یا مفعول فعل محذوف (صُومُوا) است. واژه (مَعْدُودَاتٍ) صفت است. «عِدَّةٌ»: مبتدا است و خبر آن (عَلَیْهِ) محذوف است. تقدیر آن چنین است: عَلَیْهِ عِدَّةٌ ... «أُخَرَ»: جمع أُخْری، دیگر. «یُطِیقُونَهُ»: با رنج و مشقّت می‌توانند آن را بگیرند. از قبیل پیران، زنان حامله و شیرده، کارگرانی که مجبور به انجام کارهای سخت و طاقت‌فرسایند. «فِدْیَةٌ»: دادن یک وعده غذا از خوراک متوسّط خانواده خود به فقراء. این واژه مبتدا است و خبر آن (عَلَی الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ) می‌باشد. «طَعَامُ»: خوراک. بدل از (فِدْیَة) است. «تَطَوَّعَ خَیْراً»: کار نیکو پیشه کرد. یعنی بر مقدار فدیه افزود، و یا بیش از یکی را طعام داد، و یا این که هم روزه گرفت و هم فدیه داد. «وَ أَن تَصُومُوا خَیْرٌ لَّکُمْ»: اگر روزه بگیرید برای شما بهتر از دادن فدیه است. واژه (خَیْرٌ) خبر است و (أَن تَصُومُوا) محلاً مرفوع، مبتدا است.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
نزول
محل نزول:
این آیه در مدینه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. [۱]
شأن نزول:[۲]
محمد بن مسلم از امام صادق|امام جعفرصادق عليه‌السلام روايت كند كه اين قسمت از آيه «فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ» هنگامى نازل شد كه رسول خدا صلى الله عليه و آله در ماه رمضان به كراع الغميم بضمّ كاف كه در ۱۷. ميلى مدينه واقع است به سفر رفته بودند و پس از بجاى آوردن نماز صبح آب از براى آشاميدن خواستند و دستور دادند كه همراهان نيز افطار نمايند.
صحابه كه همراه پيامبر بودند، گفتند: يا رسول الله اجازه بفرمائيد روزه بگيريم. فرمود: هر كس كه بخواهد روزه بگيرد از عاصيان شمرده شود، سپس اضافه نموده و گويد كه پيامبر در مسافرت به هيچ وجه نه روزه واجب مى گرفت و نه روزه مستحب.[۳]
از مجاهد روايت كنند كه اين قسمت از آيه «وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ» درباره مولاى قيس بن السائب نازل گرديده كه روزه خود را شكست و بابت هر روز مسكينى را اطعام نمود.[۴]
تفسیر
- آيات ۱۸۵ - ۱۸۳ ، سوره بقره
- ويژگيهاى بيانى آيات تشريع روزه
- كلماتى در آيه وجوب روزه كه مفاد آن تسهيل امر روزه براى مؤ منين است
- مقايسه اى بين سياق آيات روزه با آيات قصاص و وصيت
- ويژگيهاى تعبير به ((يا ايها الذين آمنوا))
- معناى لغوى ((صيام )) و ((صوم )) و منظور از ((الذين من قبلكم )) در آيه شريفه
- روزه در اديان و اقوام ديگر، در بيان فلسفه و حكمت عمده روزه در اسلام
- هدف از تشريح روزه در اسلام
- بيان فايده روزه و اينكه نفع آن عايد خود انسان مى شود
- گفتار بعضى از مفسرين عامه در باره ((اياما معدودات )) و رد آن
- استحباب روزه در روز عاشورا از بدعت هاى ابداعى بنى اميه است
- روزه بر مريض و مسافر واجب نيست
- روزه بر مسافر و مريض حرام است ، نه مباح
- بيان عدم وقوع نسخ در آيات روزه و رد قائلين به وقوع نسخ در اين آيات
- چكيده سخن در رد كسانى كه قائل به وقوع نسخ در آيات روزه شده اند
- معناى كلمه ((تطوع )) و موارد استعمال آن
- مراد از جمله ((وان تصوموا خير لكم ))
- اشكالاتى بر كسانى كه ، ان تصوموا خير لكم ، را بمعنى استحباب روزه بر مريض و مسافر دانسته اند
- فرق بين ((انزل )) و ((تنزيل )) و اشاره به وجه تسميه
- نزول قرآن در ماه رمضان و نقد و بررسى اقوال مختلف درباره تدريجى يا دفعى بودن نزول آن
- رد گفتار كسانى كه آيه را حمل كرده اند بر نزول جزئى از قرآن در ماه رمضان
- آيات ديگرى از قرآن كه دلالت مى كند قرآن ابتدا دفعى و سپس تدريجى نازل شده است
- چكيده سخن در آنچه كه حاصل تدبر در آيات قرآنى است
- گفتار بعضى از اهل بحث در توجيه نزول قرآن در ماه رمضان
- آياتى كه دلالت مى كند پيامبر(ص ) قبل از بعثت ، هم نبى بوده و هم نماز مى خوانده است
- مورد استعمال كلمه ((ناس ))
- بحث روايتى (شامل رواياتى در ذيل آيات روزه و نزول قرآن )
- مراد از حديث قدسى : روزه فقط براى من است و من جزاى آن هستم
- رواياتى از امام صادق (ع ) در ذيل آيه ((اكتب عليكم الصيام ))
- چند روايت در باره معناى ((قرآن ))، ((فرقان )) و ((كتاب ))
- رواياتى در ذيل آيه : فمن شهد منكم ، و حكم روزه ماه رمضان براى مسافر و مريض
- دو روايت از امام صادق (ع ) در باره تكبير عيد فطر و حكم شرعى آن
- رواياتى در باره نزول قرآن در ماه رمضان و شب قدر
- گفتار ابن عباس درباره ماه رمضان وليله مباركه و بررسى گفتار او
تفسیر نور (محسن قرائتی)
«184» أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ
چند روزى معدود (روزه بر شما مقرّر شده است)، ولى هر كس از شما بيمار يا در سفر باشد، پس (به همان) تعداد از روزهاى ديگر (را روزه بگيرد) و بر كسانى كه طاقت روزه ندارند (همچون بيماران مزمن و پيرمردان و پيرزنان)، لازم است كفّاره‌اى بدهند، مسكينى را اطعام كنند. و هر كس به ميل خود بيشتر نيكى كند (وبيش از مقدار واجب، طعام بدهد)، براى او بهتر است، ولى اگر (آثار روزه را) بدانيد، (مى‌فهميد كه) روزه گرفتن، برايتان بهتر است. (و هرگز به روزه‌خوارى معذوران، غبطه نمى‌خورديد.)
