نتایج جستجو

لذا تا كنون تمام ارباب اديان حقّه بمقامات او معترفند و همه او را بعظمت و بزرگى ياد ميكنند و محبّتش در دل اهل هر ملّتى جايگير و شهرتش بخوبى عالم‌گير شده

به هركس كه بود انفاق كنيد. پروين اعتصامى درباره اخلاص در انفاق مى‌گويد: بزرگى داد يك درهم گدا را كه هنگام دعا ياد آر ما را يكى خنديد و گفت اين درهم خُرد

مقتدرى بود و جهانگيرى كرد چون وصف بهشت را شنيد در يكى از صحراهاى عدن باغ بزرگى مانند آن داراى عمارات رفيعه و قصور عاليه مزيّن بانواع تزيينات بنا نمود و

مى‌رود. «1» مراد از دريا در اين آيه، رود عظيم نيل در كشور مصر است كه به جهت بزرگى و عظمت، دريا خوانده شده و كاخ فرعون در ساحل آن بنا شده بود. وقتى خداوند بخواهد،

و كيفيت كشتن با سنگ را شيطان باو تعليم نمود قابيل هم قبول كرد و چنين امر بزرگى را سهل و آسان پنداشت و صبر كرد تا برادرش بخواب رفت سنگى برداشت و سر برادر

جمال اكتفا ميشود و خداوند از آن بلد و قريه نشانه و دليل روشنى بر قدرت و بزرگى معصيت خود باقى گذارد كه موجب عبرت و تنبّه مردمان صاحب نظر و عقل و خردى است

انظار است و آنچه را ادراك ميكند و مشهود است و بزرگ است كه هر بزرگى كوچك است در برابر بزرگى او و مقهور است در جنب قدرت و عزّت و عظمت او بلكه نابود است در

بود به مردى که در نزدیک او ایستاده بود، گفت: این عمرو بن عبدود را که شیطان بزرگى است، مى بینى. به خدا قسم از ما دست بردار نخواهد بود و کسى هم یاراى مقابله

متجرّى ميشود و بر تعدّى خود مى‌افزايد و آن در مقابل عاجز نادم معتذر است كه بزرگى و بزرگوارى نسبت باو عفو است و بعبارت ديگر عفو و انتقام هر دو از صفات حسنه

متجرّى ميشود و بر تعدّى خود مى‌افزايد و آن در مقابل عاجز نادم معتذر است كه بزرگى و بزرگوارى نسبت باو عفو است و بعبارت ديگر عفو و انتقام هر دو از صفات حسنه

آمدى، رهى بود ميان دو كوه، و در وقت بازگشتن از آن راه نتوانستى رفتن به جهت بزرگى شكم، بلكه به راه ديگر رفتى. حسن بن محبوب كه از اصحاب ما است از سعيد بن يزيد

حركت آمدن عصاها و طنابها به تابش آفتاب و از مردمان غوغا برخاست، سوگند به بزرگى و قوت و غالبيت فرعون كه در علوّ منزلت است. إِنَّا لَنَحْنُ الْغالِبُونَ‌:

وصف كند خدا را بر خلاف آنچه وصف نموده است او خود را بآن به تحقيق افتراء بزرگى بخدا بسته است درك نمى‌كند او را ديدها ولى مراد نه اين ديدها است بلكه ديدهائى

لذا تا كنون تمام ارباب اديان حقّه بمقامات او معترفند و همه او را بعظمت و بزرگى ياد ميكنند و محبّتش در دل اهل هر ملّتى جايگير و شهرتش بخوبى عالم‌گير شده

بدهند كمتر ميدهند و زيان ميرسانند بصاحب مال آيا يقين ندارند كه آنها در روز بزرگى مبعوث ميشوند براى حساب و جزا چنانچه از امير المؤمنين عليه السّلام نقل شده

كنار آن چشمه چاهى كندند و آن پيغمبر را در آنچاه انداختند و بر وى چاه سنگ بزرگى نهادند و گفتند حال اميدواريم كه خدايان ما از ما راضى شوند چون ديدند مردى

مانند كسى است كه رفيق پيغمبران باشد در بهشت و در دنيا بچشم مردم با هيبت و بزرگى زيست نمايد و الحمد للّه رب العالمين. جلد 3 صفحه 586 وَ إِن‌ أَدرِي‌ لَعَلَّه‌ُ

آن جاويد و مخلد بمانند و هرگز از آن خلاصى نيابند «1». (حديث شريف اميدوارى بزرگى است، لكن مغرور نبايد شد). «1» مجمع البيان (چ 1403) ج 5 ص 538. جلد 14 - صفحه

‌بر‌ خدايي‌ و الوهيت‌ ‌خود‌ ميگيرد و ‌اينکه‌ معجزات‌ ‌به‌ ‌اينکه‌ عظمت‌ و بزرگي‌ موسي‌ ‌را‌ سحر مي‌پندارد ‌اگر‌ چه‌ حق‌ ‌بر‌ ‌او‌ مكشوف‌ ‌بود‌ لكن‌ جحود

هر دو بالش بقدر فاصله ميان آسمان و زمين است و اخبار در بيان كثرت ملائكه و بزرگى جسم و اوصاف كمال و عجائب صنع الهى در آنها بقدرى است كه نميتوان احصاء نمود