نکته ها
يكى از معانى باب افعال در زبان عربى، سلب است. مثلًا كلمه «عُجْمه» به معناى گنگى است، وقتى به باب افعال مى‌رود و «اعجام» مى‌شود، به معناى از بين بردن گنگى است. در اين آيه نيز كلمه «يُطِيقُونَهُ» به معناى سلب طاقت و توان است.
تسليم فرمان خدا بودن، ارزش است. اگر دستور روزه گرفتن داد، بايد روزه گرفت و اگر حكم به افطار كرد، بايد روزه را شكست.
در مجمع‌البيان آمده است: گروهى از اصحاب پيامبر حتّى در حال سفر روزه گرفته و مايل نبودند كه روزه خود را بشكنند. رسول اكرم صلى الله عليه و آله آنان را گناهكار خواندند. امام صادق عليه السلام فرمود: اگر كسى در سفر روزه بگيرد، من بر جنازه‌ى او نماز نمى‌گزارم.
در تفسير قرطبى نيز آمده كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله در سفر از مدينه به مكّه در ماه رمضان، آب خواستند، آنگاه ظرف آب را بر سر دست گرفتند تا مردم ببينند و سپس از آب ميل فرمودند.
به هر حال اگر مسافر يا مريضى روزه گرفت، روزه‌اش باطل و بايد قضاى آنرا به جا آورد. «1»
«1». تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 164.
جلد 1 - صفحه 284
امام صادق عليه السلام فرمودند: حتّى اگر مادرى نسبت به شير كودك يا جنين نگرانى داشت، بايد روزه خود را افطار نمايد و اين نشانه‌ى رأفت خداوند است. «1»
پیام ها
1- اسلام براى هر فرد در هر شرايطى، قانون مناسب دارد. در اين آيه، حكم مسافران، بيماران و سالمندان بيان شده است. «فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ»
2- شرايط نبايد فلسفه كلّى حكم و آثار و منافع آنرا تماماً از بين ببرد. اگر انسان مريض يا مسافر در شرايطى نمى‌تواند روزه بگيرد، بايد در ايام ديگرى قضا كند تا از منافع روزه برخوردار شود. «فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ»
3- قصد سفر، به تنهايى مانع روزه نيست، در سفر بودن لازم است. «عَلى سَفَرٍ»
4- قضاى روزه، زمان خاصّى ندارد. «فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ»
5- توانايى، شرط تكليف است. «عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ»
6- تغذيه‌ى فقرا، در متن احكام جاسازى شده است. «طَعامُ مِسْكِينٍ»
7- عباداتى سبب رشد و قرب بيشتر است كه با علاقه و رغبت باشد. «فَمَنْ تَطَوَّعَ»
8- دستورات الهى بگونه‌اى است كه حداقل را بر همه واجب كرده است و بيش از آن را به اختيار انسان مى‌گذارد. در اين آيه سير كردن يك گرسنه واجب، ولى بيش از آن به عنوان عمل مستحبّى در اختيار خود انسان است. «فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ»
9- انجام دستورات خداوند، آثار خوبى دارد كه به خود انسان باز مى‌گردد نه خدا.
«أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ»
«1». تفسير برهان، ج 1، ص 182.
تفسير نور(10جلدى)، ج1، ص: 285
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (184)
أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ: روزه واجب شد روزى چند شمرده شده، يعنى موقت به عدد معلوم. مراد روزه ماه مبارك رمضان است كه سى روز يا بيست و نه روز باشد.
فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً: پس هر كه باشد از شما كه مكلفيد، مريض كه نتواند يا به سبب روزه مرضش زياد شود در كيفيت و كميّت، أَوْ عَلى سَفَرٍ: يا بر سفرى باشد كه در آن قصر بايد كرد، فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ: پس بر او باشد به شماره روزهائى كه در مرض يا سفر افطار كرده از روزهاى ديگر كه بايد قضا كند. وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ: و بر آنانكه طاقت دارند روزه را لكن عارض شده آنها را آنچه را در عرف مرض نگويند و عاجز از روزه هستند، فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ: فديه دادن است اطعام فقير بى‌چيز هر روزى يك مدّ طعام، و اين اشخاص مانند زن حامله و زن بچه شيرده و پيرمرد و پيرزن كه در كتب فقه با شرايط عنوان شده. فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً: پس هر كه زياد كند به تبرّع خود خير را و زياده از مقدار فديه يا بيشتر از يك فقير اطعام كند يا جمع كند ميان اطعام و صيام، فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ:
پس آن تبرع بهتر است براى او به سبب زيادتى اجر و ثواب. وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ: و روزه داشتن خير است براى شما، إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ: اگر هستيد كه بدانيد فضيلت روزه را و خواصى را كه خداوند حكيم در آن مقرر
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 335
فرموده، هر آينه روزه را اختيار مى‌كنيد.
تبصره: روزه با معرفت از اقوى مكملات نفس ناطقه و موجب ارتقاء است از حضيض حظوظ نفس بهيميه به اوج تشبّه به ملائكه روحانيه، بلكه تشبّه به صفات الهى است؛ و لذا فرمود حضرت نبوى صلّى اللّه عليه و آله و سلّم تخلّفوا باخلاق اللّه و احاديث بسيار در فضيلت روزه وارد شده.
1- فرمود حضرت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم هر كه روزه بدارد روزى را تبرعا، داخل فرمايد خدا او را در بهشت. «1» 2- فرمود: موكل فرمايد خدا ملائكه را به دعاى روزه‌داران. «2» 3- فرمود: دعاى روزه‌دار در وقت افطار مستجاب است. «3» 4- فرمود: بدرستى كه در بهشت درى است بنام ريان، داخل نشوند از آن در مگر روزه‌داران. وقتى آخر آنها داخل شود بسته شود آن در. «4» 5- فرمود: خواب روزه‌دار عبادت، و نفس زدن او تسبيح است. «5» 6- فرمود حضرت صادق عليه السّلام: هر كه روزه دارد در گرما، پس برسد او را تشنگى، موكل فرمايد خدا به او هزار ملك را مسح كنند روى او را و بشارت دهند او را تا افطار كند، خداوند عز و جل فرمايد: چقدر طيب است بو و روحانيت تو، اى ملائكه من شاهد باشيد كه او را آمرزيدم. «6» تنبيه؛ بزرگان فرموده‌اند روزه سه درجه است:
1- روزه عموم، پس آن نگهداشتن شكم و فرج است از مفطرات معهوده.
2- روزه خصوص، و آن نگهدارى چشم و گوش و زبان و دست و پا و ساير جوارح است از گناهان، چنانكه حضرت صادق عليه السّلام فرمايد:
«1» جامع احاديث الشيعه، جلد 9، صفحه 379، حديث اوّل و دوّم.
«2» جامع احاديث الشيعه، جلد 9، صفحه 101، حديث 32.
«3» مدرك پيشين، صفحه 264، حديث 13 و 14 و 15.
«4» جامع احاديث الشيعه، جلد 9، باب اول، صفحه 96، حديث 16.
«5» همان مدرك، صفحه 100، حديث 29.
«6» جامع احاديث الشيعه، جلد 9، صفحه 382، حديث 19.
تفسير اثنا عشرى، ج1، ص: 336
اذا صمت فليصم سمعك و بصرك و فرجك و لسانك (الخ) 3- روزه اخص الخالص، و آن نگهدارى قلب است از تمام ما سوى اللّه و احتراز دل از افكار دنيويه و شواغل دنيه كه از توجه به حق بازدارد.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (184)
ترجمه
روزهاى شمرده شده پس هر كه باشد از شما بيمار يا بر سفرى پس عده‌ئى از روزهاى ديگر و بر آنانكه طاقت دارند آنرا فدا است طعام درماندئى پس هر كه زياد كند خير را پس آن بهتر است از براى او و آنكه روزه داريد بهتر است از براى شما اگر باشيد كه بدانيد..
تفسير
گفته شده است ايام معدودات يعنى روزهاى كمى چون كم شمرده ميشود و زياد بيشمار است يا آنكه مراد موقت بودن بعدد معلوم است پس هر كس مريض باشد بمرضى كه روزه براى او مضر باشد يا مشكل باشد چنانچه دلالت دارد بر آن كلام خداوند كه فرموده است اراده نميكند از شما مشكل را يا آنكه بر سفر مستقر باشد يعنى مسافر باشد پس بر عهده او عده از ايام ديگر است و بر آنانكه طاقت دارند روزه را اگر افطار كردند طعام مسكين است و در جوامع از حضرت باقر (ع) طعام مساكين نقل نموده و در مجمع فديه مضاف بطعام نقل شده است گفته‌اند در صدر اسلام چون هنوز مردم عادت بروزه نكرده بودند حكم تخيير بين روزه و فديه بوده است از براى هر روز نصف صاع كه تقريبا نيم من تبريز است بعد نسخ شده است بقول خداوند تعالى فمن شهد منكم الشهر فليصمه و از حضرت صادق (ع) روايت شده است كه معنى آيه آنستكه بر آنانكه طاقت دارند روزه را لكن عارض شده است بر آنها تشنگى يا پيرى يا امثال اينها فديه است از براى هر روزى يك مد كه تقريبا يك چارك است از طعام و در كافى نيز از آن حضرت روايت شده است كه سؤال نمودند از حكم پيرمرد كه ضعيف شده و قوه روزه ندارد فرمود از هر روز بمقدار طعام مسكين تصدق دهد و در بعضى روايات از براى آنانكه مخيرند بين روزه و فديه بزن شيرده كه بترسد بولد خود و شيخ كبير مثال آورده شده است و در بعضى از مقامات بحامل مقرب و مرضعه كم شير مثال زده‌اند و بنظر حقير تمام اينها از قبيل بيان مصداق است و ملاك آنستكه بحد عسر و حرج برسد اگرچه مضر نباشد كه اگر مضر شد حرام است و اگر مضر نشد ولى دشوار شد بحديكه عادة تحمل نتوان نمود روزه بهتر است ولى جائز است افطار نمايد و در عوض مسكينى
جلد 1 صفحه 226
را اطعام كند خلاصه آنكه چون حكم مريض و مسافر قبلا ذكر شده بود كه بايد افطار كنند و قضاى آنرا بجا آورند و مرضى دو قسمند بعضى از آنها روزه داشتن براى ايشان مضر است و آنها آنانند كه طاقت روزه را ندارند و بعضى از آنها براى ايشان مضر نيست ولى دشوار است و آنها آنانند كه طاقت روزه را دارند باين مناسبت خداوند حكم كليه اشخاصيرا كه روزه براى آنها دشوار است ولى طاقت دارند بيان فرموده كه ميتوانند فديه بدهند و افطار كنند ولى روزه اصلح است بحال آنها و اين بيان حل اين قسمت از آيه است كه با ظاهر كلام الهى و اخبار ائمه اطهار وفق دارد و خالى از خلل و تكلف و مناسب با صدر و ذيل آيه شريفه است ولى فيض و غيره از مفسرين در اين مقام خود را بزحمت انداخته‌اند و توجيهاتى نموده‌اند كه مخالف با ظاهر آيه شريفه و داراى تكلف است و اينكه فرموده‌اند فرق است بين وسع و طاقت و تكليف بقدر وسع است نه طاقت صحيح است وسع دون طاقت است پس اگر شخص وسع داشته باشد طاقت هم دارد ولى عكس كليت ندارد ممكن است طاقت داشته باشد و وسع نداشته باشد چنانچه مفروض در آيه شريفه است پس طاقت اعم از وسع است و نميتوان موضوع اعم را حمل براخص نمود مگر بضميمه بيان حقير كه سبق ذكر حكم مريض قرينه مقاميه باشد و نفى عسر و اراده يسر كه از آيه بعد استفاده ميشود هم مؤكد اينمعنى است و ظاهر آنستكه تمام احكاميكه بلحاظ عسر و حرج نفى شده است از اين قبيل است كه بنحو رخصت است نه عزيمت و بدانكه روزه در سفر حرام است و باطل باعلم بحكم و اخبار كثيره دلالت بر آن دارد مگر در چند مورد كه فقها رضوان اللّه عليهم بيان فرموده‌اند و بر مريض هم اگر مضر باشد حرام است بمقتضاى ظاهر آيه شريفه و ادله حرمت اضرار بنفس و وجوب حفظ آن ولى اگر مضر نباشد لكن موجب مشقت باشد جائز است ولى بايد كفاره بدهد چنانچه شيخ و شيخه و حامل و مرضعه و عطشان بتفصيليكه در كتب فقهيه ذكر شده است اگر افطار نمايند بايد يك چارك گندم كفاره بدهند چنانچه عياشى از ابو بصير در تفسير اين آيه نقل نموده است كه مراد شيخ كبير غير مستطيع و مريض است و مسلم است كه مرض اگر مضر باشد فديه ندارد پس مراد مريض متكلف است و از ابن عباس و غيره يطيقونه و يطوقونه نقل قرائت شده است و اينها همه از مؤيدات بيان سابق است زيرا تكلف بنابراين مأخوذ در معنى است پس كسيكه زياد نمود در مقدار
جلد 1 صفحه 227
فديه خير است از براى او و يطوع مانند آيه حج نيز قرائت شده است و آنكه روزه بداريد اى كسانيكه طاقت داريد بهتر است از براى شما از فديه دادن و زياد نمودن بر مقدار آن اگر بدانيد فضائل روزه را يا آنكه اگر از اهل دانش بوديد ميدانستيد فوائد روزه را بدان ايعزيز كه فوائد روزه علاوه بر ثواب آخرت كه خداوند جزاى آن را بخود واگذار فرموده در دنيا هم زياد است زيرا كه منشأ امراض معده است و بهترين معالجات امساك است زيرا هر دوائى كه نافع باشد نوعا ضررهائى هم دارد چنانچه در اخبار اشاره بآن شده است ولى امساك ضررى ندارد و تصور نشود كه موجب ضعف مزاج است زيرا قوت در سلامتى است و ضعف از مرض حاصل ميشود و امساك موجب صحت است و اغلب امراض از امتلاء معده است و اگر كسى در ماه سه روز روزه بگيرد علاوه بر آنكه بمستحب مؤكدى عمل نموده و وارد شده است كه معادل است ثوابش با روزه دهر و كينه و خشم و غش و تيرگى دل را ميبرد از امراض هم مصون خواهد بود و بهتر آنستكه روز پنجشنبه اول هر ماه و پنجشنبه آخر ماه و اول چهارشنبه دهه دوم هر ماه را روزه بگيرد و مستحب است اگر ترك شد قضا كند و اگر عاجز شد تصدق دهد از هر روز يك چارك گندم يا تقريبا يازده شاهى و مرحوم سيد در كتاب عروة الوثقى فرموده اگر نبود در روزه مگر ارتقاء از حضيض حظوظ نفس بهيميه بسوى ذروه تشبه بملائكه روحانيه هر آينه كافى بود او را در فضل و منقبت و شرف فرج و كلو فرج و كلو كرده ترا دنك و دلو هر كه از اين دو بگذرد باشد كل او باشد كل او.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
أَيّاماً مَعدُودات‌ٍ فَمَن كانَ مِنكُم مَرِيضاً أَو عَلي سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِن أَيّام‌ٍ أُخَرَ وَ عَلَي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِديَةٌ طَعامُ مِسكِين‌ٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيراً فَهُوَ خَيرٌ لَهُ وَ أَن تَصُومُوا خَيرٌ لَكُم إِن كُنتُم تَعلَمُون‌َ (184)
( «واجب شد روزه بر شما» در روزهايي چند پس كسي که از شما بيمار يا بر سفري باشد بايد تعدادي از روزهاي ديگر را روزه بگيرد و بر كساني که نتوانند روزه بگيرند در عوض طعام دادن مسكيني است و هر که از روي طاعت خوبي را بجاي آورد براي او بهتر است، و روزه گرفتن براي شما بهتر است اگر ميدانستيد)
جلد 2 - صفحه 328
اينکه آيه و آيه بعد كمال ارتباط را با آيه قبل دارند و واضح است که دفعة واحدة نازل شده است و مبين و شارح آيه قبل ميباشند كان‌ّ فرموده كتب عليكم الصيام اياما معدودات هي شهر رمضان أَيّاماً مَعدُودات‌ٍ ظرف است براي «الصيام» يعني روزه در روزهايي چند براي شما واجب شد و مراد از ايام معدودات ماه رمضان است و تعبير بايام معدودات شايد براي اينکه باشد که چون ماه مبارك رمضان گاهي سي روز و گاهي بيست و نه روز است از اينجهت عدد ايام تعيين نشده، و ممكن است كنايه از قلّت باشد چنانچه در آيه ديگر از قول يهود ميفرمايد لَن تَمَسَّنَا النّارُ إِلّا أَيّاماً مَعدُودَةً يعني يك ماه روزه چندان زياد نيست که موجب كلفت و زحمت باشد بلكه مدت كمي است ولي اجر آن بسيار و قول بعضي از مفسرين که اياما معدودات را ظرف براي كَما كُتِب‌َ عَلَي الَّذِينَ مِن قَبلِكُم دانسته‌اند و گفته‌اند مراد بايام معدودات سه روز از هر ماهي است که قبل از وجوب ماه رمضان واجب بوده و بوجوب روزه ماه رمضان نسخ شده، قول بدون مدرك و سند است و قابل ارزش نيست.
فَمَن كانَ مِنكُم مَرِيضاً مراد مرضي است که روزه براي آن ضرر داشته باشد به اينكه موجب ازدياد مرض يا سختي آن يا طول علاج آن گردد در اينصورت روزه براي او واجب نيست بلكه حرام است چنانچه از خود آيه استفاده ميشود زيرا معين ميكند که عده از روزهاي ديگر غير از شهر رمضان روزه بگيرد و اخبار هم بر اينکه معني ناطق است، بنا بر اينکه قول به اينكه مريض مخير است بين اينكه افطار كند و يا روزه بگيرد و آيه در مقام ترخيص است فاسد ميباشد و حدّ مرض را بايد خود مكلف تشخيص دهد و ميزان قول طبيب نيست چنانچه صريح اخبار است، در برهان از ابي بصير روايت ميكند که از حضرت
جلد 2 - صفحه 329
صادق عليه السّلام از حدّ مرضي که بايد روزه با آن افطار نمود سؤال ميكند حضرت ميفرمايد «
هو مؤتمن عليه مفوّض اليه فان وجد ضعفا فليفطر و ان وجد قوّة فليصم، کان المريض علي ما کان
» و در تشخيص ضرر علم لازم نيست بلكه ظن‌ّ بضرر و احتمالي که منشأ خوف گردد و عقلايي باشد كافي است بلي احتمالات ضعيفه که بعضي براي خود عذر قرار ميدهند كافي نيست أَو عَلي سَفَرٍ مراد سفري است که موجب قصر نماز ميشود اما مسافري که نمازش تمام است مانند اينكه سفر معصيت باشد يا شغلش مسافرت باشد يا كثير السفر باشد يا كمتر از حدّ سفر برود بايد روزه بگيرد و حكم سفر نيز مانند مرض است که روزه گرفتن در آن حرام است مگر در موارد خاصه که استثناء شده و اگر روزه بگيرد بنا بر مذهب اماميه و نص اخبار و ظاهر آيه شريفه باطل است چنانچه در مجمع از حضرت رسالت صلّي اللّه عليه و آله و سلّم روايت كرده که فرمود:
1» الصائم في السفر كالمفطر في الحضر»«
«
و نيز از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده که فرمود «
2» الصائم في شهر رمضان في السفر كالمفطر فيه في الحضر»«
و نيز از آن حضرت روايت شده که فرمود «
3» لو ان‌ّ رجلا مات صائما في السفر لما صليت عليه»«
و غير اينها، و مذهب عامه که گفتند مسافر مخير است بين اينكه روزه بدارد و قضا بر او نيست و افطار كند و قضاي آن را بجاي آورد بظاهر آيه و نص اخبار مردود است و در كافي و برهان از حضرت زين العابدين عليه السّلام روايت كرده که فرمود «
فاما صوم السفر و المرض فان‌ّ العامة اختلفت في ذلک فقال قوم يصوم و قال آخرون لا يصوم و قال قوم ان شاء صام و ان شاء افطر و امّا نحن فنقول يفطر في الحالين جميعا فان صام في السفر او في حال المرض فعليه القضاء فان‌ّ اللّه عز و جل يقول فَمَن كانَ مِنكُم مَرِيضاً أَو عَلي سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِن أَيّام‌ٍ أُخَرَ
1- وسائل باب صوم
2- وسائل باب صوم
[.....]
3- وسائل باب صوم
جلد 2 - صفحه 330
الله‌فَعِدَّةٌ مِن أَيّام‌ٍ أُخَرَ}
يعني روزهاي ديگر غير از ماه رمضان بايد قضاء آن را بجاي آورد و آن ايام از ماه شوال تا ماه شعبان است باستثناء روز عيد فطر واضحي که هر موقع خواست قضاء كند ولي جايز نيست از اينکه سال تأخير بيندازد مگر اينكه معذور باشد و اگر تأخير انداخت علاوه بر قضا كفاره که اطعام مدّي از طعام است نيز دارد.
وَ عَلَي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِديَةٌ طَعامُ مِسكِين‌ٍ طاقت بمعني توانايي و قوه و اطاقه بمعني اعمال قوة و صرف تمام طاقت است که لازمه آن بزحمت و مشقت و اعمال تمام طاقت ميتوانند روزه بگيرند ميتوانند بجاي هر روز يك مد از طعام بمسكين بدهند و بالجمله آيه مكلفين را بسه دسته تقسيم نموده:
دسته اول كساني که حاضر و سالمند و روزه گرفتن براي آنان مشقت زياد ندارد اينان واجب است روزه بگيرند. دسته دوم كساني که مريض و يا مسافرند، اينان واجب است افطار كنند. و دسته سوم كساني که روزه براي آنها ضرر ندارد ولي مشقت شديد دارد مخير هستند در روزه و فديه که عوض هر روزي يك مدّ از طعام بدهند و در اخبار به شيخ كبير و ذي العطاش مثال زده و در بعضي اخبار بزني که بر اولادش خوف دارد، و معلوم است که اينها همه از باب مثال و ذكر مصداق است نه اينكه منحصر باينها باشد بلكه هر که روزه براي او مشقت شديد دارد ولي ميتواند بگيرد و ضرري براي او ندارد مرخص و مخير است بين اينكه تحمّل مشقت كند و روزه بگيرد و اينكه افطار كند و عوض هر روزي مدّي از طعام بدهند.
«و فديه» بمعني عوض است و مشهور در مقدار طعام يك مد از گندم است که يك چهارم صاع يعني يك چارك باشد (تقريبا بوزن ايران) چنانچه طبرسي از ابي بصير از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده که فرمود:
جلد 2 - صفحه 331
«
يتصدق لكل يوم افطر علي مسكين مدا من طعام و ان لم يكن حنطه فمدّ من تمر
» و محمّد بن مسلم از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده که فرمود: «
الكبير و الذي به العطاش لا حرج عليهما ان يفطرا في رمضان و تصدق کل واحد منهما في کل يوم بمدّ من طعام و لا قضاء عليهما فان لم يقدرا فلا شيئي عليهما
» و در بعض نسخ «بمدين» روايت شده و لذا بعضي احتياط كرده‌اند که دو مد از طعام بدهد فَمَن تَطَوَّعَ خَيراً فَهُوَ خَيرٌ لَهُ كلمات مفسرين در اينکه جمله مضطرب است و آنچه از ظاهر خود آيه استفاده ميشود اينست که تطوع از طوع بمعني رغبت است و معني آن عمل مشروعي را از روي رغبت انجام دادن است و خير اول مصدر و بمعني نيكي و عمل خوب است و خير دوم بمعني افعل تفضيل است و مفاد جمله چنين ميشود كسي که عمل خوبي را از روي طوع و رغبت انجام دهد بهتر است براي او تا از روي اكراه و بي ميلي بجاي آورد و اينکه جمله بمنزله كبراي كلية است و جمله بعد از آن صغراي جزئيه است که در آن مندرج ميگردد كانه فرموده «التطوع بكل خير هو خير لكم و الصيام خير، فالتطوع به خير لكم» و اينکه نتيجه علاوه بر اينكه ترغيب و تحريص بر مطلق روزه گرفتن است راجع به «الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ» نيز ميباشد که اگر از روي ميل و رغبت با تحمل مشقت روزه را مي‌گيرند روزه بهتر است و اگر از روي كراهت و بي‌ميلي است همان فديه را بدهند.
وَ أَن تَصُومُوا خَيرٌ لَكُم يعني صيامكم خير لكم و اينکه جملات علاوه بر آنچه ذكر شد ترغيب ديگري است براي روزه گرفتن.
إِن كُنتُم تَعلَمُون‌َ اگر بفوائد كثيره و منافع عديده آن در دنيا و آخرت پي ببريد و بدانيد که آن لطفي از جانب خداوند نسبت بشما است.
332
برگزیده تفسیر نمونه
(آیه 184)- در این آیه برای این که باز از سنگینی روزه کاسته شود چند دستور دیگر را در این زمینه بیان می‌فرماید، نخست می‌گوید: «چند روز معدودی را باید روزه بدارید» (أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ).
دیگر این که: «کسانی که از شما بیمار یا مسافر باشند و روزه گرفتن برای آنها مشقت داشته باشد از این حکم معافند و باید روزهای دیگر را بجای آن روزه بگیرند» (فَمَنْ کانَ مِنْکُمْ مَرِیضاً أَوْ عَلی سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ).
سوم: «کسانی که با نهایت زحمت باید روزه بگیرند (مانند پیرمردان و پیرزنان و بیماران مزمن که بهبودی برای آنها نیست) لازم نیست مطلقا روزه بگیرند، بلکه باید بجای آن کفاره بدهند، مسکینی را اطعام کنند» (وَ عَلَی الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَةٌ طَعامُ مِسْکِینٍ).
«و آن کس که مایل باشد بیش از این در راه خدا اطعام کند برای او بهتر است» (فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْراً فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ).
و بالاخره در پایان آیه این واقعیت را بازگو می‌کند که: «روزه گرفتن برای شما بهتر است اگر بدانید» (وَ أَنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ).
و این جمله تأکید دیگری بر فلسفه روزه است.
ج1، ص162
نکات آیه
۱ - زمان روزه گرفتن، روزهاست نه شبها (کتب علیکم الصیام ... ایّاماً) «ایّاماً» ظرف زمان براى «الصیام» در آیه قبل است.
۲ - روزهایى که باید روزه گرفت، ایّامى محدود و مشخص و نسبتاً اندک است. (کتب علیکم الصیام ... ایّاماً معدودت) «معدود» [در توصیف اشیا] مى تواند به معناى معین و مشخص شده، باشد و مى تواند به معناى قلیل و اندک هم باشد. بر اساس معناى دوم، جمع آوردن «معدودات» اشاره به این دارد که: روزهایى که باید روزه گرفت، نسبتاً اندک است.
۳ - روزه گرفتن بر مریض و مسافر در ماه رمضان مشروع نیست. (فمن کان منکم مریضاً أو على سفر فعدة من ایّام أخر) کلمه «عدة» مبتدا و خبر آن به قرینه «کتب علیکم» و جمله بعد، «علیه» است; یعنى: فمن کان ... فعلیه عدة من ایّام أخر. این جمله بیانگر آن است که: مکلف اگر در «ایّام معدودات» (ماه رمضان) مریض و یا مسافر باشد، وظیفه او روزه گرفتن در غیر ماه رمضان است و این بدان معناست که او نباید در ماه رمضان روزه بگیرد.
۴ - وجوب قضاى روزه ماه رمضان، بر کسى که در آن ماه مسافر و یا مریض بوده است. (فمن کان منکم مریضاً أو على سفر فعدة من ایّام أخر)
۵ - تعداد روزه هاى قضا، باید به تعداد روزهایى باشد که مکلف در آنها مریض و یا مسافر بوده است. (فعدة من ایّام أخر) آوردن کلمه «عدة» - که به معناى تعداد و شماره است - گویاى این معناست که: باید روزه هایى که به عنوان قضا گرفته مى شود، شمارش شود. هدف از ضرورت شمارش روزه هاى قضا تطابق تعداد آنها با تعداد روزه هایى است که از مکلف فوت شده است.
۶ - قضاى روزه هاى رمضان، مشروط به وقتى خاص نیست. (فعدة من ایّام أخر) تعیین «ایّاماً معدودات» به ماه رمضان - که در آیه بعد مطرح شده - و عدم تعیین «ایّام أخر» به روزها و یا ماهى خاص، بیانگر این است که براى قضاى روزه هاى رمضان وقت خاصى در نظر گرفته نشده است.
۷ - قصد مسافرت در واجب نبودن روزه کافى نیست. (فمن کان منکم مریضاً أو على سفر) «على سفر» گویاى تحقق و فعلیت سفر است. بنابراین شامل کسى که مسافر نیست، هر چند قصد سفر داشته باشد، نمى شود.
۸ - کسانى که روزه ماه رمضان براى آنان مشقت بار و طاقت فرساست، نباید روزه بگیرند. (و على الذین یطیقونه فدیة) «اطاقة» به معناى قدرت داشتن بر انجام کار و یا صرف کردن تمام قدرت براى انجام آن است. لازمه معناى دوم، انجام دادن فعل با رنج و مشقت است. به نظر مى رسد مراد از «یطیقونه» معناى دوم باشد. بنابراین «و على الذین یطیقونه فدیة»; یعنى، کسانى که [اگر بخواهند روزه بگیرند] باید تمام قدرت خویش را براى این کار صرف کنند و در نتیجه به رنج و زحمت مى افتند، روزه نگیرند; بلکه فدیه بپردازند.
۹ - تکالیف شرعى در صورتى که براى انسان طاقت فرسا باشد، لازم الاجرا نیست. (و على الذین یطیقونه فدیة)
۱۰ - ملاحظه سهولت تکلیف براى انسانها و در جعل و تشریع آن تکلیف از سوى خداوند (و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین)
۱۱ - بر کسانى که به خاطر مشقت بار بودن روزه بر آنان، روزه نمى گیرند، پرداخت فدیه واجب است. (و على الذین یطیقونه فدیة)
۱۲ - بر کسانى که به خاطر طاقت فرسا بودن روزه، روزه نمى گیرند، قضاى آن واجب نیست. (و على الذین یطیقونه فدیة) چنانچه بر طایفه مذکور قضاى روزه واجب بود، همانند مسافر و مریض بیان مى شد; علاوه بر اینکه جمله «على الذین ...» ظهور در این دارد که تنها فدیه دادن بر آنان واجب است.
۱۳ - فدیه و کفاره هر روزه ماه رمضان براى کسانى که به خاطر مشقت روزه نمى گیرند، یک وعده غذاست که باید به مسکین پرداخت کنند. (و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین)
۱۴ - توجّه به مساکین و نیازمندان در جعل احکام و مقررات دین (و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین)
۱۵ - تکالیف دینى اگر از سر میل و رغبت انجام گیرد، در پى دارنده ثمراتى نیکوست. (فمن تطوع خیراً فهو خیر له) «تطوع» از طاعت (پیروى کردن) گرفته شده است و چون متعدّى استعمال شده، متضمن معناى «أتى» (انجام داد) نیز مى باشد. بنابراین «فمن تطوع خیراً ...»; یعنى، هر کس کار نیکى را از روى طاعت به جا آورد.
۱۶ - روزه گرفتن و فدیه دادن به مسکین، چنانچه با میل و رغبت باشد، ثوابى افزونتر دارد. (کتب علیکم الصیام ... و على الذین یطیقونه فدیة ... فمن تطوع خیراً فهو خیر له) مصداق مورد نظر براى «خیراً» به دلیل فرازهاى قبل، روزه گرفتن و در صورت مشقت بار بودن روزه، فدیه دادن است.
۱۷ - پرداخت فدیه به جاى روزه - در صورت مشقت بار بودن روزه - از اعمال خیر است. (و على الذین یطیقونه فدیة ... فمن تطوع خیراً)
۱۸ - تشویق و ترغیب اهل ایمان به انفاق و دستگیرى مستمندان (فمن تطوع خیراً فهو خیر له)
۱۹ - روزه از اعمال خیر و در بردارنده منافعى براى روزه داران است. (و أن تصوموا خیر لکم)
۲۰ - سودبخشى و مصلحت آمیز بودن تکالیف براى انسانها، ملاک تشریع آنها از سوى خداوند (و أن تصوموا خیر لکم)
۲۱ - تنها افراد دانا، به نیکویى و منفعت بخشى روزه آگاهند. (و أن تصوموا خیر لکم إن کنتم تعلمون)
۲۲ - آگاهى به ارزش والاى روزه، زمینه ساز انجام آن است. (و أن تصوموا خیر لکم إن کنتم تعلمون)
روایات و احادیث
۲۳ - از امام سجاد(ع) روایت شده که فرمودند: «فأما صوم السفر و المرض ... یفطر فى الحالین جمیعاً فان صام فى السفر أو فى حال المرض فعلیه القضاء فان اللّه عز و جل یقول «فمن کان منکم مریضاً أو على سفر فعدة من ایّام أخر;[۵] کمترین مقدار مسافتى که به موجب آن نماز شکسته مى شود و روزه دار افطار مى کند، دو برید(۴) است ... و از او(ع) نقل شده که فرمود: کسى که در ماه رمضان قبل از ظهر مسافرت کند [روزه او باطل است و ] باید آن روزه را قضا نماید; ولى اگر بعد از ظهر مسافرت کند روزه او تمام است و قضایى هم بر او نیست ... » مسافر و مریض باید تعداد روزهایى را که بیمار و یا در سفر بوده قضا نماید، خواه پیوسته و متصل و خواه متفرق به جا آورد، خداى عز و جل فرموده: «فعدة من ایّام أخر» ... ». مسافر و مریض ... در حال مسافرت و بیمارى باید روزه خود را افطار کنند; پس اگر در حال سفر ویا بیمارى روزه گرفتند بایستى قضاى آن روز را به جا آورند. خداوند عز و جل مى فرماید: هر کس از شما بیمار یا مسافر باشد تعدادى از روزهاى دیگر را روزه بدارد».
۲۴ - «عن ابى عبداللّه(ع) فى قول اللّه عز و جل: «و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین» قال: الذین کانوا یطیقون الصوم فأصابهم کبر أو عطاش أو شبه ذلک فعلیهم لکل یوم مدّ;[۶] از امام صادق(ع) درباره سخن خداوند که مى فرماید: «کسانى که روزه براى آنها طاقت فرساست لازم است طعامى به عنوان کفاره به تهیدستى بدهند» مراد، افرادى هستند که به پیرى و یا تشنگى و یا شبیه آن مبتلا شده اند که باید براى هر روزى، یک مد طعام به تهیدست بدهند».
۲۵ - ابى بصیر مى گوید: «سألته عن رجل مرض من رمضان إلى رمضان قابل و لم یصح بینهما و لم یطق الصوم قال: تصدق مکان کل یوم أفطر على مسکین مدّاً من طعام و ان لم یکن حنطة فمن تمر و هو قول اللّه: «فدیة طعام مسکین»;(۳) از آن حضرت (امام باقر یا امام صادق(ع)) از بیمارى که از این رمضان تا رمضان سال آینده بیمارى اش طول کشیده و توان روزه گرفتن ندارد، سؤال کردم، امام فرمودند: در ازاى هر روزى که روزه نگرفته، یک مد طعام (از نوع گندم) به تهیدست صدقه دهد و اگر گندم نبود، از خرما صدقه دهد و این سخن خداست که مى فرماید: فدیة طعام مسکین».
۲۶ - «عن أبى عبداللّه(ع) فى قوله: «و على الذین یطیقونه فدیة طعام مسکین» قال: المرأة تخاف على ولدها ...;(۴) از امام صادق (ع) درباره سخن خداوند که مى فرماید: «کسانى که طاقت روزه گرفتن ندارند به عنوان کفاره، طعامى به تهیدست بدهند» روایت شده است: مراد زنى است که بر بچه خود [جنین یا کودک شیرخوار خود ]مى ترسد ... ».
۲۷ - از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: «حد المرض الذى یجب على صاحبه فیه الأفطار ... لقول اللّه عز و جل «فمن کان منکم مریضاً أو على سفر فعدة من ایّام أخر» ان یکون العلیل لایستطیع أن یصوم أو یکون ان استطاع الصوم زاد فى علته و خاف منه على
موضوعات مرتبط
- پ نوشت ها:
- کافى، ج ۴، ص ۸۶، ح ۱; نورالثقلین، ج ۱، ص ۱۶۴، ح ۵۵۱.
- کافى، ج ۴، ص ۱۱۶، ح ۵; نورالثقلین، ج ۱، ص ۱۶۵، ح ۵۶۲.
- تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۷۹، ح ۱۷۸; تفسیر برهان، ج ۱، ص ۱۸۱، ح ۱۵.
- تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۷۹، ح ۱۸۰; تفسیر برهان، ج ۱، ص ۱۸۲، ح ۱۷.
منابع
- ↑ طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ۱، ص ۱۱۱.
- ↑ محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۵۴.
- ↑ تفسير عياشى و تفسير برهان از خاصه.
- ↑ طبقات ابن سعد.
- ↑ از امام صادق(ع) روایت شده است که: «یقضى شهر رمضان من کان فیه علیلا أو مسافراً عدة ما اعتل أو سافر فیه إن شاء متصلا و إن شاء مفترقاً قال اللّه عز و جل «فعدة من ایّام أخر» ...
- ↑ از امام صادق(ع) روایت شده است: «أدنى السفر الذى تقصر فیه الصلوة و یفطر فیه الصائم بریدان ... و عنه(ع) انه قال من خرج مسافراً فى شهر رمضان قبل الزوال قضى ذلک الیوم و إن خرج بعد الزوال تم صومه و لاقضاء علیه ...;(۳) کمترین مقدار مسافتى که به موجب آن نماز شکسته مى شود و روزه دار افطار مى کند، دو برید(۴) است ... و از او(ع) نقل شده که فرمود: کسى که در ماه رمضان قبل از ظهر مسافرت کند [روزه او باطل است و ] باید آن روزه را قضا نماید; ولى اگر بعد از ظهر مسافرت کند روزه او تمام است و قضایى هم بر او نیست ... ».
